Waarom moet ik dit in de kant lezen en niet op de voorpagina van mijn vakbladen?

“[…] ziet Mahazeri dat hij ook subtypes in ADHD kan onderscheiden: het ‘onoplettende’ type heeft een inadequate verwerking van het signaal in de visuele cortex, het ‘gemengde’ type heeft een inadequate motorische planning.”

Bron: NRC Weekend 30/11-1/12, pag. W5

Het weblog ellahir.weblog.nl is niet meer. 😦

Ik kon in eerste instantie geen manier vinden om alle duizend posts en de vele reacties daarop te migreren. Weblog.nl was op dat moment zo gammel dat ik geen exportbestand kon aanmaken. Om het allemaal handmatig te doen vond ik een krankzinnige opgave. Maar ik kreeg de indruk dat de helpdesk daar het maar opgegeven heeft. ‘Welaan,’ dacht ik ‘… het is niet anders.’

Ik ben begonnen en heb er een kleine 200 handmatig doorgenomen en de meest interessante overgezet. De posts die ik gedaan had, heb ik naar de prullenbak verplaatst.

Toen kreeg ik een email van Weblog.nl dat ze een exportbestand voor me hadden aangemaakt. Daar stonden, dacht ik, de posts uit de prullenbak niet in. Het netto effect is dat nu een deel van de posts van februari tot en met juli 2006 in de maand januari 2013 terecht waren gekomen en een kleine 200 meer nutteloze posts had ik gewist. Ach ja, wat meer vertrouwen in de mensheid was achteraf beter geweest. 🙂 Ik dacht dat ik ze permanent kwijt was, maar …

Ik heb het eens aan de helpdesk gevraagd en nu blijkt dat de prullenbak mee gemigreerd is. Probleem opgelost!

Weblog.nl stopt er mee. Ze hebben teveel ellende.
Ik ga mijn weblog daarom overzetten naar WordPress.com (dat wordt toch al achter de schermen door weblog.nl gebruikt).
Totdat mijn weblog overgezet is, komen er dus geen nieuwe postings meer bij. 😦
Zodra het overgezet is, zal ik natuurlijk alle verslagen weer online zetten.

Het is de laatste fase van mijn opleiding. Daarom heb ik het behoorlijk druk met verslagen schrijven en zo. Plus ik heb een achterstand in het maken van de spelverslagen van The RoSE. En dan is er nog de jaarafsluiting van mijn administratie.
Dat alles bij elkaar is er de reden van dat ik mezelf geen tijd geef om ook nog illustraties bij de spelverslagen te voegen. Dat is namelijk een heel tijdrovend karwei. Ik vind het wel leuk om te doen overigens.

Hè hè, de site ziet er eindelijk weer een beetje uit zoals ik het wil. 🙂

De kopfoto is van Charlotte Lybeer. Ze heeft mijn personage Vos gefotografeerd in het kader van de serie LARP, taking a holyday from everydayness.

Ik houd erg van het internetstripje Sinfest. Hij loopt al heel lang en het is moeilijk uit teleggen waar het over gaat. Naast de hoofdpersonen komt boeddha regelmatig voorbijzweven, speelt god met handpoppen in de wolken, en heeft de duivel een straatstalletje waar hij alles verkoopt wat je maar wenst. Ook de huisdieren van de tekenaar spelen vaak een rol. Soms zit er een stukje autobiografisch in. Zoals deze:

Happiness is a warm pussy. 🙂

Ik ben een week naar de Rode Zee geweest om te duiken. Het was heerlijk, vier duiken per dag gemaakt en prachtige dieren gezien. Haaien, dolfijnen, schildpadden en ook heel kleine pyamaslakjes. Fantastisch!

Maar daar wil ik het nu even niet over hebben. Wat mij tijdens deze reis het meeste opviel was hoe weinig mensen er op dit moment naar Egypte gaan. Het begon eigenlijk al aan boord van het vliegtuig. Dat zat maar voor twee derde vol.

En toen we na de week op zee aanlegden in de haven van Port Ghalib werd het heel duidelijk. Wij waren het enige schip in de haven. Op de kade stonden een politieagent en de man van de Caltex pomp. Na een uur kwam er een vrachtwagentje aangereden met nieuwe voorraden voor ons schip. En even later nog een pickup truckje helemaal vol met van die plastic vijf-gallon vaten drinkwater.

"Hee kijk! Een toerist!"

Een man van een jaar of zestig in korte broek en zonnebril slentert over de zonovergoten kade.

Rond het middaguur zijn we met een man of vijftien het plaatsje ingegaan. Iemand heeft daar echt zijn best op gedaan om er een 1001-nacht sprookje van te maken. De huizen lijken weggelopen uit Hollywood. Je verwacht ieder moment Indiana Jones door een raam te zien springen. De hotels zijn orientaalse paleizen. Er zijn kanalen en venetiaanse bruggetjes. Alles is even groen. En uitgestorven. De soukh heeft nog enkele wanhopige winkeliers die zelfs de moed niet meer op durven te brengen om de paar toeristen af te zetten. De vraagprijs is vaak al een derde van waar je na een half uur onderhandelen in Cairo op uit zou zijn gekomen. Ze zijn zelfs al blij als je alleen maar een praatje wilt maken! Een aantal van de winkeltjes staat al leeg. En de huizen ook.

"Waar blijven jullie allemaal?" vraagt een jongen op een pleintje aan me Hij snapt het niet. "Er zijn wat ruzies in Cairo. Maar dat is duizend kilometer verderop, hier is het toch rustig?" De westerse media krijgen er de schuld van dat die alles buiten proportie opblazen.

We kwamen de bedrijfsleidster van het Intercontinental Hotel tegen. Een hele vriendelijke dame. Daar hebben we een rondleiding van gekregen door het enorme hotel. Meer dan drienonderd kamers, extreem luxueus, met een eigen binnenzee, een heel grote kinderopvang, een privestrand en prachtige tuinen. Ze hadden op dat moment maar tien betalende gasten op vijftig man personeel. En de eigenaar is vorige maand overleden.

Er heerst een stille wanhoop. Port Ghalib was een droom, die sinds de Egyptische lente aan het veranderen is in een nachtmerrie.

Ik ben een week naar de Rode Zee geweest om te duiken. Het was heerlijk, vier duiken per dag gemaakt en prachtige dieren gezien. Haaien, dolfijnen, schildpadden en ook heel kleine pyamaslakjes. Fantastisch!

Maar daar wil ik het nu even niet over hebben. Wat mij tijdens deze reis het meeste opviel was hoe weinig mensen er op dit moment naar Egypte gaan. Het begon eigenlijk al aan boord van het vliegtuig. Dat zat maar voor twee derde vol.

En toen we na de week op zee aanlegden in de haven van Port Ghalib werd het heel duidelijk. Wij waren het enige schip in de haven. Op de kade stonden een politieagent en de man van de Caltex pomp. Na een uur kwam er een vrachtwagentje aangereden met nieuwe voorraden voor ons schip. En even later nog een pickup truckje helemaal vol met van die plastic vijf-gallon vaten drinkwater.

“Hee kijk! Een toerist!”

Een man van een jaar of zestig in korte broek en zonnebril slentert over de zonovergoten kade.

Rond het middaguur zijn we met een man of vijftien het plaatsje ingegaan. Iemand heeft daar echt zijn best op gedaan om er een 1001-nacht sprookje van te maken. De huizen lijken weggelopen uit Hollywood. Je verwacht ieder moment Indiana Jones door een raam te zien springen. De hotels zijn orientaalse paleizen. Er zijn kanalen en venetiaanse bruggetjes. Alles is even groen. En uitgestorven. De soukh heeft nog enkele wanhopige winkeliers die zelfs de moed niet meer op durven te brengen om de paar toeristen af te zetten. De vraagprijs is vaak al een derde van waar je na een half uur onderhandelen in Cairo op uit zou zijn gekomen. Ze zijn zelfs al blij als je alleen maar een praatje wilt maken! Een aantal van de winkeltjes staat al leeg. En de huizen ook.

“Waar blijven jullie allemaal?” vraagt een jongen op een pleintje aan me Hij snapt het niet. “Er zijn wat ruzies in Cairo. Maar dat is duizend kilometer verderop, hier is het toch rustig?” De westerse media krijgen er de schuld van dat die alles buiten proportie opblazen.

We kwamen de bedrijfsleidster van het Intercontinental Hotel tegen. Een hele vriendelijke dame. Daar hebben we een rondleiding van gekregen door het enorme hotel. Meer dan drienonderd kamers, extreem luxueus, met een eigen binnenzee, een heel grote kinderopvang, een privestrand en prachtige tuinen. Ze hadden op dat moment maar tien betalende gasten op vijftig man personeel. En de eigenaar is vorige maand overleden.

Er heerst een stille wanhoop. Port Ghalib was een droom, die sinds de Egyptische lente aan het veranderen is in een nachtmerrie.