Ik ben een week naar de Rode Zee geweest om te duiken. Het was heerlijk, vier duiken per dag gemaakt en prachtige dieren gezien. Haaien, dolfijnen, schildpadden en ook heel kleine pyamaslakjes. Fantastisch!

Maar daar wil ik het nu even niet over hebben. Wat mij tijdens deze reis het meeste opviel was hoe weinig mensen er op dit moment naar Egypte gaan. Het begon eigenlijk al aan boord van het vliegtuig. Dat zat maar voor twee derde vol.

En toen we na de week op zee aanlegden in de haven van Port Ghalib werd het heel duidelijk. Wij waren het enige schip in de haven. Op de kade stonden een politieagent en de man van de Caltex pomp. Na een uur kwam er een vrachtwagentje aangereden met nieuwe voorraden voor ons schip. En even later nog een pickup truckje helemaal vol met van die plastic vijf-gallon vaten drinkwater.

“Hee kijk! Een toerist!”

Een man van een jaar of zestig in korte broek en zonnebril slentert over de zonovergoten kade.

Rond het middaguur zijn we met een man of vijftien het plaatsje ingegaan. Iemand heeft daar echt zijn best op gedaan om er een 1001-nacht sprookje van te maken. De huizen lijken weggelopen uit Hollywood. Je verwacht ieder moment Indiana Jones door een raam te zien springen. De hotels zijn orientaalse paleizen. Er zijn kanalen en venetiaanse bruggetjes. Alles is even groen. En uitgestorven. De soukh heeft nog enkele wanhopige winkeliers die zelfs de moed niet meer op durven te brengen om de paar toeristen af te zetten. De vraagprijs is vaak al een derde van waar je na een half uur onderhandelen in Cairo op uit zou zijn gekomen. Ze zijn zelfs al blij als je alleen maar een praatje wilt maken! Een aantal van de winkeltjes staat al leeg. En de huizen ook.

“Waar blijven jullie allemaal?” vraagt een jongen op een pleintje aan me Hij snapt het niet. “Er zijn wat ruzies in Cairo. Maar dat is duizend kilometer verderop, hier is het toch rustig?” De westerse media krijgen er de schuld van dat die alles buiten proportie opblazen.

We kwamen de bedrijfsleidster van het Intercontinental Hotel tegen. Een hele vriendelijke dame. Daar hebben we een rondleiding van gekregen door het enorme hotel. Meer dan drienonderd kamers, extreem luxueus, met een eigen binnenzee, een heel grote kinderopvang, een privestrand en prachtige tuinen. Ze hadden op dat moment maar tien betalende gasten op vijftig man personeel. En de eigenaar is vorige maand overleden.

Er heerst een stille wanhoop. Port Ghalib was een droom, die sinds de Egyptische lente aan het veranderen is in een nachtmerrie.