Scorpio Rising 12 – halve maan, waxing Gibbous

 

Er wordt verder gereisd. Is Rabbit Chasers een goede naam? Men zat per slot van rekening achter een konijn aan?

Twee dagen later komt met een man tegen. Hij loopt naast zijn paard. Hij is stoffig en draagt een Marshall ster – dit is de marshall waarover de Judge of Doom het had. Er wordt over en weer gegroet, koffie gedronken (hij biedt jerky aan) en nieuws uitgewisseld. Zijn naam is Phil ‘Walker’ Lionell. Hij vertelt over de onrust in Louisiana en als je abolitionist bent (wat hij lijkt te zijn, door Bijbel quotes te geven maar zonder daar expliciet antwoord op te geven) kun je daar beter je mond houden. Vooral de praatjes van de advocaat Lincoln bevallen het merendeel van de bevolking aldaar niet.

Na een paar dagen verder reizen, is het landschap weer groen en reist men door Bossier Parish (paar boerderijen en een kerk) en direct aan de andere kant van de Red River ligt Shreveport – een welvarende kleine stad, een overslag plaats voor veel goederen.  Frans is een primaire taal, maar Engels spreekt men ook. Men vind een modaal saloon (niet duur, niet goedkoop), neemt baden (Liz begint buikje te krijgen), frist zich op. Whipsaw zoekt werk bij Wells Fargo company (Zijn er nog spoed opdrachten naar New Orleans? – Kom morgen terug). Wolfgang bestudeert de een-armige bandiet en drinkt likeurtjes, in de hoek speelt een pianola. Een dame van lichte zeden houdt hem aan de praat. Maar Wolfgang probeert het systeem van de bandiet te kraken, dat is lastiger dan het lijkt, vooral als je dronken bent. Maar de volhouder wint. Als hij op het cruciale moment een dronken zeeman wegduwt, wint hij 80x zijn inzet – niet slecht. Doc probeert een ‘reguliere’ vrouw te verleiden met zijn salesman praatjes en avonturen, maar dan moet hij wel eerst afkomen van de mannen die de vrouwen begeleiden. Dus drank en drugs: maar dan lukt het hem ook. De dag daarna heeft Wells Fargo een brief voor New Orleans – of Whipsaw die kan afleveren en dat wil hij wel. Liz schrijft een brief aan huis (maar nog niets over de zwangerschap.) Rat’s houdt zich rustig.

Op straat is er veel gemorrel over de bemoeienis van het noorden m.b.t. de slavernij, er gaan stemmen op voor een verenigd zuiden, een confederatie van staten. Er is een duidelijke agitator voor slavernij: Judith the Blessed  zij blijkt supernatural (Garou), maar men spreekt niet met haar. Op weg de stad uit komt nog een duo (te paard) de stad in, ze lijken vader en zoon: lang haar, blond baard, ‘pa’ heeft een zilveren hamer, verder dragen ze broeken maar weinig meer. Er wordt doordringend gekeken en om de druk weg te nemen beleefd gegroet door de party.

Men reist verder en komt al snel in de zompige bayou terecht. Hier en daar leven hier cajuns een teruggetrokken bestaan. Naarmate men dichter bij New Orleans komt, komt met ook kleine ‘altaartjes’ tegen: kaarsen, bloemen, kralenkettingen en dierlijke resten (vooral kip) liggend onder een complex arcaan teken (een vevé voor hen met occult). Dichter bij de stad liggen katoenvelden waarop voornamelijk zwarte slaven werken in de hete zon, ze zingen liederen om de gemoederen iets op te krikken en af te leiden van hun erbarmelijke omstandigheden en als verkapte rebellie, de thematiek is vaak bijbels, op dit moment zingen ze ‘Go Down Moses, Go Down. Let My People Go.’

Dan is er New Orleans, mogelijk de rijkste stad van de VS op dit moment. In de haven liggen tweemasters, driemasters en stoomboten. Op de kade is het een af-en-aan van goederen, die gesjouwd worden over de kasseien, tonnen die ratelen, karren die voortgetrokken worden en ‘hijskranen’ die ladingen op-en-af laden. De stad is groot en goed onderhouden. Er hangt hier een andere sfeer, een sfeer van magie. Er klinkt onbekende muziek, met vreemde akkoorden en breaks, maar wel opzwepend. Whipsaw wil graag meedoen. Wat opvalt is dat er in de stad ‘vrije’ zwarten zijn, en een sterke Haïtiaanse commune. Veel in orkesten zoals deze. Hoewel ze binnen de stad ‘veilig’ zijn (een relatief begrip) is het buiten de stad zeer onveilig voor hen (ze kunnen zo opgepakt en als slaaf aan het werk gezet worden, vrijbrieven of niet). Whipsaw valt hier niet op, maar meedoen met de muzikanten vergt nog wat oefening. De naam die rond zingt, als men probeert uit te vinden who-is-who is Marie Lavau. Whipsaw levert de brief af bij een louche adres in de haven, hij wordt vuil aangekeken, de brief wordt aangenomen en de deur wordt dichtgegooid. Liz zoekt het handelshuis van de familie op, de man hier geeft een update.

Wolfgang wil graag meedoen met de mode en een degenstok, maar dan wel een zilveren. De edelsmid hoort het aan, concludeert – in zijn hoofd – dat mijnheer een ritueel object zoekt en stuurt hem de louche buitenwijken in. Als Wolfgang op pad gaat, en hij bestudeert wordt door de lokale bevolking die met bowie messen hun nagels staan schoon te maken, vertrouwt hij het niet en gaat de rest halen. Men wandelt de achterbuurt suburbs in, er blijken nu meer mensen op pad te zijn: Witneuzen, Creolen, Zwarten, Chinezen. Men komt in de bayou bij een meer. Er wordt hier gepicknickt door mensen, terwijl men wacht op iets. Ook hier vindt men vevés. Wolfgang vraagt of hij hier goed zit voor zijn degenstok en krijgt het antwoord nee. Hij wil weer gaan maar de rest wil blijven zitten. Er verzamelen zich tegen de 200 mensen op de oevers van dit meer. Sense Weaver: nee (behalve wapens). Sense Wyrm: ja, de euthanatos wyrm. Er zijn nog een paar andere supernaturals, die lijken rituele zilveren messen bij zich te hebben: zit Wolfgang dan toch goed?

Het wordt donker. Eén trommel klinkt opzwepend. Een man geschminkt als skelet danst door de massa, het voelt als een feest voor de doden. Hij blèrt iets in het Creools, een introductie. Rat’s wordt enthousiast en begint een howl, maar de anderen zeggen ‘sssst’. Op het meer worden fakkels ontstoken, op bootjes staan mensen, op een van die bootjes staat een stokoude dame (80+) die krachtig het heft van de avond ter hand neemt: Marie Lavau. Er wordt gespeculeerd of ze Euthanatos is of Dream Speaker, het eind resultaat doet er niet toe: de spirits luisteren naar haar. Ze spreekt de massa toe in Creools en gebroken Engels. Het is een mis aan Baron Samedie. Zij doet magie, blatant, en vraagt om geluk en een zegen: de sfeer in New Orleans staat haar dit toe! (effect: volgende twee enen mag je negeren). Rat’s kijkt in de Umbra en vraagt de aanwezige spirits wie zij is: the Witch Queen of New Orleans. Dan gaan de toortsen uit een duisternis valt over het meer (en zo kan ze ongezien verdwijnen). Er is een collecte waarbij veel geld wordt opgehaald: deze dame is rijk.

Wolfgang en Whipsaw knopen een praatje aan met de supernaturals met zilveren messen en runes. Eentje kijkt Wolfgang eens goed aan. “Wat ben jij?” “Shapechanger, Garou” “Huh?” “Weerwolf” “Niet bijten!” “Nee joh”

Volgens de Verbena haal je het beste zilver bij Marie Lavau, maar het is wel duur. Er worden nog wat spirits gedeeld en men krijgt het adres. “Kennen jullie familie LaLaurie?” “Ja, het huis van horror. Daar zijn slaven gemarteld, dat kun je bezichtigen. De familie is verdreven en woont nu in een landhuis.”

Het huisje van Lavau is vrijstaand, maar bescheiden in kleurig lichtblauw geschilderd. Er zit een grote donkere Creool voor de deur op een stoel me teen sigaar. “Mevrouw slaapt. Wat willen jullie eigenlijk?” Wolfgang: degenstok. Whipsaw: informatie over LaLaurie. Doc: “We zijn shapeshifters.” De man gaat recht zitten: “Ah! Loup Garou!” Men vertelt over de verstoring in de geestenwereld bij Death Valley: morgen 11 uur mogen ze terug komen. Wolfgang vraagt of een cadeau gewenst is: goede cognac. Daarna gaat men naar een goedkope slaapplaats.

De ochtend wordt besteed met het kopen van cognac en het wisselen van zilver (zilveren dollars) in koper en goud. Rat’s zoekt naar een teefje en is daarin succesvol. Als men terugkomt bij het huisje staan er twee mannen in de tuin en een vrouw van in de 40 op de veranda. Er spelen kinderen in de tuin. De mannen verwijzen door naar Marie Lavau II, de dochter. Ze legt de regels uit en al snel blijkt dat zij het brein achter de franchise is. Van binnen is het een keurig houten huisje, niets occults of ritueels maar schilderijen en statige foto’s. Maar men voelt beschermende spreuken. Men gaat links en nog een keer links, dan heeft men het gevoel alsof men stepping sideways doet. Dan is er wel de voodoo sfeer: spinnenwebben en bosjes kruiden aan het plafond, zegels (vevés) op de muren en de grond (was en zout), een altaar met een grote schaal midden in de kamer, een werkbank / kast links tegen de muur. Er staan allerhande spullen kris kras door elkaar op de werkbank, van kruiden, tot artefacten, schalen, slangenhoofden, kippenpoten en rituele messen. Voorouder geesten kietelen de garou. Op een simpele houten stoel zit de vrouw in ene donkere rok, ze stopt met neuriën als de party binnenkomt. Ze groeten en doen de schoenen uit in het sanctum van deze elder mage en wassen hun handen in een de diepe schaal die voor de deur staat.

“Bon jour. Een vraag over mijn oude rivalen. En degens. Waarom?”

“Voor de goede sier. En het bevechten van Black Spiral Dancers.”

“Que?” “Gecorrumpeerde weerwolven” Daarna worden de twee flessen cognac en een fles eigen brouwsel aangeboden. “Merci.”

Whipsaw begint het verhaal: Bane, death valley, visioen, Buttercup gedood.

Lalaurie: “Dank, maar dat heeft wel voor veel beroering gezorgd. Hij werd aangestuurd door huis LaLaurie. Dat zijn hedge mages, niet bijzonder krachtig. Ik verwacht niet dat zij hierachter zitten. Maar ze zijn wel heel machtig. Ze hadden een echte magiër, maar die kon dit niet. Dat was een soort nefandus, of bijna nefandus. De bane kan er een van haat zijn, LaLaurie haat veel.”

Tools? “Bien sûr mon chere. Kun je even een kip halen?”

Ze tekent een veve met zout, slaat met kruiden en brand deze: een scherpe prikkende geur. Ze neemt een slok rum. Haar ogen draaien weg. “Je suis Maman Brigitte. Stel je vraag, precies.”

“Wat is de grote bane?”, wil Whipsaw weten. “Er zit hier een rol in van huis LaLaurie, deze roepen hem aan. Je kunt daar meer informatie vinden.”

“Er is beroering in de umbra…”, meldt Wolfgang. “LaLaurie heeft beschikking over banes”, vult Madame Brigitte aan: “Papa Legba vertelt dat deze banes alleen op de doorgaande routes zitten. Maar daar begint het ook. Kleinere spirits worden gemanipuleerd door grotere. Een van zijn agenten is in deze wereld.” Men vraagt verder: “Dit is niet Soul Eater, die is actief bij Death Valley. De aard van de agent vind je bij Huis LaLaurie. Huis LaLaurie wordt op een vreemde manier afgeschermd, sterkere magie dan wat ze zouden kunnen hebben. Misschien in convenant met supernaturals. Misschien is het tijd om de wereld van dit gezwel af te helpen. Dit zal gevaarlijk zijn.” Wlfgang : “haha!” Whipsaw begint over beveiliging. Gran Brigitte: “Croatoan.” Dan draaien de ogen terug.

“Cheri, antwoord gekregen?”

“Zegt Croatoan u iets?”

“Dat is een verdwenen kolonie, ergens 17^e eeuw. De mensen van dat eiland zijn toen mysterieus verdwenen. Het woord Croatoan stond in een boom gekerfd.”