We zijn met Ymaïl aangekomen op het hoofdeiland van Spitsbergen. Het is middag. Hij maakt een vuurtje, op de neanderthaler-manier met een stukje mangaandioxide. Hij is superhandig en heeft door eugenetische manipulatie veel eigenschappen boven de 5. Hij is heel nieuwsgierig naar ons. Tijdens het eten zegt hij: “Vroeger was hier ook een centrum. Maar ik zie geen white collars hier.”
Hij leidt ons naar waar het centrum was. Na 300 meter komen we bij een onopvallende grot. Binnen vinden we de gebruikelijke grotschilderingen op zorgvuldig nagemaakte rotsmuren. “Vooral de jongeren, pubers tot een jaar of veertig, vinden het leuk om dit soort schilderingen te maken.”
Het is hier uitgestorven, maar niet als gevolg van een aanval. Condoleeza zoekt geheime gangen, maar vindt niets. Wel veel sporen van mensen die geëvacueerd zijn. Er zijn blote en geschoeide voeten. De schoenen zijn van de technici. “We hadden hier geen moeders,” zegt Ymaïl, “wel veel technici. Misschien waren er nog een paar van ons hier. Het was een regionaal ondersteuningscentrum.”
Desgevraagd legt hij uit dat de Moeders oude White Collars zijn van boven de 80. Die blijven permanent in Unbreathing. Zij zijn de echte bewaarders van de kennis.
Gwen kijkt met [Time] naar het moment van ontruiming en ziet 15 mannen en vrouwen. Dertien technici kijken nogal bezorgd, de twee à drie white collars lijken het een spannend avontuur te vinden. Ze gaan naar een haventje en vertrekken in een hightech bootje.
Verderop de grot in komen we in een soort universiteitsgebouw met Mijnbouw als specialisme. We vinden ‘hamsterballen’ waar je je gedachten kunt ordenen op virtual papier. Zo kun je supergaaf onderzoek doen! Voor ons is dit een soort thuiskomen, dit is net zo’n onderzoeksomgeving als waar wij voor ons ontslag werkten. Condoleeza klimt in zo’n bol. Er werden hier ijsboringen onderzocht door een geologisch historisch team. Ze zijn plotseling vertrokken na een alarm.
Ymaïl legt uit dat de technici met oog en oor in de gaten werden gehouden, de white collars vertrouwen op hun superieure zintuigen, niet op techniek.
Elaine kruipt ook in een hamsterbol. Ze gaat haar inzichten over Igrot, de Mudmen, het Tempestmonster etc. ordenen. De Mudmen lijken de eeuwige tegenstanders van de White Collars en de Bubbelmen zijn gecreëerd om hen te beschermen. En dat het vijfdimensionele wezens zijn. Wij zien een wolk bubbels, maar in 5D is het één wezentje. De bubbels zijn de plekken waar ze door onze tijdruimte heen steken. Het lijkt er ook op dat de White Collars dit niet weten.
Ook van Igrot weten de White Collars niets. Over de twee werelden vindt ze dat de bubbel van Archet in de archieven beschreven staat in de categorie ‘niet verklaarde krachten’. Er is een vaag besef dat dit iets met de witte en zwarte bronnen te maken heeft. Over onze eigen research is niets te vinden. Onze onderzoeksgegevens zijn gewist. Helena vraagt of ze de plek kan vinden die overeenkomt met de voormalige draaikolk van Melek-Qart. Maar er zijn geen andere anomalieën te vinden.
Ymaïl heeft een fakkel. Maar wij gebruiken lampen en die beginnen opeens te storen. Dit heeft de signatuur van Mudmen electromagnetische storing.

We gaan naar buiten. Het is zomer en de middernachtszon staat laag aan de hemel. Een olieachtige substantie kruipt omhoog langs het strand, zo ver als we kunnen zien. De stroming van de Tempest is iets toegenomen, we kunnen het zien kolken om het eilandje met de witte bron. We gaan naar hogere grond. Met [Entropie en Prime] maken we een beschermende bol om ons heen. De modder stroomt het complex in waar we net uitkwamen. Goed dat we daar niet gebleven zijn!
Op de berg hebben we een prachtig uitzicht op een zilverkleurige donut waar water uit het midden wegtrekt. Kongsøja begint te verkruimelen in de lege ruimte die daar ontstaat. Na een half uur is er een soort vacuüm met een witte bol waar de witte bron zat. “Daar is de muil!” roept Ymaïl.
De witte bron lijkt te veranderen in een bierblik-vormig monster met allemaal zuignappen en een grote zwarte muil aan de voorkant waar een toon uitkomt. Volgens Ymail is dit een andere toon dan bij de vorige aanval. Het wezen breekt af van waar het aan vast zat. Condoleeza probeert met [Forces en Correspondence] de geluidstrillingen op te laten houden, maar dat lukt niet.
Op 10 kilometer afstand cirkelen figuren op de rand van de donut. Ze zijn net tevoorschijn gekomen en lijken last te hebben van wat Condo doet. Helena maakt haar ogen scherper [Life] en ziet een soort Ter Land, ter Zee en in de Lucht: de mannetjes hebben allerlei verschillende éénpersoons voertuigjes: duikbootjes, surfplanken, vliegtuigen, et cetera. Ze lijken te worden aangetrokken door het geluid. Met de Tanaïs-herinneringen herkent ze dat dit githyanki-mensen zijn zoals Gnumpathi de wereldenreiziger. Met [Forces] maken we een lucht-lens waarmee de rest het ook kan zien.
De Githyanki lijken met elkaar te strijden, het worden er steeds minder. Het monster stoot nog steeds een sirene-achtig geluid uit. Op de plek van het eiland ontstaat een soort 5D gat in de realiteit met Tempest eromheen en de muil in het midden. Ze proberen allemaal het beest te bereiken, als enige. Gwen zegt: “Een soort paringsritueel!” Misschien is de muil een eicel van igrot en zijn de mannetjes de zaadcellen?
Met [Color] stappen we ‘opzij’ richting iets meer naar Groen. Condo heeft er een beetje moeite mee, het lukt haar pas bij de tweede poging. We komen op een rustige plek. De Mudmen en de Tempest zijn weg. We zien dat één van de mannen afgaat op het wezen. Hier zien we dat de zuignappen een verzameling zwarte bronnen zijn. De muil van het wezen is niet hier. Elaine begrijpt dat al die zwarte bronnen op dezelfde tentakel zitten. Zwarte en witte bronnen zijn clusters die op een beperkt aantal tentakels van Igrot zitten. Dit beest is een tentakel die is losgekomen van Igrot. En of het een zwarte of een witte bron is, hangt af van welke frequentie je het mee waarneemt, zoiets als links- of rechtsdraaiend wat in 5D betekenisloos is. De plane-travellers zijn in alle dimensies zichzelf.
Wij kunnen met ons begripsniveau van [Color 2] wel van de ene wereld naar de andere, maar nog niet bewegen in zo’n plane. Daarvoor is [Color 3] nodig. Terwijl we zo filosoferen wordt de laatste mededinger uitgeschakeld. De overgebleven Gith gaat nu naar het monster. Het is zo’n 50 km bij ons vandaan. We gaan voorzichtig verder naar Groen en door te proberen, leren we [Color niveau 3]. We komen nog een heel eind van het wezen vandaan op een andere frequentie. Het mannetje kijkt heel blij en staat op het punt zijn ‘trofee’ in ontvangst te nemen. Bij de derde poging zijn we dichtbij genoeg om goed te zien wat er gebeurt: het mannetje en het monster versmelten. Er is een grote lichtflits. Het zonium in ons stelt ons veilig. Heel ver weg zien we een sterrenhemel en dan vallen we in de dichtstbijzijnde stabiele realiteit.
We bevinden ons in een toendra landschap, in ons technocratenlichaam. Maar we zitten op Tanaïs! Condo probeert een [Forces] effect, maar dat lukt niet. Elaine probeert het ook, en haar lukt het wel. Dan probeert ze de Khatars van Chang uit Elsewhere te halen. Dat lukt ook, maar door dat te doen, verandert ze in Chang. Met een Mage-effect verandet hij weer in Elaine, de Khatar verdwijnt weer.
Helena probeert weer terug te keren naar de Aarde [Color + Willpower] en verschijnt naast een heel verbaasde Ymaïl. “Zag je dat?” vraagt die, “Er verscheen een gat in de ruimte!” Hij zag de sterren erdoorheen, en het waren niet de sterren van hier.
De Tempest en de specters zijn weg. De nanozandkorrels druipen terug het zeewater in, het mudmen-leven is er uit. Het eiland Kongsøja is weg.

Ymaïl doet voor hoe we een curragh kunnen maken. Helena leert Survival van hem. Terwijl we bezig zijn schepen te maken, verlangzamen we. Het witte water raakt uitgewerkt. Ymaïl krijgt afkickverschijnselen. Na drie dagen hebben we ieder een eigen bootje. En dan varen we naar Noorwegen. Met hobbitmagie gaat het best snel. Onderweg raapt Ymaïl de moed bijeen om ons iets zeggen.
“Ik heb jullie iets te zeggen, ik hoop dat jullie dit niet verkeerd opvatten. Ik weet wat jullie zijn. Jullie vallen zo op omdat jullie de vuilnismannen zijn van de Dark Side. Aaseters en probleemoplossers. We hebben jullie wel nodig! Dat is de deal die we allemaal met elkaar hebben.”
We komen aan bij wat ooit Hammerfest was. Een rotsige toendra. “We zijn een beetje uit de richting,” zegt Ymaïl, “de dichtstbijzijnde basis ligt meer naar het Zuiden langs de kust. Ik kan mezelf verder wel redden. Kan ik jullie ergens mee helpen?” Helena wisselt bloed met hem uit, om eventueel later contact op te kunnen nemen.
Het oproepen van een Azure Chariot mislukt. dan bellen we Joe Clef maar. Hij arriveert na 45 minuten in een klein helicoptertje en neemt ons mee terug naar Plymouth. Daar is de debriefing. We vertellen dat er een grote aanval was van Mudmen. Als ‘buit’ hebben we een contact bij de white collars. Joe zegt dat het inderdaad hun regel is dat we moeten opvallen als vuilnismannen. We houden een weekje rust en daarna gaan we naar de poolnaald.

3 XP en Color 3