We zijn nog steeds onder de grond met Clark (langhaar) en Duffet (het albino meisje). Risha wil weten waar zij magie voor gebruiken. “Om onder de radar te blijven. We doen kleine praktische dingen met symbolen. Magie die op Augmented Reality lijkt wordt niet geloofd.” Ze bieden ons eten aan, maar wij moeten het afslaan. Claude denkt na over hoe hij weggeworpen werd door de materie/antimaterie explosie. Kun je daar een aandrijving mee maken? Misschien met een minder gevaarlijke reactie? Risha vraagt door over hun magie. Hij komt er achter dat die indirect van de kleurige schimmels komt. Maar Clark heeft geen zin om geheimen van de cultus in het openbaar te bespreken. Hij wil daar morgen wel apart met ons over praten.
“Zo direct gaan we verspreid naar buiten,” zegt Clark, “onopvallend, ‘dakloos’ rondlopen. Wij gaan met zijn vijven.” De technologiesluis gaat weer even voor ons open. Buiten is het druk. Boven onze hoofden worden vliegtuigen geladen en gelost. We hebben rugzakken mee, die we onderweg vullen met ‘nuttige spullen’. Clark neemt ons mee naar buiten de stad. Voorbij de flatgebouwen zijn boerderijen. Het zijn grote particuliere hoeves in een soort Amish stijl. Clark vertelt dat deze boeren terug naar de natuur willen. Ze gebruiken wel minder Augmented Reality dan de flatbewoners, maar het is er nog steeds. Ze zien echt heel andere dingen dan wij! “Ze gooien alles overboord… maar intussen!”
We lopen hier doelbewust voorbij. De overgang naar het bos is net zo abrupt als die van flatgebouwen naar boerenland. We lopen kriskras door de wildernis om de gebaande paden te vermijden. Na zeven uur komen we bij een rotswandje met een verborgen grot. Een lange glibberige gang voert naar beneden. We horen gebonk in vier verschillende ritmes door elkaar. Dan komen we in een ruimte met felle fluorescerende gekleurde schimmels. Er druppelen pure kleuren van de schimmels in een zwarte poel. Clark wantrouwt ons nog steeds. Hij doet dit alleen omdat de Sandmen hem hebben opgedragen ons hierheen te brengen. Pas als blijkt dat wij ook wat weten over de zwarte bron, ontdooien de aanwezigen. Een inwijding in deze grot bestaat uit een gedeeltelijke of gehele onderdompeling in de bron. Dan gaan ze een verbinding aan met een Sandman en dan kunnen ze magie. Een van de aanwezigen vraagt: “Zin jullie Sandmen?” We leggen uit dat we uit dezelfde wereld komen, maar veel jonger zijn. En we vertellen over de vijfde dimensie.
We lopen twee dagen, andere reizigers vermijdend.
Dag 6
Clark wijst ons op een half hert: “Verse zapkill! Daar herken je de zapper aan. Je kunt hem niet zien. Als je er zo maar in loopt, ben je direct weg.”
Claude maakt een slinger. Hij slingert een steen richting het dode hert. “Zapp,” de steen is verdampt. Met Triple Distance Technique probeert hij hoe hoog de barrière is. Op 200 meter hoogte gaat de steen er overheen. Hij verdampt niet, maar verdwijnt uit het zicht. Blijkbaar is het bos wat we voorbij de zapper zien niet echt. Risha stijgt op om er overheen te kijken. Clark kijkt stomverbaasd. Vliegen, dat kan toch alleen in Augmented Reality?
Op 150 meter hoogte kijkt Risha over de muur. Omdat we gestaag omhoog gelopen zijn, zit hij nu boven de daken van de wolkenkrabbers in de stad. Voorbij de zapper ziet hij een Japans aandoend tuinlandschap. Vanaf hier lopen de heuvels weer omlaag, zodat het met geen mogelijkheid vanuit de Legacy zichtbaar is. Als hij weer beneden komt en verslag doet, reageert Clark verbouwereerd: “Dus we zitten hier gevangen? En de wereld gaat hierachter gewoon door. Maar wat kunnen wij beginnen? Meer dan honderd van ons kunnen we gewoon niet voeden.”
Kunnen we onder de zapper door tunnelen? “Nee, de grond zit vol met mycelium, schimmeldraden. Dat wordt zelfs door de Technocratie vermeden.” Het zijn de schimmels die kleur opzuigen en die kleur komt via de schimmeldraden uiteindelijk bij de zwarte bron. Het is niet de actie van de Sandmen waardoor kleur vrijkomt, maar het slapen zelf, en dan met name het moment waarop men begint te dromen.
Dan zien we een groepje kampeerders die nietsvermoedend naar de grens lopen. Ze letten meer op hun augmented reality dan op de omgeving. Blijkbaar zijn er ook daar geen waarschuwingen, want drie van de vier lopen plompverloren de zapper in en vergaan in een felle lichtflits tot atomen. De vierde, die een beetje achteraan liep, ziet het gebeuren en rent gillend weg. “En als hij het in de stad vertelt,” zegt Clark, “zal niemand hem geloven.”
Er liggen opvallend weinig menselijke resten, want mensen lopen rechtop en komen vrijwel meteen met hun hele lijf in de zapper. Van herten en zo verdwijnt meestal alleen de kop of, als ze erg hard rennen, het voorlijf. We gaan terug. Risha neemt het hert op de schouder. Onderweg prepareert hij de huid en wordt het vlees gerookt. Jagen en vlees houdbaar maken, dat leer je wèl als prinsje.
Dag 8
We komen weer bij de boerderijen. We hebben geen last gehad van drones. Risha geeft Clark twaalf motes essence als dank voor zijn moeite. Hij is dankbaar en zegt: “Ik denk dat jullie deze wereld nooit echt zullen begrijpen zonder augmented reality. Kan degene die jullie pakken heeft gemaakt, geen tsjips voor jullie maken?”
Aan het einde van de dag komen we bij het hoofdkwartier. Nadat we het vlees hebben afgeleverd, gaan we slapen.
Dag 9
Vandaag willen we een wolkenkrabber nader inspecteren. Een andere dan waar we afgezet zijn. De begane grond zit vol met schimmels. Claude doet zijn truuk waardoor we de lift kunnen nemen. We kiezen een willekeurige etage: een woonverdieping. We doen zomaar een deur open. We komen in een lichte woonkamer. Er staat een groot apparaat waarin iemand met een helm en handschoenen heen en weer beweegt. Hij merkt ons totaal niet op. De kamer is groezelig en slijmerig. Er staan verder een enorm beeldscherm, een luxe bank, een bed en er is een primitief keukentje: een gat in de muur waar voedsel uitgeprint kan worden. De kleren zijn ook smoezelig en smerig.
“Veehouderij,” zegt Risha.
Claude vermoedt dat als we een schonere verdieping vinden, dat we dan lieden van buiten de Legacy zullen vinden. We gaan naar de vijfde, waar luchtschepen goederen laden en lossen. Ook hier groeien schimmels, maar de dozen en containers zijn wel schoon. Ze worden gesorteerd, gaan vrachtliften in en dan naar boven. Chang vindt een doos met een robot. We volgen die naar zijn lift. Daar staat personeel bij. Er zijn maar een man of tien op deze hele grote verdieping. Hun kleren zijn minder groezelig dan die van de gewone bewoners. Dit zijn een soort elite-werkers.
Claude overmeestert de werker bij deze lift. “Breng ons naar je baas!” De werker kijkt paniekerig om zich heen en spartelt. “Op welke verdieping zit je baas?” Claude laat de mond van de man los. “HELP!” Gelukkig weet Claude hem snel de mond te snoeren en komt er niemand op het geroep af. Na enig aandringen werkt de gevangene mee. “Mensen kunnen niet met deze lift. Alleen personensliften nemen mensen mee.”
“Onbekend nummer,” zegt de dikke man tegen hem, “wat kom je doen met die drie daklozen. Kun je ze niet gewoon recyclen? En wie is je baas?”
“Die ken jij niet. Deze drie hebben voorbij de grid gekeken en ik wil weten wat er nog meer speelt,” bluft Claude. Het gesprek gaat zo een beetje heen en weer. Dan opent de man een deur en neemt ons mee naar binnen. “Als jij niet weet wie hier de baas is, dan ben je niet bevoegd. En waar zijn je identiteitsgegevens?”
“Dit is niet de enige Legacy en in mijn werk…” zegt Claude. De man lijkt geïnteresseerd. Claude maakt de zin niet af: “En daarom heeft het geen zin om mijn baas te noemen.”
“Ik geloof niet wat je zegt. Non-chipped entity? Maar als het klopt en onder ons blijft, wil ik wel met je samenwerken. Top Secret hè, een bevordering in rang is wel het minste. Laten we niet meer in raadsels met elkaar praten. Ik wil van Corporate overgeplaatst worden naar Advertisers. In deze kamer gebeuren dingen die niet gescand moeten worden. Dus we kunnen hier spreken.”
Claude zegt dat er vermoeden van corruptie is. Chang vult aan: “In deze wolkenkrabber.”
Als hij terug is, vertelt de man dat alleen de allerhoogste rangen, vanaf rang 10, ongechipt zijn. Voordat wij kwamen, had hij nog nooit iemand ontmoet die niet gechipt was. Hij denkt dat Risha de script-kiddie van de groep is. “Als ik jou de beeldschermen wijs, kun je het zelf veranderen. Het mag niet naar mij herleidbaar zijn.”
Risha gaat achter het beeldscherm zitten. “Ik ken deze interface niet zo goed, dat verschilt per Legacy,” bluft hij. Met een klein beetje instructie krijgt hij het systeem aan de praat. Dan laat hij er zijn magie op los. De machine is niet beveiligd tegen solar charms. De ambtenaar die de promotie tegenhield wordt omzeild en even later is onze vriend rang 5 en overgeplaatst naar Advertising. Met dezelfde charm maakt hij voor ons identiteiten van rang 10. Hij is in de verleiding om zichzelf rang 15 (het maximum) te geven, maar een te hoge rang is niet verstandig. Dan kom je in de regionen waar iedereen elkaar kent. “Ik weet nu hoe het moet. Een verdere promotie is zó gepiept,”
“Officieel zijn jullie nu mijn superieuren. En als ik doe wat jullie me opdragen kan niemand mij wat verwijten. Johan, overigens, aangenaam! Jullie kunnen in mijn appartement overnachten. Dan kunnen we morgen vroeg beginnen.”
“We hebben nog goede kleren nodig en zo.”
Hij neemt ons mee naar het sjieke hotel op laag 666. Als de lift opengaat worden we begroet met gekir en de geur van alcohol. Een Chinese dame staat achter de balie. Onze duimafdrukken zijn ongelimiteerd krediet waard: “Hoeveel dames wil je?”
Het zijn grote kamers en het wordt gezellig. Maar er zit zonium tussen.
Dag 10
Als we wakker worden ligt er nieuwe kleding voor ons klaar die bij onze stand hoort. Om negen uur staat Johan voor de deur. “Ik ben vandaag uw gids.”
“Laten we beginnen op uw afdeling.”
Hij neemt ons mee. De collega’s kijken jaloers. Hij negeert ze en vertelt wat ze hier doen: “Robots debuggen en logistiek. Het intelligente werk gebeurt hierboven.”
We gaan met een zweefmachine naar een andere flat. Daar worden de robots gemaakt in grote fabriekshallen. Robots voor thuisgebruik en virtual reality. Er is een override-afdeling waar hij nogal schichtig over doet. Dat is boven level 10. De essentiële chips komen van buiten, al de rest wordt lokaal gemaakt. Claude kijkt zijn ogen uit. Er zijn ook robots die er menselijk uitzien.
“Als ik het casco van een robot aantrek, kan ik dan onopvallend rondlopen op het bazen-level?” vraagt Risha. Dat lijkt Johan niet zo’n goed idee. “Robots komen op plekken waar het te vies is, of te gevaarlijk voor mensen.”
Hij is ons dankbaar. “Door mijn promotie zijn mijn kinderen gered van de status van unborn.”
Uit wat hij ons vertelt leiden we af dat er technocraten-afstammelingen zijn en unborn. Iedere generatie verliest een rang, tenzij je op eigen kracht hogerop weet te komen. Rang 1 tot 3 zijn de Unborn, rang 4 tot 9 zijn de Gepriviligeerden, rang 10 tot 15 zijn Corpocraten, ongechipt. Nog hogere rangen zijn er niet hier in de Legacy.
Claude vraagt naar andere ideologieën. “Misschien bedoelen jullie de mensen die soms achter het grid komen? Daar kan het twee kanten mee op. Soms komen ze gehersenspoeld terug en soms verdwijnen ze.”
“Wie van je superieuren is corrupt?”
“Allemaal.”
“Maar zijn er figuren die ècht gekke dingen doen?”
“Alexander. Hij heeft dezelfde rang als jullie. Hij vergaart persoonlijke rijkdom en privileges voor zichzelf en zijn kinderen. Hij heeft zichzelf opgewerkt van rang 6 naar rang 10.”
Claude vraagt ook naar het kleurvervagen. Daar ziet Johan niets ongewoons in: “Iedereen wordt grijs als hij ouder wordt.” Maar bij nader doorvragen geeft Johan toe dat Alexander grijzer is dan zijn leeftijdsgenoten en zeker dan andere mensen in hoge rangen. Boven rang 12 worden ze niet zo snel grijs. Misschien versnelt het vergrijzen wel als je snel stijgt in rang. Hij heeft mensen gezien die grijzer waren dan Alexander, maar die zijn allemaal overgeplaatst of verdwenen.
[Zijspoor: Zonium is een product van de Tempest. Maar hoe krijg je het er uit? De Children of Higg weten meer over hogere dimensies.]
3 XP
Ellahir 