19-01-2017
Dag 1 maand 3 jaar Risha 5

Waldheim. Risha heeft gedroomd dat zijn zuster Harati verscheen en dringend om zijn aanwezigheid vroeg: “Het gaat helemaal mis met je broer. Help! Kom!”
Het duurt even voordat hij de anderen heeft overtuigd, maar dan gaan we met z’n allen met de Magic Bus naar zijn thuisland Shintas. Claude kleedt zich als hoofdbrahmaan van Pashupati, Gwan is gekleed als techneut, Risha draagt zijn harnas en Chang is gekleed als generaal. We zetten de bus neer in op een open plek in het bos, ongeveer twee uur lopen van het grote meer. Op het water drijft een dorp van huisboten. Aan de rand van het meer is een driehoekige rotsheuvel waarop waar we de torens en muren kunnen zien van het koninklijk paleis waar Risha is opgegroeid. Iets verderop groeit wat wel de grootste eik ter wereld kan zijn. De top verdwijnt in de wolken. Als we naar het paleis lopen passeren we kuddes paarden, schapen en heilige koeien. Aan het water staan veel bronssmederijen en we zien krijgers oefenen met strijdwagens.

De wachters aan de poort herkennen Risha gemakkelijk. Hier zijn vijf jaar voorbijgegaan, maar Risha is maar één jaar ouder dan toen hij wegliep, dus hij zit er vrijwel hetzelfde uit. Zijn zus wordt geroepen en verschijnt vrijwel meteen. Harati is blij om haar broertje te zien.
“Fijn dat je er bent!. Mahakrishna is overleden. Jacufus is nou troonopvolger, maar hij is zwakzinnig. Al onze andere broers zijn ook overleden. Ik heb je een droom gestuurd en ik ben blij dat je gekomen bent. Het is een chaos hier, in adellijke kring. Onder Jacufus zijn we verloren.”
Ze vertelt dat er een bende in het Zuiden is die het op Siddhu’s gemunt heeft. “Mahakrishna en Ravana organiseerden een kleine strafexpeditie, maar die ging helemaal fout. We kregen wat verwarde verhalen te horen en onze broers hebben een tweede expeditie op poten gezet. Zij zijn ook omgekomen. De bende is er nog steeds en onze clan is bijna uitgeroeid. Een aantal brahmanen heeft de kolder in de kop gekregen. Het lichaam van Mahakrishna moet naar zijn grafheuvel, maar ze willen daar hun eigen rituelen mee uitvoeren. Het is een of andere nieuwe sekte die het einde der tijden aan ziet komen. Ze willen Mahakrishna terug tot leven brengen. Iets met een poort naar een nieuwe wereld met hun als leiders van wat komen gaat. Als je meer wilt weten kan Claude zich melden bij de opperbrahmaan van Pashupati.”
We vinden overlevende Vraj-krijgers van de expedities. Ene Harash vertelt wat hij heeft meegemaakt. “Het was bovennatuurlijk. De Siddhu’s zijn 1 voor 1 uitgemoord. Wij zijn in een hinderlaag gelopen. Ik hoorde geritsel en snelle geluiden. In drie seconden was iedereen dood. Ik heb niks gezien, maar ze hebben wel sporen nagelaten.” Claude kijkt in zijn geest met [Mind en Time] en ziet Chappie’s Lost Boys.

Dan gaan we naar de brahmanen. Eerst maar naar die van Oaken. Bij de ingang van het sanctum van de heilige eik staat een klein huisje. De opperbrahmaan van Oaken heet ons welkom. Hij zegt dat koning Mahakrishna eervol is gestorven en hij is het er niet mee eens dat het lijk wordt gecremeerd in plaats van bijgelegd. Maar de Orakels zeggen dat het zuivere koffie is. Het einde der tijden is nabij en de nieuwe sekte kan redding brengen. Risha mag zelf met Oaken praten. Onder aan de boom mediteert hij, maar het kost veel moeite om contact te krijgen (door een botch op de dobbelsteenworp gebruikt hij de verkeerde rite). Met Spirit Detecting Glance ziet Risha een Krishna-achtige figuur die wacht op de juiste aanspreekvorm. Claude krijgt wel contact.
“Kom boven. Ik heb lang op jullie gewacht.”
De priester lacht: “Nu mag je eindelijk doen wat ik je al die jaren verboden heb, de wereldeik beklimmen.”
We merken een kleine gedragsverandering bij de godheid. Eerst is hij nieuwsgierig, maar als hij ons uitnodigt lijkt het alsof hij ons al had verwacht. Na twaalf uur klimmen kunnen we met [Color] het heiligste der heiligen van de boom zien. Er is net zo’n vlies als tussen onze wereld en de Witte Stad, maar net anders. PLOP! We komen uit een soort put in een grote kamer, ingericht in de technologische stijl van rond 2442. Een vriendelijke Bollywood cowboy begroet ons.
“Er komen hier nooit stervelingen. Nee, ik ben jullie Oaken niet, die zit hier beneden. Ik stuur alle Oakens aan en kijk door hun ogen. Dus jullie kennen de technologie wereld ook? Ik heb al zo lang geen Immortals meer gesproken.” Hij steekt een sigaret op en biedt ons er ook een aan.
“Ik ben een van de metagoden. Ik doe dit sinds 2312 van de Technologische Jaartelling. Op een goede dag keken we de wereld in en we zagen de mensen. Wij waren de reclameborden. Iets keek door ons heen en wij werden daardoor zelfbewust. We kregen het idee dat de wereld zou vergaan. Dat wilden we vóór zijn en we zijn vlak voor Expulsion opzij gestapt in de tijd. Toen we weer terugkeerden zaten we hier in Tanaïs.”
Hij loopt naar een raam: “Kijk eens door dit raam.” We zien de Technowereld. “En nu dit raam.” Daar zien we Tanaïs. “De twee werelden klotsen, maar wij staan daar buiten. Wij wonen niet in Elsewhere, maar aan de buitenkant van Igrot. Maar deze keer vergaan wij ook als Igrot weer klotst.” Hij laat een derde raam zien dat naar buiten uitkijkt. “De heilige plekken zijn doorgangen naar de Outer Space. Maar alleen wij kunnen hier komen. Wij zijn de balancerende factor in het geheel. Mijn naam is Rajpal Wayne, de Marlboro Man.
We laten het op ons inwerken. Rajpal kunnen we zien als de hand in de handschoen die een god is. Maar hij is zelf ook een handschoen voor iets of iemand anders die wij nog niet kennen. Igrot is een soort inktvis. Er zijn twee soorten zuignappen: witte en zwarte. Tussen de werelden zijn ‘speekseldraden’ gespannen van een specifieke kleur: paars, zwart, etc. Er zijn tussen Tanaīs en Aarde ‘planes’ met een specifieke omvang in ruimte en tijd, we weten waar en wanneer ze zijn. De buitenoppervlakte van de Igrot bol heeft gras en atmosfeer. Van Rajpal mogen we daar niet komen. “Off-limits. Die is van ons.”
Claude gooit door het Tanaïs raam een peuk op Euboia. Blikseminslag en een grote bosbrand.

We nemen afscheid en gaan weer terug. Claude wil naar de rare cultus. Die zit “ergens in de bergen”. Gwan zoekt de lokatie van Mahakrishna’s lichaam op met zijn kristallen bol. Het is een plateautje hoog tegen de bergwand. De plek heeft wel wat magisch [Color: eigeel; Prime: kwetsbaar stukje zwakke magie, niet van een echte magiër of sorceror; Entropie: er zit een scheur in de 4D-realiteit]. We gaan er naar toe en arriveren tegen de schemering. De zonsondergang zal die plek zometeen precies met geel licht beschijnen. We horen ritueel gezang en dan zien we een stoet brahmanen met fakkels, die het lichaam van de koning meevoeren. We willen voorkomen dat ze Mahakrishna in een of andere ondode messias veranderen. Chang roept: “Stop deze waanzin!” Er ontstaat een schermutseling. Gwan gebruikt de speciale aura van de Zenith-kaste om de ziel van de koning naar het hiernamaals te brengen zodat hij niet terug in zijn lichaam kan worden gebracht. Het lichaam ontvlamt. De brahmanen vluchten terug de grot in. Claude rent achter hen aan en roept: “Waar zijn jullie in godensnaam mee bezig?” Ze rennen verder, dit is het einde van hun cultus. Risha neemt de as van zijn broer mee.
Die nacht droomt Risha van Narima (de vrouw van Godefried). Ze vraagt, verdrietig en gekweld: “Waarom?” De Poort naar het Westen gaat dicht.

Voor de volgende keer: – Claude wil een dode cultist aan zijn opperbrahmaan geven – Risha moet zorgen dat zijn debiele broer geen koning wordt – we moeten informatie inwinnen over de lost boys, misschien kunnen we hun aandacht trekken door de strandhut na te bouwen.

4xp