Scorpio Rising 20 – Saturn in Scorpio

Wolfgang ziet het burgemeesterschap helemaal zitten: maar hoe aan te pakken. Er wordt wat gespeculeerd over propaganda, debatten en het overhalen van kiezers met goede argumentatie. Coyote, in Wolfgang’s hoofd, levert commentaar op het geheel: ga op zoek naar ‘filth’ en ‘sludge’, de ‘dirty secrets’, want het geheim dat je beheerst is meer waard dan een geheim op straat. Na terugkoppeling geeft Whipsaw wel mee dat er een keuze moet blijven, dus dat de manipulatie van de kandidaten voorzichtig moet gebeuren, na omzichtig onderzoek. Inderdaad. De doodsgraver ‘Bones’ weet te vertellen dat een ‘hoefijzer afdruk’ toch moeilijk weg te werken was bij de vrouw van Roy Jones. Maar zij was toch overleden aan indigestie? Als Rat’s inbreekt bij Roy Jones (spring en klauwwerk om het raam open te krijgen) vindt deze in een nachtkastje een geheim compartiment met het doodscertificaat: trampled by horse. Fishy. Hij mauwt in zijn slaap iets over ‘bad doggie’ en helaas gaat Rat’s ook op een plastic fallusvormig piepspeeltje staan voor een hond (maar hij heeft toch geen hond?). Hij kiepert Jones om en springt door het raam. Doc gaat zoeken in het huis van de oude burgemeester, na wat koetjes en kalfjes met de ex-vrouw Mary Oakley, mag hij de kamer doorzoeken. Het oude bureau is ontworpen om indruk te maken: geen geheime knopjes, Mary zelf mocht niet in de kamer komen en weet niet veel. Als Doc in de stoel zit van de burgemeester, kijkt hij links en rechts van de stoel: de boekenkast heeft wel dikke planken, deze kunnen wel open en hier zit inderdaad een schaduw boekhouding van Moses en Fairweather. Wolfgang wil graag dat de Ieren kunnen stemmen, maar daarvoor moeten ze geregistreerd staan en daarvoor is weer een burgemeester nodig en als die afwezig is kan de sheriff dit doen, mits gemandateerd. Als Wolfgang Belle Starr om raad en advies (dirty secrets) vraagt over de kandidaten weet ze te vertellen dat Roy wel eens in de kroeg zit, maar niet met de meisjes mee gaat. Ze grapt over dieren, maar voegt eraan toe dat er wel eens honden worden afgeleverd: maar dat kan ook zijn om de wapens te testen. De bankeigenaar Felix Fairweather komt wel eens bij de meisjes, maar dat is nooit ‘spectaculair’, er gebeurt niet veel, zelf vermoedt Belle Starr dat hij meer van jongetjes houdt. Starr kan ook helpen met de kiezers: ze zal het aan Vie La Pirelle vragen om de sheriff een mandaat te geven, maar dat zal Wolfgang een medium boon kosten want ze moet de politiek bedrijven met een gouverneur of senator, hij gaat akkoord. De dag later verschijnt Vie en geeft Wolfgang een decree waarin staat dat de sheriff tijdelijk waarnemend burgemeester is en ‘hij er zorg voor moet dragen dat iedereen zich kan registreren.’ De jonge sheriff vloekt binnensmonds: hij moet nu serieus werk gaan verzetten. Whipsaw zorgt dat de documenten in de handen komen van de justitie. Op de registratie dag organiseren Liz en Wolfgang een goede borrel zodat er ook wat te doen is rond de registratie. De overwinning van Wolfgang is dan ook een landslide. Als kersverse burgemeester gaat hij naar SF voor handelscontracten en ook dat lukt verder.

Na San Francisco is er een tijd van afwachten, trainen en het opnemen tegen de ‘nemesis’: de Souleater, want er wordt besloten dat het goed is om deze alvast uit te schakelen. Ze wekken, met de spullen van Doc, een trance op, en zitten in een geïmproviseerde zweethut gemaakt van de dekens waarop/in Shameful zat. Ze proberen zich af te stemmen op de bane. Ze krijgen contact, hij zit nog op dezelfde plek: bij Furnace Point, zodat ze hem ter plekke (waar Shameful geïnfecteerd werd) kunnen oproepen. Ze verbreken het contact, maar lopen de visioen uit, vooral Rat’s is benieuwd naar Coyote verhalen. Dus als er een horde roze konijntjes voorbij komt huppelen in het visioen (waar men al snel vrolijk op gaat jagen), besluit men de grootste te volgen. Deze wordt als snel een jackrabbit: soms dichtbij, soms ver weg. De jackrabbit begeleidt de party over de zandduinen, waar hoog in de lucht donderwolken samenpakken: er zijn bliksemflitsen, maar geen donder. In het weerlicht, als schaduwen in de wolken is het silhouet van Coyote te zien, die in conflict is met een slangenkop. Het is dus waar, zegt Liz. Daarna ziet men flarden van verhalen: een verhaal waarin de wereld ’s avonds donker is, behalve als de maan er is. De dieren vragen Luna om raad en ze zicht dat ze tekeningen in de lucht moeten maken met de glimmende kiezels van de beek. Coyote wordt niet gevraagd en de dieren gaan de tekeningen maken. Coyote is boos, verzameld ook kiezels, gaat naar de hoogste bergtop die hij kan vinden en struikelt daar. De kiezels uit de zak spatten alle kanten op: botsen tegen de andere kiezels, alle tekeningen gaan door elkaar. De dieren zijn boos, maar Luna zegt: is het nu niet veel mooier? Zo zijn de sterren ontstaan. Dit gaat over in een ochtend beeld van Coyote in een houten roeiboot op ene eindeloze zee. Dagen gaan voorbij terwijl Coyote zich verveelt. Dan is er een Eend. Coyote vraagt de eend om te kijken hoe diep het is en zand mee te nemen. De eens duikt en komt boven met zand van de bodem in zijn bek. Van dit zand maakt Coyote het land, waar hij zijn bootje aanlegt. Dan is het nog steeds saai en er zijn geen andere dieren buiten de eend. Dus hij maakt mensen van steen, daar is hij niet tevreden over, van hout, nee dat is het ook niet, van klei dat gaat goed. Uiteindelijk wordt zijn zoon geboren, en dit wordt (ook) Coyote, Coyote wordt nu Old Man Coyote genoemd. Langzaam vervagen de droombeelden.

Tijd om plannen te maken: in hun eerdere visioen / dream quest bij Oraibi ging Wolfgang dood: dus een goede voorbereiding is de sleutel. Er wordt gewerkt aan harnassen door Wolfgang en zijn discipelen, Whipsaw. Dankzij Rat’s wil Armadillo nog wel een zegening uitspreken over de harnassen. De reis naar Death Valley / Furnace Point verloopt voorspoedig, maar naarmate ze dichterbij komen begint de umbra meer de realiteit in te ‘bloeden’. De kleuren van de rotsen en het zand is hier paarsig, daar grijs, daar, vel oranje, er lijken meer schaduwen te zijn en hier en daar lijken de rotsen oud, gesmolten en vergruisd. De Gauntlet is extreem dun inmiddels en het gebeurt dan ook dat banes meer dan eens ‘per ongeluk’ door de gauntlet heen stappen. Maar omdat de banes geïsoleerd zijn en de Rabbit Chasers veel ervarener zijn de Scrags geen bedreiging meer: vakkundig worden ze naar een andere wereld geholpen. Whipsaw is het aas, want hij heeft het beste harnas en is het snelste. De Soul Eater verschijnt, maar hij is in zijn eind stadium: het Fleshy Collective, een weerzinwekkende grote gestalte van roze vlees met semi transparante plekken lichtgroen (de kleur van Balefire). Door deze plekken ziet men hersenen drijven. Het wezen zend de misère van zijn slachtoffers uit: zijn die hersenen werkelijk nog bij bewustzijn? Het leidt in ieder geval behoorlijk af in het gevecht. Eén van de stemmen van de hersenen wordt herkend: Tsunami Bob, de Silent Strider die inderdaad nooit meer is teruggekeerd. Een paar banes verzamelen zich op veilige afstand. De Souleater zend zijn vangarm uit naar Whipsaw, deze vangt het tentakel op zijn harnas onder luid gekraak. Doc doet een spreuk waarmee de bane rage en wilskracht verliest. Rat’s en Liz hakken op het monster in. Wolfgang slaat toe met zijn kersverse zilveren zwaard en hakt het mond tentakel af. Triomf! Maar nu tijdens het gevecht hebben zich steeds meer banes verzameld aan de periferie en nu moet er ook nog een weg door de banes worden gevochten, banefire elementals beginnen banefire te werpen. De kar van Doc moet even achtergelaten worden: maar ‘we komen toch terug’.

Daarna: rust en bevallen. Ze kiest ervoor om te bevallen in Oraibi, daar hebben ze ervaring met kinfolk. De party wordt onthaald in de Pueblo stad, Little Red Fox is er al: er staan mensen langs de route, andere bidden naar een kachina doll, die de Blue Star Kachina weergeeft. De Rabbit Chasers krijgen nu een betere plek om te logeren en alle spullen die ze nodig hebben, in de weken die volgen wordt verwacht dat ze een steentje bijdragen aan de community: jagen, repareren, dat soort dingen. De bevalling van Liz is zwaar: een dikke 24 uur na de eerste wee, bloed pijn, uitscheuren (in crinos gaan, genezen, waardoor het nog langer duurt) is het kind eindelijk ter wereld. Het lijkt de crinos te hebben opgepakt van de moeder, want het kind wordt in crinos geboren. Het kind, een jongen, lijkt een mengeling van de koperkleurige vacht van de prairiewolven doorschoten met het wit van de Silver Fangs. Ook fysiek wijkt hij iets af van de normale Silver Fang cub: hij lijkt iets atletischer / slanker gebouwd. Na de geboorte is de schrik van het ‘metis’ zin (crinos is de normale staat van de metis behalve bij de geboorte) er af: het kind veranderd terug naar baby-vorm. De Blue Kachina cultus neemt grotere vormen aan. Inmiddels zijn de indianen (Croatan, Wendigo, Uktena) zich aan het verzamelen bij Oraibi, ze nemen kennis van de geboorte en een moot wordt belegd. Er komen geschenken van diverse mensen (zowel garou – ook elders – als Oraibi). Het is even dwalen door de woningen van de pueblo, de wirwar van daken, straten, plateau’s en doorgangen die kleven tegen de wand van de berg. De Caern is in de berg en, hoewel de magiërs er komen, wordt de caern beheer door de garou. Vanaf het plafond van de caern hangen oude stalactieten, een klein beekje kronkelt door de ruimte. Het geheel baadt in een groenachtig, blauw licht. Alle werewolven worden gevraagd om hun voeten te ontbloten en kort te wassen in het beekje. Deze caern is een schone plek, er hangt sereniteit en rust. Theurgen zijn bezig met het plengen van water en er worden maiskoeken uitgedeeld: Rat’s beseft dat dit de openingsrite is. Het programma is duidelijk: het kindje van Liz en de aanval op Death Valley. Liz fluistert nog of ze haar kind mee had moeten nemen, Whipsaw zegt dat deze nog niet geïnitieerd is en dus geen toegang heeft tot de moot.

Hierna neemt Wachese het woord. Er wordt lang, uitgebreid, uitgeweid over de reis en het wedervaren tegen de diverse blauwbloezen en forten. Maar, omdat de meesten dezelfde ervaring hebben, is daarna het punt ook afgesloten. De Rabbit Chasers vertellen hun verhalen en deze ervaringen worden erkend. Het kind, daar zijn ze kort over: felicitaties en het kind moet zich bewijzen, ze blijven opletten. Liz besluit dat het nu wel een goed moment is om een naam te gaan kiezen en denkt hierover na (het wordt Angus). De Death Valley Caern: de Wendigo stellen voor om naar voren te marcheren, alles klop te geven en zo te winnen; Rabbit Chasers en de Uktena zien toch wat haken en ogen bij dit, verder, heldere plan. De Croatan vragen of het stukje tussen naar voren marcheren en alles klopt geven iets specifieker kan. Na een vurig betoog over strijdbijlen en ‘charging the enemy’ merkt Doc op dat zo veel garou doodgaan. De Wendigo wimpelen dit weg, the good death. Na wat heen en weer wordt besloten om een tang te doen. Maar, zo merkt Liluye (Uktena theurg) op, het is handig als de bane die jullie de poppenspeler noemen – de psychomachia – op hetzelfde moment wordt aangevallen en afgeleid, zo kan deze het minste kwaad. Dit is de rol voor de party. De Rabbit Chasers maken een extra plan. Rat’s vertelt dat psychomachia aangetrokken worden door angst en vertwijfeling. Als Rat’s zich laat ontglippen dat hij banes kan oproepen, willen de Uktena hier het fijne van weten. Het plan vormt zich: één van hen, Wolfgang offert zichzelf op omdat hij degene is met de meeste angst (haar, kleding, leven) en gaat de umbra in. De rest blijft uit de umbra en volgt hem, Rat’s kan de umbra in kijken. Maar als hij de umbra in gaat, zal hij bloot komen te staan aan de storm, en zo dicht bij de bron is deze levensgevaarlijk. Hier bedenken de theurgen iets op: een speciale tomahawk, een amulet die om de nek gehangen kan worden. Deze kan beschermen door de klap op te vangen van de storm, maar hij zal door corrosie vervallen: dus de tijd is beperkt. Het volgende probleem wat getackled moet worden is: hoe krijgen ze die bane de umbra uit, want zij kunnen niet in de umbra vechten? Er kan een spirituele harpoen gemaakt worden: Wolfgang gaat deze maken (zodat het afgeschoten kan worden door een geweer), samen met de theurgen. Na wat proeven is het gelukt: een kogel met een priemende punt uit de umbra getrokken kan worden door wilskracht.

De reis naar Furnace Point gaat voorspoedig, er zijn geen conflicten met indianen stammen simpelweg omdat men reist met de Indianen. Naarmate men verder komt, lekt de umbra weer door in de realiteit. De banes blijven op afstand vanwege de grote groep Garou. Bij Furnace Point is de kar van Doc gereduceerd tot een geblakerd karkas. De banes zijn in Death Valley en wachten af. De groepen Native Americans splitsen zich op, zoals afgesproken en dan beginnen de Wendigo als eerste aan hun mars naar voren, waarop de Croatan en de Uktena de tang laten dichtklappen: het gevecht is begonnen, scargs vallen aan, banefire elementals gooien met hun banefire (dat brandt en muteert), pattern spiders weven garou in webben. Wolfgang gaat de umbra in: de Tomahawk amulet beschermd, maar de paars/groene storm woedt hevig en rijt aan het amulet, de kleren, het haar. Langzaam lost de storm materie op, alleen spirits lijken er geen fysieke last van te hebben. Die vliegen rond en klauwen in het wilde weg, niet in staat om te blijven stilhangen. Wolfgang loopt naar het centrale punt, op zoek naar de Psychomachia en denkt gedachten van harano en desolatie. De rest van de rabbit chasers volgt hem in buiten de umbra, veranderen in Crinos en leveren strijd met Scrags en Banefire elementals. Schakel eerst de banefire elementals uit! Roepen Whipsaw en Rat’s tegelijk. Deze banes kunnen gelukkige niet veel hebben en zijn snel verslagen. De scrags zijn heftiger, maar de groep is nu veel ervarener dan eerst en Doc, Liz, Whipsaw en Rat’s ruimen deze vakkundig op. Wolfgang ploetert verder. De Tomahawk lost op, desintegreert en naarmate hij dichter bij het centrum komt, draait de storm sneller en laat de amulet sneller slijten. De tijd begint te nijpen. Hij hoort stemmen in zijn hoofd, die tasten zijn wilskracht aan: geef op, het heeft geen zin, het is onvermijdelijk. De Tomahawk is inmiddels gereduceerd tot het ringetje waarmee het aan het touwtje hing. De storm tast het vlees aan van Wolfgang, maakt wonden, vernietigt vlees: hij moet in crinos om te genezen. De storm tast het geweer aan, hij moet het moet zijn armen beschermen, dicht tegen zijn lichaam. Het lijkt mislukt, tevergeefs. Zo dicht bij het centrum en niets, denkt Wolfgang als de storm hem op zijn knieën dwingt. En dan verschijnt de psychomachia: groot, donker, vol scherpe punten en een grijnzende kop met lichtende ogen. Snel legt Wolfgang aan, de loop steekt uit en wordt onmiddellijk aangetast door de storm. Hij heeft één kogel en één kans. Hij schiet met wilskracht en focs en de kogel boort zich in een poot van het monster. Rat’s schreeuwt, grijp Wolfgang, trek de bane naar ons toe! Whipsaw duikt de umbra in en werpt zich op Wolfgang, om hem te beschermen tegen de storm: al snel is de rug van Whipsaw een gevilde bloedige massa. Liz, Rat’s en Doc concentreren zich op het spirituele koord tussen hen en de bane. Ze zijn furieus en leggen al hun wilskracht in de schaal en trekken het monster naar zich toe. De bane is sterk, maar zij zijn sterker: ze trekken hem door de ragdunne umbra heen. De psychomachia is snel en maait met zijn enorme zijsachtige uitsteksels. Rat’s, Doc en Liz krijgen een klap: zijn klappen zijn hard en het schild van armadillo (dat als een soort tweede pantser over het pantser lag) begeeft het: maar geen schade komt er door. De bane baalt maar de party is dan en haalt vernietigend uit Liz, Rat’s en Whipsaw slaan allemaal raak en claw-claw-bite (of claw, claive, bite) hun weg door het carapace van de bane. Doc doet de spreuk die de bane verzwakt (razernij neemt af en wilskracht ook). De bane heeft grote moeite om te raken en schade te doen, de garou zijn oppermachtig en maken het karwij af. Grijnzend heft de bane zijn stervende kop op enals Wolfgang er een kogel doorheen jaagt krijgen de Rabbit Chasers nog een beeld in hun hoofd: een van schaken, een koningin die zichzelf opoffert en geslagen wordt door een pion.

De garou hebben de nabens verslagen. Rat’s krijgt het door, de theurgen van de Uktena, Croatan en Wendigo ook: deze storm is de schuld van een bane. Een Stormbane, maar hij heeft zich gebonden met een baen van de weaver. Daarom zijn hier weaver spirits! De Uktena noemen hem Storm Eater. En hij komt eraan om door te breken. Hij is enorm, een frontale aanval zal leiden tot talloze doden, hij zal garou wegslaan alsof het vliegen zijn. Binden! We moeten hem binden! Roepen de theurgen. Rat’s sluit zich aan bij het overleg. Het idee is simpel: de caern is vervuild, daar krijgen we geen energie van, om deze bane te binden is veel spirituele energie nodig en er is niet veel tijd. Vrijwillige zelfopoffering, zegels in bloed tekenen, 13 zijn er nodig is de inschatting. Met deze draconische mededeling komt Rat’s terug bij de Chasers. Whipsaw ontvliegt: seks en masturbatie kan dat ook. Misschien, zegt Rat’s, maar dat is hier niet het paradigma en je zult veel meer garou aan het masturberen moeten hebben dan er nodig zijn voor een opoffering (seks kan per definitie niet): hoeveel sperma heb je nodig om die zegels te kunnen tekenen? Whipsaw zegt: zoek harano patiënten: die zijn er, maar liefst 9. Het kost niet veel moeite om hen over te halen. Doc en Wolfgang willen zich opofferen. Whipsaw eist dat theurgen zich ook opofferen, maar inmiddels is er al een wachtlijst. Veel garou willen een kans hebben om dit te stoppen. Wolfgang trekt zich discreet terug uit zijn vrijwillige opgave, Doc niet. In een cirkel rond de caern gaan ze zitten als de theurgen achter de helden gaat staan en rituele teksten opzeggen. De helden krijgen een zilveren claive om de afgrijselijke daad mee te doen. Het geschiede. De theurgen maken de zegels, zeggen de rites en blauwe, lichtende draden strekken zich uit de grond op, de umbra in. In de hoofden van de garou klinkt gebrul en woede: de bane in gevecht met de oude garou magie. Rat’s moet zich flink concentreren, het zweet staat hem op het voorhoofd…maar…het lukt! De gezamenlijke woede en haat tegen de banes zorgt ervoor dat de bane wordt gebonden aan deze caern, opgesloten achter laylines, zegels en rites. De storm klaart op, maar de umbra is eng dun. De Wendigo gaan Whippoorwill te lijf: deze laat zich eenvoudig wegjagen en voordat iemand iets heeft kunnen doen heeft Coyote zijn plek weer ingenomen.

Maar achter de Storm Eater schuilt een groter gevaar. Een van de koppen van de wyrm, een van de koppen die Roanoke heeft opgegeten. Het valt op zijn plek: de Souleater, de Storm Eater: allemaal aspecten van de Eater-of-Souls. De Eater-of-Souls komt met grote vaart door de deep umbra in de richting van de aarde. Het resoneert door de geesten wereld, de theurgen zien het, andere auspices voelen het. De nemesis van de Croatan komt om dat te eisen dat van hem is, hij komt om te verslinden en te vernietigen. Wachese zegt: dit is ons gevecht, we moeten hem verslaan, dit hoofd van de triumvirate wyrm afhakken. In concentrische cirkels gaan ze rond de caern zitten. De stilte daalt neer. Ze grijpen hun wapens en als ene man doen ze de howl voor de deceased. De theurgen mompelen verbijsterd de rites. Iedereen staat verslagen en met tranen in de ogen te kijken als de Croatan zich opofferen om een kans te hebben om deze kop van de wyrm te verslaan. De reinigende energie stoot van dit massale offer maakt de caern schoon, veegt de umbra schoon en al die zielen strijden in de deep umbra tegen de wyrm. Maar de Eater-of-Souls doet wat hij doet en verslindt, zielen, de essentie, zelfs het zijn van de Croatan dat in kinfolk opgesloten ligt. Maar hij eet teveel, het is te machtig. Hij lijkt aan zijn eigen vraatzucht ten onder te gaan en uitgeteld. In een stupor, ligt hij, een diepe slaap waar hij niet zo maar uitkomt in de diepe umbra. De Wendigo en Croatan helpen mee om de doden te begraven en verlaten dan zwijgend Death Valley. De Wendigo keren niet meer terug naar de ze plek. Wolfgang neemt de zilveren schrijfveer van de gevallen Croatan Galliard ter hand en gaat het verhaal van wat hier heeft plaatsgevonden opschrijven voor de toekomst. Dit mag nooit vergeten worden, zegt Whipsaw.

De uktena zeggen dat deze plek nu een gereinigde caern is, maar dat er nu ook een pack moet zijn om dit te beschermen. Een pack dat hier moet blijven. De Rabbit Chasers offeren zich hiervoor op. Wolfgang gaat zijn ambtstermijn heen en weer reizen. Maar dankzij zijn contacten en de invloed van Liz kunnen ze veel middelen en geld naar de caern halen. Al redelijk snel wordt het een natuurgebied. De Wendigo zijn woedend op de wyrmbringers (behalve op de verschoppelingen, de Bone Gnawers: het offer van Doc heeft daarvoor gezorgd). De uktena blijven lang weg van de Death Valley Caern, maar komen uiteindelijk – door nieuwsgierigheid en hun gezamelijke verelden – weer langs. Langzaam maar zeker vormt zich weer een commune rond Furnace Point. De wyrm was een slag, zegt Rat’s, deze caern is machtig, de uktena bedonderd (en ook dat is een soort slang), de Indianen in de nabijheid waren van ratelslang en deze zijn verdreven of verslagen. Coyote heeft in zijn strijd tegen Rattlesnake gewonnen, maar hij voorzag niet de plots-achter-de-plots. Ook hij was een speelbal. Liz merkt op dat hij dit voorzien heeft, hij zei ‘we hebben een fout gemaakt.’ Wisaketjak (Whiskey Jack) bedoelde iedereen, andere geesten en zichzelf. Maar op dit moment kan men alleen maar vooruit kijken, te meer omdat terugkijken zoveel pijn doet. Bij deze caern groeit Angus op. Het verhaal is opgenomen in de silver record, de renown van de Rabbit Chasers, en van Doc is enorm gestegen. Maar de prijs was hoog en het begon allemaal met één beïnvloedde garou.