We zijn met een kort avontuur begonnen, het is een vervolg op de korte tussendoor Mage sessies toen we Exalted speelden. Het verhaal heeft twee lijnen en de storyteller heeft ons gevraagd om naast onze Mage personages van de vorige keer ook een personage te maken voor het spelsysteem Changeling. Dat hebben we nog niet eerder gespeeld. Changelings zijn wezens uit mythen, sprookjes en volksverhalen die incarneren in mensenkinderen. Ze wonen half in de World of Darkness en half in een droomwereld. Van koud ijzer en mensen zonder fantasie gaan ze dood.

Het is de dag waarop nieuwe changelings worden voorgesteld aan de barones.
Ridder Rick is een stille emo uit Katwijk. Hij is 15 en zit op het Stedelijk Gymnasium maar zal dit jaar waarschijnlijk blijven zitten. Rick is namelijk een satyr. Zijn droom-ik heeft behalve bokkepoten en lange hoorns ook nog vleugels waarmee hij echt kan vliegen. Aan de kleur daarvan kunnen andere changelings zien hoe hij zich voelt.
Roderik is een sluagh, dat zijn vreemde gothic wezens die alleen kunnen fluisteren. Hij is 12, heeft zwart-wit haar, draagt een harlekijnspakje en heeft een zwaard aan zijn zij. De twee ontmoeten elkaar op het tijdstip dat ze zijn uitgenodigd bij een poortje op de Breestraat. “Hee, jij heet bijna hetzelfde als ik.” De leeuw en de twee schapen op het poortje lachen hun een beetje uit. Zij beschermen de Freehold en wij moeten maar zien hoe we binnen komen. De poort kan echt niet open. Het kost even maar dan komen ze er achter dat dit niet de echte poort is. Op de Langebrug, achter de Breestraat zit precies zo’n poort. Die moeten ze hebben. De ram die op deze poort zit, zegt dat ze verwacht worden. Er achter is een gangetje naar een klassieke tuin met veel green-man symboliek en de honinggeur van balefire. Achter een gietijzeren poort met frutsels is een ronde vestibule met twee deuren. Rick hangt er zijn leren jack aan de kapstok. Een deur staat open. Er achter is een zaal met een heel gezelschap changelings. Er staat een antieke houten stoel in het midden met daarop een gezet moedertje. Het is barones Elizabeth, zij is een boggan (soort hobbit), ze is al 50 jaar oud en haar familie is al eeuwen lang changeling.Rick wordt voorgesteld door zijn mentor Nel, een aziatische satyr in een strak blauw jurkje, ze straalt seks uit. Roderik moet het zelf doen. De barones heet de twee hartelijk welkom en zegt hoe fijn het is dat er zo veel childlings zijn dit jaar.

Dan worden ze formeel voorgesteld aan het hof. De 2nd in command Victor, hij is ook een boggan. Bob de machinist, hij is de verhalenverteller van het hof, een eshu, dat is een afrikaans sprookjeswezen zowel trickster als leraar. Lego, een klein jongetje die onder tafel aan het knutselen is, is een knocker. Een konijn-pooka is iedereen aan het irriteren door de hele tijd te zingen. Zo heet ze ook: Lalala. Er zijn ook twee redcaps, normaal zijn dat gewelddadige bruten, maar deze twee stralen een soort rust uit. De ene heet Chris, die ziet er uit als een sportvisser. De andere heet Igor, die draagt wit leer, heeft een grote grijns, een monocle en een enorme bijl op zijn rug. Allebei dragen ze een rode pet. Er is een echte sidhe (de ‘hoogste categorie’ changelings), hij heet Lodewijk en hij is een student in een kapotte spijkerbroek met een biertje in zijn hand. Lodewijk heeft geen opvallende kleren en zijn fae-uiterlijk is niets bijzonders, zelfs in deze droomwereld ziet hij er uit als een heel gewone jongen. Maar hij maakt om de een of andere reden desondanks een heel nobele indruk. Er zijn geen trollen aanwezig op dit feestje. Maar er is wel nog een andere sluagh, een emo meisje van 18 die verveeld in een hoekje van onder haar lange haar bekijkt wat er allemaal gebeurt. Verder is er nog Willem, een boggan met handen als kolenschoppen, een soort mol in een verfbroek met een waterpomptang in zijn zak.

Dan heft de barones een ijzeren staf met een ramskop en roept “Laat er feest zijn!” De fontein in de tuin barst in vrolijke groene vlammen balefire uit. Er is muziek, de redcaps eten en drinken, de satyrs dansen, de sluagh staan zich tegen de muur te vervelen.

Plotseling verschijnt de mentor van Roderik vanuit de schaduwen. HIj heet Maarten en is een goth met piercings en veel gespen. Hij is kapper. “Ik heb ook gehoord van een Echt feest.” Nel hoort dit en trekt Rick mee. Maarten vertelt dat er in Amsterdam magiers zijn. Victor zou er meer over weten. Dat klopt: hij heeft van een weerwolf het adres gekregen van een zeer besloten club waar vanavond een feest is voor bovennatuurlijke wezens. Satyr Rick ziet een party crash meteen zitten! Roderik vind het wel interessant. Redcap Igor heeft ook wel zin. Willem wordt ook meegevraagd. “Maar wie moet er dan voor de koningin zorgen?” vraagt hij bezorgd. “Joh, ze heeft hier heel haar hofhouding!” lacht Rick. Het emo meisje pakt een fles wijn en fluistert, ‘laten we gaan‘. Dat geeft de doorslag.

De barones vindt het allemaal prima: “Leven en laten leven, is mijn motto.” Dus Nel, Rick, Igor, Maarten, Roderik, Willem en het meisje dat Kayleigh blijkt te heten, gaan per trein naar Amsterdam. Voor de childlings is het een fantastische ervaring om voor het eerst met een hele groep changelings op pad te gaan.

Op de Wallen hangt een primordiale rauwe seks-energie, die vooral voor de satyrs heel plezierig is. Een klein steegje geeft voor changeling ogen een vreemd paars pulserend licht, magie. Er hangen camera’s. Het leidt naar ashram De Nieuwe Wereld. Daar zou het moeten zijn. Een magier met een bruisende aura doet open. “Waarom heb ik jou niet gezien op de camera?” vraagt hij aan de sluagh. “Camera’s zien mij niet,” fluistert Roderik.Even later komt er een vrouw in een catsuit bij. Ze stelt zich voor als Syphon, de DJ van de avond. Van haar mogen we binnen. “Jullie soort had ik niet verwacht. Maar iedereen mag mee doen die zich aan de regels houdt: Misbruik je niet. Gebruik van geweld en magie wordt bestraft.”

Binnen komen we op een omloop rondom de danszaal. Dreunende techno muziek klinkt van beneden, op de dansvloer komen banen magische energie, zelfs een beetje glamour, bij elkaar in een pulserende bal. Op de omme
gang liggen mensen opium te schuiven, er is een nerd hoek voor gamers, een bar natuurlijk, er zijn seks, tovenaars, een weerwolf en drugs. Zelfs drugs waar de ‘normale mensheid’ nog niets van af weet: groene balletjes die in de lucht zweven. De changelings worden argwanend bekeken, men is hun soort hier duidelijk niet gewend. De weerwolf staat te dansen. Hij heeft een groene, primordiale energie die van binnenuit komt. Rick wil alles proberen, maar begint met een aanloop en een zweefvlucht naar de dansvloer. DJ Syphon danst zelf mee en bedient de muziek met haar bewegingen. Alles wat je kunt bedenken kan de barman voor ons mixen (en faeries hebben een ongebruikelijke smaak: slappe thee en sherry voor de sluagh, stierenbloed voor de redcap, jasmijnthee voor de boggan en retsina met water voor de satyrs). Rick danst met de weerwolf. Hij heeft door dat Rick een changeling is en vertelt dat hij Frolick in the Snow heet. Hij is een Fianna. Roderik komt er bij. Met zijn voorspellende gaven ziet hij dat de wapens van de garou binnenkort een eng monster gaan verslaan, een fomor. Dat verbaast de weerwolf niet.

Plotseling verschijnt er een scheur in de werkelijkheid. Een apparaatje komt vanuyit de umbra tevoorschijn. Piep … piep … BOEM!  Er schieten allemaal naalden uit. Iedereen op de dansvloer wordt geraakt en van iedereen die geraakt is vliegt een bloeddruppeltje terug naar de contraptie. Kayleigh staat boven in de schaduwen naar de mensen te kijken en Igor is bij de computers bezig, dus die worden gemist. De changelings herkennen het als een ding wat door een knocker gemaakt is. Een magier stapt door de scheur, pakt het apparaat, en hij is weg. De umbra huilt zachtjes na.

Onze Mage-personages zijn ook op dit feest aanwezig: Jannie de Leidse heks; een virtual adept gadgeteer die zich N1c0 noemt; ene Hannibal in aftandse legerkleding zonder insignes met een lasergun op buizenbasis, Son of Ether; Max is een legerofficier in kapiteinsuniform, met onderscheidingen, hij behoort tot het Celestial Choir. Sinds een jaar is de sfeer tussen de verschillen de magische Tradities verbeterd. De feesten in de Ashram zijn een gelegenheid om elkaar informeel te zien. Deze groep kent elkaar goed en heeft al eerder geholpen. Daarom vraagt Syphon of ze mee willen komen naar haar kantoor. De changelings worden ook uitgenodigd. En ze neemt een net ontwaakte Cultist mee, Tor Bellino, een met goud behangen Braziliaanse capoeira danser op blote voeten in een glittergilet.

“In haast.” zegt Syphon, “wat weten we? Een marauder met onbekende magie.” “Knocker,” zegt Rick. “Ja, ik dacht al dat het fae magie was. Ik ga nu de dingen fixen.” De mages worden achter de onbekende marauder aangestuurd (dat deel van het verhaal spelen we later uit). Tegen de changelings en de weerwolf zegt ze: “Het is veiliger voor jullie om nu weg te gaan. Kunnen jullie gaan bekijken wat voor artefact dit was?”

We nemen het advies ter harte, er is changeling magie gebruikkt enm we willen niet dat de overige mages ons daarmee associeren. Onderweg nemen we afscheid van de weerwolf. Die gaat terug naar Ierland. De rest van zijn pack is een of ander feest aan het vieren in New York en iemand moest achter blijven om het continent te bewaken. Als we het steegje uitkomen is het meteen weer mis. Op de Wallen zien we een ranzig stelletje: een ranzige man in een openhangende regenjas met daaronder een blote bast en een nekband. Hij wordt vergezeld door twee vervuilde kinderen in kapotte kleren die zich aanbieden aan de toeristen. Het is niet alleen vreselijk fout, maar er is ook op bovennatuurlijk gebied iets heel erg mis met ze. Ze zijn geen magiers en geen garou. Roderik denkt dat het vampieren zijn. Maar dit is anders. We zien dat de mensen die dor de kinderen aangeraakt worden zwerende wonden krijgen. Het is geen dood maar anti-leven. Ze zijn ziek, ze gebruiken vieze magie, seksuele magie maar dan de meest onsmakelijke en duistere kant daarvan.

Rick spreekt ze aan. Onderwijl animeert Kayleigh losliggende straatstenen en Igor pakt zijn bijl. Een van de kinderen rent op ons af met klauwen en nagels. De redcap hakt haar hoofd er af. De omstanders gillen het uit. De man steekt zijn  handen in zijn buik en trekt die open. Daaruit sproeit balefire over ons heen. Het is niet het vrolijke vuur van een changeling stronghold, maar de keerzijde ervan, anti en negatief. Dit zijn fomori, onze antithese – nog net geen koud ijzer. We weten ze te verslaan met de hulp van een magier en een andere redcap die op het gevecht afgekomen zijn. De omstanders zijn inmiddels helemaal de kluts kwijt. Terwijl we de ontbindende lichamen in de gracht gooien, verzinnen de ‘sleepers’ verklaringen voor wat er gebeurd is: weerballons, alien abduction, een studentengrap. De twee nieuwkomers zijn een Albanese Euthanatos magier die zich voorstelt als Safwat en zijn Redcap vriendin heet Sietske. Ze werkt in het Archeon als leerlooier. Haar kleren zijn van zelfgelooide mensenhuid. En die mensen heeft ze zelf vermoord. Ze is een un-seelie redcap.

Safwat belt de Cult of Extacy en die sturen goeroe Alberto met zijn busje “Play Mobile” om ons terug naar Leiden te brengen. Dreunende muziek. Onderweg krijgen we nog te horen dat ene Guy Lafayette de echte Sidhe prins van Nederland is.