Er lag ijzel op de straat en dat had ik niet gezien. Ik fietste door het donker van het station naar huis en moest een bochtje om.
Je voelt het misgaan. Slow motion omvallen, dan de impact met de straat, even niets en dan een allesoverheersende pijn. Na een minuutje kermend op de grond, ben ik weer voorzichtig overeind gekrabbeld. Nee, hij is niet uit de kom, want ik kan mijn schouder nog gebruiken. Dan is hij waarschijnlijk gebroken. Met de fiets aan de hand door de sneeuw ploeterend in een half uur de afstand afgelegd waar ik normaal 10 min. over loop. Linkerarm hangt er voor spek en bonen bij, en af en toe begint hij vreselijk te trillen. Thuis even bijkomen, met mijn benedenbuurman bellen om  vervoer naar het ziekenhuis te regelen, twee ibuprofennetjes en de verbanddoos zoeken. Met 1 hand een mitella knopen valt nog best tegen.
Wachtend op mijn vervoer realiseer ik me dan langzaam dat het ongeluk ongeveer 100 meter van de hoofdingang van het universitair medisch centrum gebeurde. En dat ik mijn fietsje best op die straathoek achter had kunnen laten. Maar je instinct zegt: ‘ik wil naar huis’. Het gezond verstand doet het even niet als er zo’n ongeluk gebeurt.
Daarom moeten rampenbestrijders, EHBO-ers en BHV-ers eindeloos oefenen. Om adequaat gedrag er letterlijk in te slijpen. Nadenken kun je even niet,maar als je je automatische piloot goed hebt geprogrammeerd, helpt dat al heel wat. Zo wist ik thuis wel precies hoe ik mijn mitella moest vouwen: bij een bovenarmbreuk leg je een ‘smalle das’ aan. En dat bleek in het ziekenhuis ook precies het juiste te zijn geweest. Er kan niet gespalkt of gegipst worden. Ik heb alleen een smalle blauwe mitella gekregen om mijn pols te ondersteunen en daar moet het de komende zes weken met veel rust mee aan elkaar groeien. De foto is mooi geworden: je ziet de breuk duidelijk.

Naschrift: dit was dus niet zo’n heel fijne kerst. Maar we hebben er maar het beste van gemaakt.