Twee jaar geleden had ik een visioen. Ik zat op zondagmiddag, om precies te zijn op 23 maart 2004 om vijf voor half vier, op het balkon in de zon. Het is warm en zonnig. De maan staat aan de hemel als een dun sikkeltje, net eerste kwartier. Bij vol bewustzijn, zag ik schuin links tegenover mij een goddelijke gestalte verschijnen, gezeten op een troon. De enige kleuren waren goud en wit. De troon rustte op zeven bollen, die zeven engelen waren die de zeven hemelen zijn. Deze hemelen zijn niet concentrisch, maar ze doordringen elkaar gedeeltelijk en ze vormen samen het bestaansniveau direct onder de troon van God. Het is moeilijk in woorden uit te drukken, want het was tegelijkertijd een heel complex visueel beeld en een stortvloed aan intuitieve informatie. Ik voel me, wanneer ik dit probeer in woorden te vangen, zoals Jacob Boehme dat beschreef: "In die vijftien minuten leerde ik meer dan wanneer ik mijn hele leven aan de universiteit had gestudeerd." Ik weet nu wel wat Tibetaanse tanka’s proberen uit te drukken, en wat de joodse merkavah mystiek in het boek Ezechiel en Johannes in Openbaringen proberen uit te drukken. Het gaat hier zowel om stadia van mystieke ontwikkeling, inwijdingen, als om bestaansniveaus.

De troon zelf was als een oneindig ingewikkelde stralenkrans, een rechtopstaande ronde schijf van gouden licht. De goddelijke figuur droeg een gouden gewaad. Hij had geen hoofd maar een allesdoordringend wit licht, waarvan ik wist dat dit de sluier is voor God’s aangezicht. Terwijl ik hiernaar keek werd ik doordrongen van een intens gevoel. Het was geen ontroering, of extatische vervoering, maar juist heel vredig. De volgende boodschap kwam tot me:

Zonder God zullen wij mensen deze wereld, onze moeder, kapot maken. Wij moeten de wereld weer leren liefhebben. Via zeven treden kunnen mensen dan de hemelen betreden om de hoogste God te leren kennen, via de lagere goden. Voor de aarde zijn dat ‘de god en de godin’.

In de tweede fase van het visioen zag ik een trompet uitgaan van de troon en die doorsteekt de zeven sferen. Nu liggen ze niet langer als een ring van elkaar doordringende bollen onder de troon, maar zijn in een liniaire rij gerangschikt van de hoogste hemel tot aan de aarde zelf. Hier zie ik de god en de godin staan in een zonnig bos. Ze zijn jong en sterk. Ik lig in het bos en kijk omhoog. De godin zegt: "slaap naakt in het bos en wees gewijd."

Ook nu komt er tegelijkertijd een grote stroom informatie in me op. Dit is een wijding die mag worden doorgegeven als puberteitsrite voor jongens en voor meisjes. De tijd is in de zomer, het mag met volle maan, maar dat hoeft niet. Het beste is wanneer dit bos nergens anders voor wordt gebruikt en er verder geen mensen komen. Ik zie een oude man, in een wit gewaad met een gouden koord, afscheid nemen van een jongen, die alleen gekleed is in een paar sandalen, een koord om zijn middel met een mes er aan en een leren riempje om zijn bovenarm met een paar veertjes. Zijn vader en moeder staan op de achtergrond, bezorgd en trots. "Deze wijding maakt je tot kind van de maan en beschermer van de aarde." 13 jaar is een goede leeftijd. Deze wijding geeft toegang tot de eerste hemel.

Hierna volgen een paar beelden van de zon, god van de hemel, die vooruit lopen op de tweede wijding. Deze zal komen als de tijd rijp is.