Gwan vraagt aan een vakantieganger op het strand van het binnenmeer wat er zoal gebeurd is de afgelopen week. Niet zo veel, er was markt in Soul, er is een kat uit een boom gered. De hele oorlog en de tovenaars komen niet ter sprake. We zijn in Soul zoals het was vóór alle ellende. maar wij worden wel herkend als de koning en zijn ministers. Het is wel bijzonder dat we hier zijn, maar niet zo héél bijzonder. Gwan vraagt of de mensen nog dingen weten die we beter kunnen doen als regering. Nee, men is wel tevreden. Het leven is goed.
Chang pakt een bootje en we varen naar het eiland in het midden van het Barrows meer. Het is een paar uur roeien. Er groeien gras en bomen. Het lijkt hier niet op het Westelijk Paradijs, maar de rotspartij heeft vaag de vorm van de citadel die Risha uit het Shadowland zag opdoemen. Sommige bomen zijn honderden jaren oud. Onze zonium pakken zijn weg, maar alle magie doet het nog. Risha stelt voor om Bronwë te scryen. Het kasteel, de tempels en de ambassadestad  staan er nog, We zien vertrouwde gezichten, alles lijkt normaal. Maar Archet kan niet in beeld worden gebracht. Het lijkt niet op counter-magic, maar meer alsof er een muur tussen zit.
We gaan weer terug en reizen naar Soul. Onderweg komen we geen legerkampen tegen, en geen villa’s van tovenaars. We arriveren tegen de avond. Er lopen wel een paar brahmanen rond, maar er zijn helemaal geen buitenlanders, afgezien van Chang en Claude. In de kroeg praat Gwan met lokale handelaren. Die blijken alleen lokale producten te verkopen. Het lijkt net alsof er helemaal geen buitenwereld is. Archet, dat zegt ze niets. Gwan brengt de grenzen in kaart, we zitten in een grillig gevormd gebied. Steddle zit er wel in, de Soulfields niet. De bubbel komt net niet tot aan de zee. We gaan slapen.

11-viii-R2
Na een lekker ontbijt reizen we verder naar Bronwë. Risha wil daar het archief bezoeken, om te kijken waar deze wereld afwijkt van de onze. Ruim na middernacht komen we aan. We worden hartelijk ontvangen in het kasteel, eten wat en gaan naar bed.

12-vii-R2
Risha klimt op de hoogste toren. Hij kan vanaf daar de rand van de wereld zien. Een glinstering in de lucht met daarachter vage beelden. In het archief vinden we de witte stenen en kronieken. Daar staat dat Risha aan de macht gekomen is doordat hij een wagenrace gewonnen heeft van Godefried. Maar de details zijn weggelaten. Niet dat Godefried uit de Barrows kwam of zo. In de ambassadestad zijn wel ambassadeurs. Men weet ons te vertellen dat die een paar dagen geleden even wartaal hebben uitgekraamd, maar ze zijn nu gereconditioneerd. Er is een pittoresk Shantytown en het magische bos staat in bloei. Maar er zijn geen shuragi. Er is zelfs een bron onder de ambassadestad. Het water is lekker, maar niet magisch. De mensen zijn zich vaag bewust van een grens, maar niemand is geïnteresseerd. Daar houdt de wereld op, dus is het geen interessante plek.
We gaan naar het woud in het Westen. Na een tijdje houden alle sporen van bewoning op. Dan horen we het gezoem van een krachtveld. Het is wel anders dan het veld rond de Hardware Legacy. Op twintig meter afstand zien we de glinstering in de lucht. Daarachter houdt het woud op, en zien we wolkenkrabbers!
Als we er een stokje naar toe gooien, is er een felle lichtflits en een harde knal. Het effect van antimaterie die materie tegenkomt. Risha vliegt omhoog en komt er achter dat de barriëre op een paar honderd meter hoogte horizontaal loopt over ons gebied. Volgens Chang is dit een bel van onze materie in de antimateriewereld. Ons stuk is in hun wereld terecht gekomen en hun wereld in de onze. En wij zijn gefuseerd met onze Chigg-tegenhangers. De bubbel heeft zich aangepast, zodat de mensen zijn vergeten dat Soul ooit deel uitmaakte van een grotere wereld.
Risha probeert het uit: hij raakt heel voorzichtig de barrière aan. Er gebeurt niets. Hij steekt zijn vinger er doorheen. Niks. Hij stapt er helemaal doorheen en verandert in Helena!
De rest volgt. Gwann is veranderd in Gwenn en Chang in Elaine (hoe heet de tegenhangster van Claude ook al weer?) Wij weten alles wat zij weten over deze wereld: we zijn vrijgepleit. Maar ons dimensioneel onderzoek is stopgezet door ‘White-Collars’ van hogerop in de Patagonian Nation en wij zijn gedegradeerd tot ‘Blue-Collar’ werkers. We hadden ons aangemeld bij een ander volk, de Ubunti, maar die wilden ons onderzoek ook niet sponsoren. Dus we zitten zonder inkomen en zonder apparatuur.

[We krijgen Mage Spheres. De scores blijven hetzelfde als van onze Solars. Alison stuurt nog een mail met nadere informatie.]

We zijn in een typische Blue Collar stad. Veel meer luxe dan de Hardware Legacy, vriendelijker en echter, supercomfortabel. Er staan futuristische wolkenkrabbers en de stad heeft mooie tuinen. VR bestaat wel, maar het is niet ‘de weg omhoog’. Het wordt gezien als vermaak voor losers en bewoners van de HL. Er zijn wel wat augmentaties. ‘Echte mensen’ leven 150 jaar. Behalve echte mensen zijn er nog bionics (mensen met allerhande modificaties, maar die worden toch gezien als wat minder), transgenics (halfmens en halfdier, de genen zijn niet erg stabiel dus die leven maar zo’n 50 jaar) en 3D-printables (kunstmatige mensen die maar drie weken leven en die voor allerlei gevaarlijk werk worden gebruikt, zoals soldaten).
De white collars hebben ‘unbreathing’. Dat is een techniek die wij als voormalige white collars ook  beheersen. Daarmee kun je emotieloos doorwerken, zonder adem te hoeven halen, zonder hartslag, zonder plezier. Een nuttig bijeffect is dat je niet veroudert en dus langer leeft. Wij kunnen het een uurtje volhouden. Hoge white collars kunnen het veel langer. Wat we ook nog hebben is onze eilandbasis aan de Tanais-kant.
Ons onderzoek was beoordeeld als “dromen reëel proberen te maken”, en dat is verspilling van belastinggeld en ook nog eens gevaarlijk. Risha/Helena zegt: “Ik kan ze niet eens ongelijk geven. In de ogen van de commissie is het bezoeken van andere werelden hetzelfde als VR, en aan escapisme zou ik ook geen geld besteden. Maarreh, we moeten hier weg.”
In de paar seconden sinds we uit het antimaterieveld stapten, zijn we nog niet opgemerkt door de beveiliging. We duiken snel een steegje in. Een uur in Tanais is een week in deze wereld. Het is twee Tanais-dagen geleden dat we de legers van de Barrows versloegen, dus er zijn hier minstens 48 weken voorbij gegaan, zeg een jaar. De bewaking is niet meer zo alert als in het begin.
We kennen deze stad niet. Aan de mensen te zien zijn we in Europa. Wij kwamen uit Patagonië. De mensen hier behoren tot het Avenki-volk, Noord-Russisch. Dat is de andere kant van de wereld. Rondom de steden liggen landerijen en daar voorbij is de wildernis. Blue Collars mogen overal komen behalve in de Legacy, maar effectief komen alleen White Collars in de wildernis.
Onze Solar kleding en uitrusting is weg. We dragen de kleren van de Chiggs en hebben hun uitrusting. Alleen de Incal is er nog.  Die hoort bij beide werelden. Dat wij in beide werelden kunnen bestaan, komt omdat onze zonium pakken met onze twee personen zijn gefuseerd.
We kunnen in deze stad in leven blijven, want eten en drinken zijn gratis. Maar al het andere moet met credits betaald worden, en daarvoor zijn onze biometrische gegevens nodig – maar we zijn effectief blut. Om in de reguliere maatschappij te functioneren, moeten we papieren vervalsen. En wij zien er wel uit als europeanen, maar de bevolking van deze stad is voornamelijk Mongools van uiterlijk. Wat we ook zouden kunnen doen, is naar een Mongrel-Prepper stad verhuizen. Dat is een behoorlijke stap naar beneden, maar het geeft wel een heleboel vrijheid.
Deze maatschappij is behoorlijk racistisch. Als we geaccepteerd willen worden moeten we er uit zien als Avenki. Als Risha dit tot zich laat doordringen, begint hij kleuren te zien. En de anderen zien dat hij begint te glinsteren en vervagen. Het ziet er uit alsof hij de vijfde dimensie in gaat. Chang stoot hem aan. Aan thuis denken, gaf een dimensioneel effect. “Oh,” denkt Helena, “…de fusie met het zonium-pak heeft er voor gezorgd dat wij onze dimensional science zonder verdere technische gadgets kunnen.” De Risha-component van hun wezen zegt: “Welnee, dit kon ik al voor de fusie. Maar nu geloof jij ook dat we het kunnen.” Chang probeert het ook. Hij concentreert zich op groen-geel. Dat is de neutrale positie, ‘recht omhoog’ de vijfde dimensie in. ja, dat werkt. Het zonium is geabsorbeerd en maakt nu deel van ons uit.

Helena vraagt wat rond over de Prepper steden. Vervoer naar Airport Stadium is gratis. De luchthaven is schoon, stil en efficiënt.  Een ticket naar een Prepper stad is altijd gratis. Terug… dat is een ander verhaal.  De vlucht is snel en comfortabel. We zijn min of meer vrijwillig uitgezet. Afgezien van ons zijn er nog een paar outcasts aan boord.

Xp 3