Ieder probeert op zijn eigen manier de gift "Luna's Armor" te leren.
Jim zoekt in de delta een plek waar een zijriviertje door de woestein stroomt. Hij maakt met de klauw van Wendigo grote klonten ijs, die hij op een drook stuk zand neerlegt. Een symbolische balans tussen water en zand. Hij huilt naar de maan en chant en laat een kille wind uit het Noorden waaien. Hij vraagt om de gift, zodat hij balans kan brengen. Er komt een tegenwind uit de woestein en er ontstaan dust devils. Het natte zand verandert in een plaat ijs in de vorm van een maansikkel. Even ziet hij een vrouwengezicht in het ijs, dan verandert het in kwikzilver en stroomt over hem heen. Het zilver omsluit hem, dan trekt het in zijn huid en is hij weer normaal.
Juan heeft Sense Magic en daarmee gaat hij op zoek naar een magische plaats. In de stad ziet hij magische energie uit een verlaten kapsalon komen. Het voelt aan als garou. De deur wordt bewaakt door spirits. Door het raam ziet hij een glazen zwaard in de kappersuimte hangen. Dat is de bron van de magie. Hij spreekt de deurgeesten aan. "Beloof je met dezelfde spullen naar buiten te komen als waarmee je naar binnen gaat, niet meer en niet minder?" Dan mag hij naar binnen. Hij neemt crinos vorm aan en de ramen veranderen in spiegels. Dan stapt hij de umbra in. Daar hangt het zwaard, nu van dof metaal, op precies dezelfde plek in een ouder gebouw. Hij pakt het ding vast, maar het is niet in beweging te krijgen. Dan gaat hij zitten mediteren. Hij ziet dat het zwaard van een garou kampioen is geweest uit de tijd voor de shroud. De eigenaar is gevallen in de strijd en het zwaard viel op de grond exact op het moment dat de gauntlet ontstond. Het bestaat dus in twee werelden tegelijk en zit klem in de gauntlet. Waar het in de lucht hangt was ooit vloerniveau, maar de grond er onder is afgegraven. Hij heeft het raadsel van het zwaard opgelost en krijgt de gift waar hij om vroeg.
Als Child of Gaia heeft Edna er voor gekozen om een stukje natuur schoon te maken. Ze zoekt een wadi en gaat er alle rotzooi uit halen. Onder alle rotzooi blijkt er zelfs nog water in te staan. Het lijkt onbegonnen werk, op een gegeven moment zakt ze zelfs weg in het drijfzand. Door te shapeshiften komt ze er gelukkig weer uit. Het kost de hele nacht, maar dan is het riviertje helemaal schoon. Op dat moment verandert de weerspiegeling van de maan even in een vrouwengezicht. Luna glimlacht en ook Edna heeft haar gift.
Ook Otaktay gaat op zoek naar Luna's Armor. Hij weet dat hij door een maangeest gegeven wordt. De lokale maangod is Thoth. Dus hij gaat op zoek naar een plek die aan Thoth is gewijd. Hij vindt de bovenkant van een granieten baviaan waar het maanlicht op weerspiegelt. Daar stapt hij de umbra in en hij roept de spirit. De baviaan is blij dat na duizenden jaren iemand hem weer eens aanroept. Otaktay laat zijn battle scars zien. Hij vertelt waarom hij de gift wil hebben en vraagt wat hij voor de god kan doen. Thoth snapt het nut van die gift voor een krijger. "Als je mijn beeld opgraaft en voor het museum zet, zodat iedereen me kan zien, dan geef ik je Luna's Armor." Met zijn klauwen maakt Otak het meer dan manshoge beeld vrij. Hij hijst het op zijn rug en strompelt er de halve stad mee door. De godheid geeft hem extra kracht, maar zelfs dan is het een bovenmenselijke opgave. Onderweg valt hij een paar keer en daar houdt hij een litteken op zijn knie aan over. Van Baviaan mag hij het een battle scar noemen. Als het beeld op zijn nieuwe plek staat, is de spirit blij en krijgt Otaktay de gift.

De volgende dag besluiten we om naar het concentratiekamp te gaan. En wie kan ons daar snel naar toe vervoeren? We gaan naar de Children of Karnak in de umbra en daar zien we een steampunk zeppelin in de lucht hangen. Precies wat we nodig hebben. De piloot wil ons graag naar Polen brengen. Aan boord kunnen we eindelijk slapen. Om 6 uur 's avonds worden we gewekt voor een maaltijd met veel vlees en bier. Even buiten de bestemming moeten we uitstappen, want de umbra is hier erg slecht en er zijn teveel banes in de lucht. Via een touwladder en een spiegel bereiken we de echte wereld weer. Het is een donker woud met een electrisch geladen lucht. Verderop wordt de grond stenig. We komen aan een ravijn. Het is de rand van de granietgroeve waar de gevangenen van Groxc3x9f Rosen te werk werden gesteld. Beneden zien we een kampement met barakken, uitkijktorens en de schoorstenen van ovens.Het ziet er nog hetzelfde uit als vlak na de oorlog. Hier komen geen toeristen.

De magische aura van deze plek is zo verdorven dat Edna over haar nek gaat. Met Call the Breeze voert Jim schone lucht aan. Alleen de ovens en de mijn blijven naar vieze magie stinken. Als we gaan kijken, blijken het helemaal geen ovens te zijn maar een soort magische energiecentrale. In de verte horen we een motor aankomen. We verstoppen ons in een barak. Dan zien we een zwarte limousine de poort binnenrijden, gevolgd door een vrachtwagen. Ze parkeren binnen de versperring en twee mensen stappen uit de auto. We herkennen Joan Myers, de Cult of Ecstacy barabbi. Ze heeft een blond matje, zwart leren kleding en om allebei haar benen een cilice (een riem met metalen pinnen aan de binnenkant). De ander is een nondescripte man die we niet herkennen.
"Raus!"
De vrachtwagen gaat open en er komen een groot aantal jongelui uit. Ze dragen witte partykleren, maar ze zijn vuil en verward. Sommigen hebben bijtsporen in hun nek. Enkelen zijn sterk verzwakt. Ze moeten zich in een rij opstellen, maar eentje is daar te zwak voor. Joan pakt een zweep met venijnige metalen punten er in en begint hem af te ranselen.

Dat kunnen we natuurlijk niet over onze kant laten gaan. Juan roept een wolk duisternis tevoorschijn zodat de tovenaars ons niet kunnen zien. Jim trekt zijn zwaard en gaat Joan te lijf. Otaktay vindt dit wel een goede gelegenheid om Luna's Armor uit te proberen. Hij verandert in een wolf en springt de andere tovenaar naar de strot. Edna begint de gevangenen in veiligheid te brengen. Het gevecht duurt niet heel lang, maar wordt gecompliceerd doordat alleen Jim in het donker kan vechten. Bovendien blijkt Joan haar verwondingen af te kunnen wentelen op de gevangenen. We weten ze uiteindelijk te verslaan, maar het heeft wel een aantal feestgangers het leven gekost. Een geluk bij een ongeluk: het zien van een aantal weerwolven in crinosgedaante werpt een sluier over hun bewustzijn. Als we weer in mensen verand
eren, begint hun onderbewustzijn een verhaal te bedenken om alle onmogelijke gebeurtenissen weg te verklaren.Op het lichaam van Joan vinden we een doosje pillen, een hondenfluitje, een bloedrood medaillon dat warm aanvoelt omdat het net is gebruikt, een schouderholster met een beretta en dumdumkogels, een riem met patronen en de enge zweep. De man heeft een paar dobbelstenen, cigaretten en snuiftabak, een mobieltje waar nog een code in is ingetoetst en een portemonnee. Er zit Eur 10.000,- in en een identiteitskaart op naam van Maxime.

Edna helpt de gewonden. Een van hen vertelt ons dat ze op een feest waren, een white rave, in het Meat Packing District van New York. Er waren veel drugs en het feest begon uit de hand te lopen. Eerst kwamen er sm-elementen, zoals iemand die aan een kruis werd gebonden en werd gegeseld. Toen er bloed begon te vloeien gingen mensen elkaar bijten. Daarna werd het vaag. Hij herinnert zich dat ze werden meegevoerd naar een appartement dat uitkeek over Central Park, ter hoogte van het El Barrio museum. Daar werden ze in een soort kast geduwd en aan de andere kant kwamen ze uit in een ruimte die uitkeek over Berlijn.

Edna en Juan brengen de mensen naar een parkeerplaats een paar stadjes verderop. De politie wordt gewaarschuwd en met 'Persuasion' wordt het Iemand Ander's Probleem. Daar zijn  we van af. Otaktay en Jim verbranden intussen ritueel de overledenen en heffen een gehuil aan naar de maan om hen te gedenken.