Edna vraagt of Jack Burton weet waar de caern (de mystieke plek) van de Silver Fangs is. Dat weet hij niet. De Silver Fangs gebruikten de bomencirkel in Central Park vaak voor hun bijeenkomsten. Maar dat was niet hun cairn. Hij geeft ons wel een adres om naar toe te gaan: 28th West Street, Chelsea Park nr 40. Edna wisselt telefoonnummers uit en dan nemen we afscheid. Met de metro naar Chelsea Park. Het is een mooi klein parkje, dat ruimt naar zwetende joggers en oude vrouwtjes die de hele dag in de zon op de bankjes hebben gezeten. Een goede neus is niet altijd een voordeel.
Er is geen huisnummer 40. Maar bij nr 140 is de 1 van de gevel gevallen.  De stoep ruikt hier naar wolven en in het park ruikt het naar Bone Gnawers. Het is een dubbel herenhuis van 10 verdiepingen. De voordeur is fraai versierd met allerhande houtsnijwerk. De theurgs voelen dat dit een fijne plek is, maar de spiritualiteit is vrij zwak. De voordeur straalt mage magie uit. Als we aanbellen, voelt Juan dat er garou magie geactiveerd wordt. Maar er gebeurt niets. Otaktay neemt  crinos vorm aan en tracht de deur in te beuken. De deur werpt hem met evenveel kracht het park in. Dan trekt Jim zijn Grand Klave en presenteerd deze voor de deur. "Ik kom voor Silabar". Juan ziet dat een van de hoofden in het houtsnijwerk actief reageert. Hij herhaalt wat Jim zegt in spirit speach. "Silabar is niet thuis."
"Dat klopt, want hij is dood," zegt Jim. "Is er iemand met wie we kunnen overleggen over zijn nalatenschap?"
We stellen ons voor.
"Kun je dat bewijzen?"
We laten de vier Klaves zien en de brief van Silabar. Allerlei figuurtjes rennen heen en weer over de onderkant van de deur. Er wordt driftig overlegd. Dan spreekt het hoofd weer. "Hebben jullie bewijs dat hij dood is?"
Jim zegt: "Vraag het aan de spirits. Hinde was er bij toen het gebeurde, Cockroach weet het en Twice Born ook. En Jack Burton heeft ons dit adres gegeven."
De deur antwoordt: "Ik zal met de geesten spreken. Kom over een half uur terug."
We verdrijven de tijd met in het parkje over de geursporen van de Bone Gnawer heen te plassen.

Na een half uurtje komen we weer bij de deur. Het hoofdje kijkt bedroefd. "Jullie hebben de waarheid gesproken. Loop maar verder."
Klik. De deur gaat open en we komen in een mooie hal. Dit is Silabar’s eigen huis. Jim vraagt waar de caern is. Het hoofdje dat ook aan de binnenkant zichtbaar is, antwoordt: "In de kelder. Het is alleen toegankelijk voor garou."
"Is Augustin hier geweest?"
"Al een jaar en een paar maanden niet meer."
De geest hoeft niets van ons te hebben, dit is ook zijn huis. Als we contact wensen moeten we gewoon op de bel drukken. Hij is altijd wel ergens in huis aanwezig, maar niet altijd in de voordeur. Het huis is gigantisch. Daarom besluiten we om het niet helemaal te verkennen, maar eerst naar de kelder te gaan en het heiligdom veilig te stellen. Via de keuken komen we in de voorraadkamers, en daar vinden we een deur met een trap omlaag naar de wijnkelder. Er liggen heel mooie wijnen en er hangt ook een fraaie manshoge spiegel. Alleen garou kunnen naar de caern, zei de geest. Stepping Sideways dus. We gaan via de spiegel de umbra in en komen in een grot waar dezelfde spiegel hangt. We kunnen goed zien omdat de umbra hier zwak licht geeft. We volgen de gang, die een heel eind omlaag voert. Edna voelt zich ongemakkelijk over het ongevraagd exploreren van de Silver Fang geheimen. Na een kwartier lopen komen we bij een volgende spiegel. Hier doorheen stappen we weer de realiteit in. 
We arriveren in een grot waar wederom een spiegel hangt, er is heel zwak groenig licht en we vinden een stapeltje toortsen. Daar steken we er een van aan. In het flakkerende toorstlicht zien we native american grottekeningen die beginnen in de dreamtime en doorlopen tot een paar eeuwen terug. We vinden veel afbeeldingen van Wendigo, de vorming van de umbra, Cojote’s streken, de vorming van de weerwolven, een oorlog waarin Wendigo te fel woedt, de komst van de wyrmbringers, oorlog tussen garou en mensen, het uitsterven van de indianen. De laatste is de overdracht van deze cairn aan de Silver Fangs. Ze hebben hem niet gestolen, maar de taak om de caern te bewaren is aan hen gegeven. Daar houden de tekeningen op. De Silver Fangs zijn niet zulke vertellers en ze bewaren hun geschiedenis niet in de vorm van rotstekeningen. Otaktay vindt dat hun laatste gevecht toch bij de historie hoort. Maar we hebben geen Galliard die dat zou kunnen.
Edna begint aan de rite waarmee een Moot, een rituele bijeenkomst in  een caern, wordt geopend. Omdat er veel afbeeldingen van Wendigo zijn, de totem van Jim’s tribe, wordt hij aangewezen als Master of the Howl. We offeren Gnosis om de caern van energie te voorzien en roken de vredespijp. De moot is geopend. Dan verricht Juan, de andere theurg, de rite om de caern te openen. Het blijkt een heel krachtige plek te zijn, een caern van het vierde niveau, gewijd aan spirit quests. Jim heeft peyote bij zich en deelt dat uit, we eten er allemaal van. Ver aan het begin van de serie tekeningen is er beweging te zien. Jim ziet opeens dat dit geen Wendigo plek is, deze caern was van de Uktena. Maar de drie tribes kwamen hier in vrede samen en de Wendigo en Croatan hebben meegewerkt aan de rotstekeningen.
Vanuit de dreamtime komt de tekening van een gevederde slang aangevlogen. Hij wordt steeds groter en materialiseert dan opeens vanuit de vloer in ons midden. Het is een tussenvorm tussen dinosaurius en vogel: Quetzalcoatl.Door de schok vallen we allemaal om. Alleen Jim blijft staan. Hij dankt de geest voor zijn komst. We krabbelen overeind en stellen ons voor. De geest haalt een kakkerlak van tussen zijn veren vandaan en smijt die door de muur terug de umbra in.
Wij leggen uit dat de Silver Fangs er niet meer zijn en dat wij hun nalatenschap bewaren voor de volgen de generatie. Quetzalcoatl reageert: "Deze plaats is niet van de Silver Fangs. Zolang garou zich gedragen, mogen ze hier komen. De Silver Fangs hebben meermalen contact met mij gehad. Andere garou ook, alleen de Shadow Lords niet. Iedereen die hier wil komen is welkom."
Jim vraagt wat we voor hem kunnen doen.
"Beschouw dit niet als je eigen cairn, dan komt het wel goed."
We vragen naar de oude plek in Central Park. Quetzalcoatl glimlacht. "Lang geleden, voordat de umbra er was, was dat de plek waar Gaia haar tent had opgeslagen en Cojote zijn truuks uithaalde, waar de garou de kunst van het vormveranderen hebben gekregen. Wyld Weaver en Wyrm zijn daar in evenwicht. Als je de Wyrm weghaalt, gaat de Weaver in het wilde weg dingen maken. De Wyrm heeft zijn aandacht verlegd." Hij haalt weer een kakkerlak uit zijn veren en gooit hem door de muur. "Er is wat veranderd, maar wat? Daar ben ik nog niet achter. Cockroach heeft meer invloed. De balans is weg, maar dat heeft niets met de Wyrm te maken. Er is specifiek in Manhattan iets mis."
Edna denkt dat ze er zijn om de rotzooi op te ruimen nu de Wyrm zijn aandacht heeft verlegd. Maar de geest zegt dat ze niet te metafysisch moet denken. Kakkerlakken planten zich nu eenmaal ontzettend snel voort. Datgene wat ze norma
al in toom houdt ontbreekt.
Dan vertelt hij dat de nadruk op zuiverheid en puurheid bij de pure blood (Otaktay en Jim zijn pure blood) juist een nadeel was. "Je moet niet op elkaar neerkijken. Werk samen en heb meer geduld met de Bone Gnawers en de Glass Walkers."
"Toch niet met de Black Spirals?" vraagt Otaktay.
"De White Howlers boeten voor hun fouten."
"Om onze voorouders te eren, en om mijn trots te overwinnen, stel ik voor een Pack te vormen" zegt Jim.
"Trots is niet erg. Je moet juist trots zijn," zegt de geest.
"OK. Misplaatste trots dan."
"Dus jullie willen een pack vormen?" vraagt de slang. We vinden het allemaal een goed idee. Edna glundert: samenwerken, de wonden helen. Dat is iets waar de Children of Gaia goed in zijn. Jim is blij dat we zijn idee onderschrijven.
"Het zou een hele eer zijn als u onze totem wilt zijn." 
"Dat wil ik, als jullie aan mij bewijzen dat je een pack bent. Als jullie het drie weken met elkaar uithouden zonder elkaar in de haren te vliegen, en elkaar respect tonen. Ook de bone gnawer! In de tussentijd mogen jullie hier komen."
"Wonen?"
"Nee. Dat doe je maar in het huis van Silabar. Ik wil niet dat jullie deze plek bevuilen met profane zaken. Doe nu je ogen maar dicht."

De grot wordt opeens heel fel verlicht. In het witte licht wordt een klein zwart puntje steeds groter. Het is de Aarde. We zoomen in op een lichtend Manhattan. Central Park. We vinden onzself terug op het gras, tussen het politiebureau en de bomencirkel. Twee wolven rennen naar de heilige plek toe. Een daarvan heeft geen staart. Als ze bij de bomen aankomen veranderen ze in mensvorm, een vrouw en een jongeman die we herkennen als Augustin. We horen geruis in de lucht en zien een enorme vleermuis, een vliegende hond, omlaag cirkelen en landen binnen de bomenkring. De spinnenbeelden staan er niet en het is hoogzomer. We zitten in een visioen uit het verleden. Hoewel wij niet op lijken te vallen, zijn we niet onstoffelijk. We kunnen gewoon dingen aanraken.
De vrouw stelt Augustin voor aan de vleerhond. Ze babbelen wat. Dan stijgt de vleermuis weer op en neemt Augustin mee. Ze verdwijnen razendsnel tussen de wolkenkrabbers uit het zicht. De vrouw kunnen we wel volgen. Ze heeft blond haar met donkere uitgroei, en draagt New York chique kleding. Ze draait zich om, glimlacht vuil en verandert weer via crinos vorm in een wolf. Haar crinos is geen Black Spiral, ze lijkt een Fianna te zijn. We volgen haar en onderweg pikken we een krant uit een prullenbak. De datum is 24 augustus 2008.
Op de West 38 Street gaat ze een steegje in en wordt weer mens. Via een achterdeur betreedt ze een Ierse pub genaamd MacDonalds in. Wij gaan mee naar binnen. Het is een volle tent met heel veel Ieren. Jim is in wolfsvorm en Otaktay in crinos, maar niemand ziet ons. De vrouw bestelt bier en dan gaan er twee mannen naast haar zitten. Die hebben een zwaar Iers accent en het gesprek gaat nergens over. Ze mengt zich in het  gesprek en noemt een van de mannen Mac. Hij maakt een stom grapje over king John. Dat is dus de bommenmaker. In de loop van het gesprek stuurt ze richting het maken van bommen.
Mac heeft niet door dat hij uitgehoord wordt. Ze kennen elkaar al lang en hij vertelt honderduit. Er is in 2006 een mooie aanslag geweest op een Shadow Lord in Battery Park. Dat was niet zijn werk, maar hij heeft wel de pijpbom geleverd met zilveren spijkers. Na veel bier legt hij uit hoe je zo’n bom moet maken en hij verklapt dat Silabar achter die aanslag zat.

Het wordt mistig. We zijn weer terug in de bomencirkel. Zeven Silver Fangs en twee Get of Fenris. Ze stoppen foto’s terug in een koffertje. Plotseling is er een enorme explosie. Daarna verschijnen de Black Spiral Dancers en er volgt een heftig gevecht. Zelfs Silabar die op de grond ligt met zijn darmen er uit, weet er een te doden. Uiteindelijk staat er nog maar een Black Spiral, die in frenzy op de spinnenbeelden in gaat hakken. Het beeld hakkelt en gaat even terug naar het verleden. Nagekomen informatie: de Spirals gooien twee soort handgranaten. Quetzalcoatl is de informatie nog aan het bijeenzoeken.

We worden weer wakker in de grot. De afbeelding van de gevederde slang is weg aan het vliegen.