Toen ik, inmiddels al heel wat jaren geleden, stage liep bij hetRIAGG pleegde een clixc3xabnte van mijn stagebegeleider zelfmoord. Hij vertelde mij toen dat zijn eerste gedachte was: xe2x80x9cWie treft zij daarmee hetzwaarste?xe2x80x9d En hij legde mij het idee hierachter uit: namelijk datzelfmoord een daad van agressie is. En dat agressie altijd tegen iemandis gericht.
Zelfmoord is daarmee (volgens een bepaalde groep hulpverleners) dusniet een roep om hulp, of een poging om een einde te maken aan eenuitzichtloze situatie, maar een daad van agressie jegens denabestaanden. De mens heeft in deze visie een intens instinct totzelfbehoud, en alleen een totale verblinding door haat, indoctrinatieof narcistische krenking kan iemand tot zelfdestructie brengen.
Ik heb dat toen, jong als ik was, voor zoete koek aangenomen. Totdatik aan het graf stond van een middelbare school vriendje van me die, natientallen pogingen om van de heroxc3xafne af te kicken, dood gevonden wasin een Haagse gracht. Dan ga je denken. Was het zijn doel om zijnvrienden leed te berokkenen? Welnee. Ik heb nooit echt gemerkt dat hijdie neiging had. Of heeft hij het gedaan om zijn ouders ongelukkig temaken? Tja, daar had hij geen zelfmoord voor nodig. Dat was hij aljaren aan het doen door zijn drugsgebruik. Nee, volgens mij wilde hijgewoon eindelijk van alle shit af zijn.
Maar voor de gemiddelde hulpverlener past dit niet in het paradigma.Je bent xe2x80x9chulpxe2x80x9d-verlener vanuit de volle overtuiging dat het zin heeft om hulpte verlenen. Dat iemand die ongelukkig is, met hulp (van jou)gelukkig kan worden. Met andere woorden, je hebt de overtuiging datmensen kunnen veranderen, en je hebt tevens de overtuiging dat jijdegene bent die er voor kan zorgen dat iemand verandert en weergelukkig wordt. Maar dan is zelfmoord de ultieme ontkenning van waarjij voor staat. De clixc3xabnt is dood. Er is geen hulp meer mogelijk.
Dus: xe2x80x9cWie treft zij daarmee het zwaarste?xe2x80x9d xe2x80xa6 de hulpverlener, want die heeft gefaald.
Ellahir 
tja, het ligt inderdaad aan je paradigma. volgens sommige gaat de ziel van een zelfmoordenaar direct naar de hel of blijft zijn ziel aan de aarde vast zitten wegens onafgemaakte zaken en het niet in het reine komen met je emoties; kortom dat is het toch het ergst voor de zelfmoordenaar.
Ik wil het niet de hulpverlener in de schoenen schuiven: er zijn veel mensen die een zelfmoordenaar zwaar treft, de familie het zwaarst van allen, in my humble opinion. Stellen dat het een daad van agressie is komt wat naief op mij over, zoals je zelf ook al stelt kunnen er vele redenen zijn….en niet iedereen wil geholpen worden.
Zoals moordenaars hun motieven hebben (zie boek van ‘Jef Vermassen’ -moordenaars en hun motieven-) zo ook hebben zelfmoordenaars hun motieven.
Wil zeggen dat je niet kan veralgemenen en dat jij gelijk hebt met te stellen dat ‘de hulpverlener gefaald heeft’ maar dat ook je stagebegeleider gelijk heeft met te stellen dat ‘het een daad van agressie is’.
Er zijn tal van motieven waarom iemand zelfmoord pleegt : zelfmoordterrorist, zelfmoord na een relatiebreuk, zelfmoord na langdurige depressie, zelfmoord na moord, …
@ De Raeve Freddy > Het is waar. Iedereen heeft eigen motivaties. Maar ik probeerde in bovenstaand stuk te laten zien dat er hulpverleners zijn die daar toch anders tegenaan kijken. Die in absoluten denken en zeggen dat er achterliggende universele drijfveren zijn. En, als je jong en onervaren bent en zo iemand als stagebegeleider of docent krijgt, dan geloof je soms datgene wat met grote autoriteit wordt gebracht.
@ Martin > Voor de meeste mensen die zelfmoord plegen weegt de angst voor het hiernamaals minder zwaar dan de huidige situatie. Verschillende religieuze systemen kijken er heel verschillend tegenaan.
De RK kerk begraaft zelfmoordenaars niet in gewijde aarde en volgens Dante is er zelfs een aparte cirkel in de hel voor je gereserveerd als je een einde aan je leven maakt. Veel occultisten gaan er van uit dat een zelfmoordenaar gedurende de periode dat hij of zij zonder de suxc3xafcide nog geleefd zou hebben, in erbarmelijke omstandigheden doorbrengt, maar daarna weer doorgaat in de normale cyclus van dood en wedergeboorte. Andere culturen denken er weer anders over. Boeddhistisch Japan ziet seppuku zelfs als de eervolle uitweg en kent er een positief karma aan toe…
Ik denk zelf dat het heel erg van het individuele geval afhangt. Als er een hiernamaals is, dan draag je volgens mij de omstandigheden van je dood wel met je mee. Sterf je in wanhoop, dan zal je het hiernamaals in het kader van die emotie binnengaan. Pleeg je zelfmoord uit eergevoel, dan zijn trots en eer de basis voor het leven na de dood. En als je in wrok en haat de hand aan jezelf slaat, dan zullen die emoties overheersen.
@ GobboE > Je slaat de spijker op de kop. Ik zou het nog sterker kunnen zeggen: Niet iedereen kan geholpen worden. En voor de hulpverlener die het helpen tot zijn of haar bestaansreden heeft gemaakt (en dat zijn er best veel, vooral in de confessionele hoek), is dat helaas een onacceptabele gedachte.