Dat de muziekindustrie vals is, weet iedereen die zich er een beetje in verdiept. Mijn stiefvader Henk Bosch van Drakestein was musicus. Hij is tot een paar maanden voor zijn dood de bassist geweest van de Dutch Swing College Band. En hij kreeg ieder jaar een cheque van Buma/Stemra voor gemiddeld 19 gulden vanwege de auteursrechten. Ze hadden minimaal 10 uur per jaar radiocoverage in Nederland alleen al, want radiomaker Harm Mobach was een grote fan van ze. "Maar dat hoort er allemaal bij," zei mijn stiefvader altijd, "Geld verdiend je met optredens." Gelukkig waren de uitgaven van platen al vanaf 1945 in eigen beheer. Dat scheelde ook een slok op een borrel. De bandleider Peter Schilperoort was best een slimme man 🙂

De platenmakers zijn geen spat veranderd, getuige de laatste ontwikkelingen. Karin Spaink heeft daar een column over geschreven in Het Parool, die ik hieronder van haar mag reproduceren. Bedankt Karin! Ik kan iedereen aanraden om haar weblog www.spaink.net te bezoeken, waar ze al haar columns op post.

"Drie maal is vals recht

            In Frankrijk is vorige week ternauwernood een wetsvoorstel gesneuveld om mensen die driemaal van auteursrechtinbreuk via internet worden beschuldigd, van het net te gooien. Three strikes, youxe2x80x99re out –  de harde aanpak.

            Alleen ging het niet om mensen die waren veroordeeld: drie beschuldigingen zouden volstaan. Er was in het voorstel geen plaats voor een rechter ingeruimd, een verdenking van vertegenwoordigers van de muziekindustrie was genoeg. Van dezelfde muziekindustrie die al talloze zaken heeft verloren omdat ze hun aanklacht niet konden bewijzen, dezelfde muziekindustrie die mensen daagde die helemaal geen 
internetverbinding hadden, of die zesjarigen voor de rechter bracht wegens auteursrechtinbreuk. Dezelfde muziekindustrie die in een spraakmakende rechtszaak in Amerika laatst bloedserieus stelde dat ze eigenlijk hun beschuldiging nooit zouden hoeven staven, want bewijs, nou, daar was vaak zo moeilijk aan te komen hxc3xa8.

            Drie beschuldigingen en je ligt eruit. Van het internet af: verstoken van een communicatiekanaal waarmee we steeds meer verweven raken. We telefoneren via internet, we betalen via internet, we regelen alles via internet. We moeten ons belastingformulieren via internet inleveren en ons patixc3xabntendossier in de gaten houden via internet. En de overheid wil dat we onze facturen versturen via 
internet. Je kunt haast niet meer zonder; internet is hard op weg om even essentieel te worden als elektriciteit. En dan zou zoxe2x80x99n klungelende muziekindustrie je daarvan naar eigen willekeur mogen afsnijden?

            De muziekindustrie verkeert in een strijd op leven en dood. Ze probeert dat gevecht te winnen door nog harder te doen waardoor ze eerder in die kramp is geraakt: muziekliefhebbers van zich vervreemden, artiesten door de mangel halen, en vooral: de realiteit  van nieuwe media en nieuwe manieren van distributie ontkennen. Jarenlang heeft de industrie fans het kopen van muziek tegengemaakt: als je xc3xa9xc3xa9n nummer leuk vond moest je de hele cd kopen (waar is het singeltje gebleven?), had je net een oude plaat op cd aangeschaft, kwam er een versie met meer tracks uit; keurig gekochte cdxe2x80x99s konden niet in je computer worden afgedraaid, of niet in de auto; de prijs 
van mp3xe2x80x99tjes is absurd hoog (even duur als op een cd, terwijl de hele tussenhandel is weggevallen), en dan nog kun je ze vaak niet naar een nieuwe computer verhuizen.

            Er zijn zat artiesten die wel begrijpen dat de wereld is veranderd. Ze hebben zich losgemaakt van de industrie en zijn voor zichzelf begonnen, vaak met een zucht van verlichting. xe2x80x98Wat? Je verkoopt mijn album voor 19,90 en dan krijg ik daar 80 cent voor? Ik moet bovendien alle studio- en promotiekosten terugbetalen? En daarna hebben jullie alle rechten op mijn muziek en ben ik die kwijt? Wie heeft zulke idiote contracten bedacht? Oh wacht, jullie!xe2x80x99, zei Trent Reznor, en begon voor zichzelf.

            Zoals veel andere vrijgemaakte muzikanten gebruikt hij internet intensief. Hij geeft muziek weg, verkoopt muziek met extraatjes, maakt applicaties voor mobieltjes en websites, en heeft al doende een adressenbestand van twee miljoen fans die hij gericht kan mailen. De zaken lopen uitstekend: en hij is bepaald niet de enige muzikant. De verkoop van muziek stort helemaal niet in, die gaat tegenwoordig alleen langs andere wegen dan de oude industrie.

            De makers lopen daarvan weg, samen met de fans. Veel van hen wilden dat al eerder maar wisten niet hoe. Tegenwoordig wel: internet. Dus wil de muziekindustrie internet onder controle krijgen. Ze zouden er beter aan doen het te leren begrijpen."

Karin Spaink,

Het Parool 14 april 2009