Aan de voet van de berg Kilimanjaro, die het centrum van de wereld van de Dragonblooded is, vindt de lunar exalt Diamondclaw een kring van staande stenen. In het midden is een soort knikkerputje, een poel met daarin een visceuze vloeistof die veelkleurig glimt, zoals olie dat op water drijft alle kleuren van de regenboog heeft. De stenen zijn halfbedolven onder stuifzand en er zijn runes in gegrift die aan de windkant helemaal afgesleten zijn. Uit de nog leesbare runes maakt hij op dat dit een heel oude plek van de lunars is, een ‘cairn’. De lunars zijn waarschijnlijk tijdens de usurpatie gedood of verdreven. En de olieachtige vloeistof is waarschijnlijk geneeskrachtig. [Bij het vertalen gooit de speler met twee dobbelstenen dubbel xc3xa9xc3xa9n, dat wil zeggen dat hij een fatale fout maakt.] Aangezien iedereen na het laatste gevecht zwaar gewond is, haalt hij de anderen er bij.

Ster vertrouwt Diamondclaw en wil van het water drinken. Als hij zijn hand er in steekt merkt hij dat het heel visceus is. En wanneer hij het naar zijn mond wil brengen, stroomt het dwars door zijn hand heen weer terug in de poel. Zijn hand tintelt een beetje en de vloeistof voelt aan als Elsewhere. Hij steekt zijn gewonde arm in de poel. Maar dan ontstaat er een conflict. Zijn vlees wil genezen, maar de nanobotjes in zijn arm vluchten er juist voor weg. Dit Elsewhere voelt ook anders aan dan wat hij uit zijn meditaties is gewend, het is levend en breekt technologie juist af.

Ma Si Tamuz, die als No-Moon hier voor is opgeleid, leest wat er werkelijk staat en ze begint Diamond- claw uit te lachen. Dit is helemaal geen plek van genezing, maar een maanbrug. Dat is goed, want in de buurt van Porto Libre is ook een maanbrug en zo kunnen ze Oe’al op gaan halen.

Ster is inmiddels een beetje in paniek. Hij is gaan mediteren en heeft Elsewhere opgeroepen. Maar in plaats van de sneeuwstorm waar hij normaal in terecht komt, zit hij op een klein eilandje van gras onder een boom met daarboven een sterrenhemel. Hij probeert zijn ‘eigen’ Elders terug te vinden. De sterren verdwijnen, maar de boom blijft. Hij voelt dat hij in een paradox terecht gekomen is en dan hoort hij een vrouwenstem: "Mijn zoon en kind van Autochthon, je moet een keuze maken." "Waartussen?" vraagt Ster. De stem antwoordt: "Het pad van mechaniek of van levende wezens. Een half leven is geen leven!" Hij wil nog meer vragen, maar er komt geen antwoord meer. Hij klimt in de boom en vlecht een krans van bladeren terwijl hij hier over nadenkt. Diep in zijn hart weet hij al welke keuze hij zal maken, maar hij durft het nog niet aan. Zijn cultuur en zijn godsdienst verheerlijken technologie en de staat van cyborg is waar hij altijd naar heeft gestreefd. Dat allemaal opgeven, is dat geen verraad aan zijn Maker? Verward gaat hij weer terug naar de werkelijkheid, en de bladerkrans komt mee.

De lunars voelen dat de takjes op zijn hoofd van een heilige boom komen, maar ze maken er verder geen woorden aan vuil want Ster heeft de communicator en hij moet Oe’al oproepen. Hij krijgt de Dragon King meteen aan de lijn. Oe’al vertelt dat er een medicijn gevonden is dat de infectie vertraagt, maar genezen kunnen ze het nog niet. Het blijft dodelijk. We spreken af dat de lunars hem komen ophalen ten Westen van de berg die uitziet over de stad. Ma Si voert een mooi ritueel uit en zingt het Lied van de Maanbrug. De vloeistof in het poeltje richt zich op en vormt een vliesdunne regenboogbrug die naar de ruimte achter de schepping voert. Ze lopen over de vertakkende maanbrug en vinden zonder probleem de juiste afslag, zodat ze al snel bij de berg naast Porto Libre aankomen. Daar blijkt de omschrijving ‘ten Westen van’ toch wel erg inaccuraat geweest te zijn. Het duurt langer om Oe’al te vinden dan om van Midden-Afrika naar Europa te lopen. Het was misschien ook handiger geweest als ze er aan hadden gedacht om de communicator mee te nemen. Maar toch treffen ze hem uiteindelijk en ze keren terug naar de grot waar de maanbrug uitmondt. De poort is inmiddels weer dicht en ze hebben geen idee hoe het ding open moet. Er zijn wel grotschilderingen, maar die gaan voornamelijk over de jacht en het maken van vuur. Als ze een vuurtje maken, zien ze hoog in de grot rode handafdrukken. Dus maken ze zelf ook handafdrukken. Het doet wel iets, maar er gaat geen maanbrug open. Opeens realiseert Ma Si zich wat ze vergeten is: het rituele lied. Dan valt de wand weg en kunnen ze de interdimensionele paden weer op. Eenmaal terug geneest Oe’al iedereen van hun wonden. De wond in Ster’s arm, die hij in het poeltje heeft gehouden geneest niet. Die is in stasis. Oe’al wil alles weten van de kuur die de lunars hebben bedacht. Het lijkt wel wat op het medicijn dat de dragon kings hebben bedacht. Maar dat is toch nog wat krachtiger. Iedereen krijgt een ampul, behalve Ster bij wie de kwaal inmiddels zo ver is voortgeschreden dat zijn haar uit begint te vallen. Oe’al geeft hem er twee. De bijwerkingen zijn wel hartkloppingen en een gejaagd gevoel, maar dat hebben we er graag voor over.

Na de rest van de nacht te hebben geslapen, gaan we verder. Tegen het middaguur komen we bij een zandvlakte die er volstrekt onnatuurlijk uitziet. Vijf lenzen, zoals we die al eerder hebben meegemaakt, hangen dreigend in de lucht. Voordat we verder gaan moet er verkend worden. Ster gaat er eens voor zitten. Hij maakt met de vreemde machinale magie van Autochthon een automaton van rook en stuurt die er op uit om te verkennen. Exc3xa9n van de lenzen focust zonlicht op de rooksliert. Als de rookgolem terugkeert, ademt Ster hem in en de golem doet verslag: Extra inzet van essence verhoogt de temperatuur met een factor 10 zodat de hitte van het gefocuste zonlicht 50.000 graden Fahrenheit bedraagt. De helft van de golem is al vernietigd. Waar de lichtstraal langs is geweest, ligt nu glas in plaats van zand. Men besluit de nacht af te wachten, want dit is niet te doen. Dit is net zo heet als het elementaire vuur waarin Silverclaw is gestorven. Maar als de nacht valt, realiseren we ons dat het bijna volle maan is en ook dit maanlicht is te fel. Ma Si Tamuz heeft een inval. Ze roept Luna op, de schier almachtige god/godin waar alle lunars hun macht van hebben gekregen. Na een moeilijk ritueel verschijnt in de vlammen van het kampvuur de schaduw van een wajangpop. Hoewel hij alleen gebarentaal gebruikt, begrijpt iedereen volkomen wat er gezeg wordt: De hemelse hierarchie vindt het ongebruikelijk dat een exalt voor zo’n bagatel om hulp vraagt. Maar als een van de gezaghebbenden van de hemelse stad (hij is onder meer god van de magie) wil hij wel helpen. Luna staat het toe dat er een schaduw over de maan wordt geworpen. En er is natuurlijk een prijs. Hij zelf denkt momenteel aan het vinden van een factorij-kathedraal en het terugbrengen van de inhoud daarvan in de schepping. Maar het zal van de Games of Divinity afhangen. In ieder geval zal de tegenprestatie vergelijkbaar in moeilijkheid zijn met het verduisteren van de volle maan. Als Ster opmerkt dat hij al een dringende opdracht heeft, reageert de schaduwgod geamuseerd. "Het ene sluit het andere niet uit. Autochthon wil dit ook." en hij voegt er voor Raine aan toe: "Wat jij zoekt, bevindt zich 1000 km ten Noorden en 50 km ten Westen van Ma Si’s stad in India. En laat de Bronzen Factie er niet achter komen dat ik je dit gezegd heb!" Ster trekt de stoute schoenen aan en vraagt of Autochthon het hem kwalijk zal nemen als hij voor het leven kiest. Het antwoord is helder "Autochthon kan g
een leven geven. Dat doet Gaia. Met haar hulp heeft hij de Mountain People gemaakt. En Gaia is een slechte ontwerpster. Autochthon hield erg van het leven. Maar daar was hij weer niet zo goed in. Het komt er op neer: als exalt van Autochthon wordt je uiteindelijk een volledige machine of een volledig mens. En bedenk: een machine kan niet voor zichzelf zorgen. Daar heeft hij mensen voor nodig." Nu is de keus voor Ster helder. Kiest hij er voor om een robot te worden of mens te blijven? Hij is als mens geboren en als de Maker Zelf van levende wezens houdt, dan zal hij voor het leven kiezen, wat zijn religie en zijn chefs daar ook over mogen zeggen! Maar die keuze is nu nog even niet aan de orde, want de schaduw gaat verder:

"En nu hebben jullie een demon te verslaan." De maan verduistert. Maar meteen daarop gaat vanuit het hol van de demon een soort lichtpijl omhoog. De lenzen hebben een beetje licht om te focussen, en met de magie van de demon er achter, doen ze zelfs met dit zwakke licht nog sloten schade. Diamondclaw heeft er niet zo’n last van, en Ster loopt er stoicijns doorheen, maar voor Ma Si Tamuz is het een rampzalige spitsroedenloop. Sluiers maakt een stukje van de route helemaal donker, en daardoor overleeft iedereen het. En dan staan ze voor het hol van de demon. Nou ja, hol … een dorpje waar de schimmen van de doden wild rondom een groot vuur dansen en zichzelf geselen met doorntakken.