Het post-modernisme is dood. (klik hier)
Wij hebben het vandaag ter grave gedragen.
Maar hoe kan iets sterven dat zelve de dood is?
Er is niets dat voorbij kan zijn aan het post-modernisme,
want het modernisme was het einde van alle stromingen –
je doet gewoon mee aan de laatste stroming
en als je dat niet doet,
ben je per definitie niet modern,
dus post-modern.
Ja, zo kan ik het ook.
Het postmodernisme is na het existentialisme rechtsaf gegaan.
Maar ik wil naar links,
of rechtdoor,
of naar achteren
of eigenlijk: gewoon
blijven waar ik nu ben.
Ik hoef geen zwarte koltrui / maar het mag wel /
Ik hoef niet te roken / maar het mag wel /
Ik hoef geen vage jazz / maar het mag wel .
Dat ongeveer is neo-existentialisme.
De mens is de maat aller dingen.
En ik ben die mens.
Ellahir 
Neo-existentialisme, ja, dat is het inderdaad ongeveer 🙂
Qua vertaling zal het post-modernisme altijd zijn en altijd geweest zijn…maar qua stroming, los van de vertaling, is het een tegenbeweging die op gegeven moment de hoofdstroming werd.
Van het extraverte van de postmodernisten, terug naar een combinatie van expressie en het introverte van de existentialisten. Een terug naar de grote verhalen