Een dag als alle andere. Het legioen heeft een kampement aan de rivier de Rijn, bij het dorpje Matilon. Marius, een jonge legionair, is klaar met het graven van nieuwe latrines en hij gaat naar zijn tent. Hij schopt zijn sandalen van zijn voeten en laat zich op zijn bed vallen. naast zijn hoofdkussen staat een klein tafeltje met een stokoud bronzen beeldje. Vanuit zijn veldfles giet hij een beetje water in het schaaltje dat er voor staat. “Wijn heb ik niet, je moet maar drinken wat ik ook drink.” Hij kijkt naar de massive gouden ring aan zijn vinger, het enige wat er nog rest van de glorietijd van zijn familie. “Waarom moet ik latrines graven? Ik ben geen plebs! Ik ben equites, een burger, lid van een van de honderd tribes van Rome. Ooit waren jullie patriciers. Jij had vast honderden van dit soort sieraden. Hoe zijn we ons fortuin verloren? Waarom moet ik latrines graven in een koud en nat district, ver van Rome?”

Het offertje, hoe klein ook, is effectief en Septimus ontwaakt uit zijn sluimer in de schimmige wereld waar de doden huizen. Hij hoort de klacht van zijn nazaat en voor de zoveelste keer vervloekt hij het feit dat hij niets terug kan zeggen. Is Marius de pijl vergeten die voor zijn hart bedoeld was en die Septimus met uiterste wilsinspanning opzij had weten te duwen? Hij weet dat marius hem niet zal horen “Een mooi litteken, dat doet het goed bij de meisjes. Plus vier weken verlof en een maand extra soldei. Dat zijn toch dingen waar een soldaat blij mee moet zijn. En ja, als je dan bij het regiment terugkomt, dan ben je even de pineut. marius moet niet zeuren. Ik bescherm jou en voor jou je vader en al je voorvaderen die voor jou mijn ring droegen, al driehonderd jaar! Al drie eeuwen heb ik zeker gesteld dat er een zoon geboren wordt om legionair te worden, en dat blijf ik doen totdat het fortuin zich keert!”

Hij stapt door de stoffen wand van de tent heen. Om hem heen is in het naargeestige halflicht de schaduw van het legerkamp te zien. Er zijn hier maar weinig geesten. Het is een uitgestorven land want de doden van de kaninefaten hebben hun eigen plekje vlakbij hun barbaarse begraafplaats. Alleen Roetkop, bij leven smid, hangt nog wel eens bij het legerkamp rond. Zijn haat strekt zich niet uit tot dode romeinen, alleen de levenden haat hij. En daar is Lydia, een deftige matrone uit Rome die in het kraambed is gestorven. Net als Septimus is zij met het leger meegekomen. Zij beschermt haar zoon, een zeventienjarige nietsnut die in de zelfde eenheid zit als Marius. En dan is er Freki, die denkt dat hij een weerwolf is. Zelfs de doden hebben behoefte aan gezelschap en dit viertal heeft elkaar gevonden.

Maar nu staat er een nieuwkomer naast de vuurplaats. Een griek zo te zien, met een kuras dat zelfs toen Septimus leefde niet meer gebruikt werd. Een oude geest dus, respect waardig. Hij stelt zich voor: “Darius is mijn naam, gezant van Stygia, de dodenstad. Ik spreek namens de raad en namens de raad nodig ik jullie uit om mee te komen naar de stad.”
Septimus heeft van Stygia gehoord, maar is er nooit geweest. Oude geeesten die geen binding meer hebben met de levenden gaan daarheen. Met zijn drie eeuwen is hij zelf weliswaar een oude geest, maar wie nog gebonden is aan het aardse bestaan heeft daar weinig te zoeken. Nochtans, een uitnodiging van de raad sla je niet af.

Darius opent een doorgang van de schaduwwereld naar de diepere regionen van de onderwereld. De hachelijke tocht door de eeuwigdurende storm die daar woedt wordt ze zo bespaard. En ze arriveren in Stygia, de eeuwige stad die bestaat uit alle verwoeste steden. Van de muren van Jericho tot de paleizen van Troje, van de lemen hutten van Catal Hujuk tot de villawijken en markten van Pompei, dit is de plaats waar steden heengaan om te sterven.

Darius, de gezant van Stygia, neemt ons mee door de dodenstad. We lopen langs de vergane gebouwen, de pracht van vergeten beschavingen en vreemde volkeren omringt ons aan alle kanten. maar het is geen geruststellende plek. Grote muren beschermen de stad tegen de storm van gekwelde zielen die er omheen giert. Gebouwen staan lukraak op elkaar gestapeld, overal is drukte en rumoer en alles is nog grijzer en troostelozer dan de schaduwwereld waar we vandaan kwamen.

Als we bij de raad aankomen, worden we begroet door Charon, de gids van de doden, en een drietal andere oude geesten. Zij heten ons welkom en bieden ons een opdracht aan. eerst vertellen zij ons dat bij Matilon, de plek waar wij ‘wonen’, op onregelmatige momenten een tempel verschijnt. Daar zijn zij nieuwsgierig naar. Maar dat is op zich niet de opdracht. Waar het werkelijk om gaat is dat de doden zich zorgen maken over een groeiende groep magiers onder de stervelingen. Zij zijn bang dat wanneer deze magiers ongestoord hun gang kunnen blijven gaan, zij de macht zullen grijpen over de wereld en een schrikbewind zullen vestigen zoals dat er in het verleden al eerder is geweest. Zij vertellen ons over het ‘impergium’, een periode waarin de mensheid niet meer dan vee was voor weerwolven en andere roofdieren. Om een voorbeeld te geven van waar deze magiers toe in staat zijn, vertelt Charon dat het magiers waren die de Vesuvius hadden doen uitbarsten. Hierdoor schrikt Septimus wakker: het was niet de wil van de goden, maar van mensen dat zijn leven en zijn nalatenschap verwoest was?! Hij zweert wraak te nemen! De anderen accepteren ook de opdracht om wat aan de megierrs te doen. Maar, wat kunnen spoken als wij aanrichten?

Dat nu zal Darius ons tonen: hij opent een scheur tussen de werelden en neemt ons mee naar de wereld van de levenden. In een grote stap zijn we in Rome, onder de zon! Ik ben ontroerd. Sinds mijn dood heb ik de zon niet meer gezien, want in de schemerwereld is geen zon.

Wij zijn spoken, de stervelingen zien ons niet. Darius neemt ons ee naar een plek waar vier oude mannen zijn. Dit, zo zegt hij ons, zijn de aanstichters van de uitbraak van de Vesuvius. Het zijn inderdaad magiers, want zij hebben ons door en sturen een barghest, een monster gemaakt van een dode ziel, op ons af.