Vele jaren geleden, voor en tijdens de Franse revolutie om precies te zijn, was er een groep die zich de Elus Cohen de l’ Univers noemden. De Uitverkoren Priesters van het Universum. Het was een orde die zich bezig hield met de studie van de gnostiek en andere ‘ketterse’ gedachten, en met het uitvoeren van theurgische rituelen, waarin zij door middel van magie de engelen opriepen. Hun leider gebruikte vele namen, waaronder de naam Martines de Pasqually. En zo staat hij nu bekend. Met Martines begint het Martinisme, of eigenlijk met zijn leerling en latere secretaris L.-C. de St.Martin.

Deze jongeman vroeg ooit bij een lange en ingewikkelde invocatie: “Meester, is dit allemaal nodig om God te kennen?” Nee, dat was het niet. De omgang met engelen, dat is een gevaarlijk en moeilijk procede. Maar God, die is in je eigen hart te vinden. En toen ging De St.Martin op zoek naar God. Tijdens die zoektocht kwam hij de werken van Jacob Boehme tegen. Die noemde hij toen ‘mijn tweede meester’, Martines was de eerste.

Uit de uiterlijke weg van Martines en de innerlijke weg van De St.Martin is het Martinisme ontstaan. Eerst was dat een Inwijding die werd doorgegeven en die hijzelf omschreef als “De enige inwijding die ik onderwijs is die welke het mogelijk maakt voor God om binnen te gaan in het hart van de mens en voor de mens om binnen te gaan in het hart van God”. En later werd het door de tomeloze inzet van Papus (dr. Gerard Encausse) een wereldwijde organisatie van mannen en vrouwen die de boeken en de filosofie van De St.Martin bestuderen.

Het Martinisme stelt de mens centraal, als middelpunt en derde kracht tussen God en de natuur in. En het wordt daarom ook wel de studie van het Boek van de Mens genoemd. De mens, het enige boek dat door God zelf geschreven is. De geschriften van De St.Martin zijn soms in een nogal duistere symboliek gehuld, die zonder een grondige kennis van de joodse Kaballa en de vroeg-christelijke Gnostiek onbegrijpelijk is. “De mens is op weg van vier naar negen verdwaald” of “Ik bevond mij in een woud van zeven bomen…” De betekenis van die symbolen wordt onderwezen binnen de vele groeperingen en ordes die afstammen van de oorspronkelijke Ordre Martiniste van Papus.