Scorpio Rising – 5, Waning Moon, Third Quarter
Oraibi: de pueblo van de Hopi te gaan. Het is een oude vestiging en de Hopi zijn er trots op. Het ligt tegen de wand van de hoge rotsen, in de schaduw van de hete zon. Een kleine beek kabbelt aan de voet van de heuvels, het landschap heeft taaie en houtige begroeiing.
Iedereen wordt meegenomen door een zwijgzame, mooie, jonge vrouw (Kokyanwuti) naar de elder Winawa. Ze lopen via paden, door woningen en over plateaus verder naar boven tot ze bij een flap aankomen waarop een symbool staat die uit de Hopi Profetieën komt. Dit is de woning van de elder. Het blijkt een oude man te zijn, die met een deken over zijn knieën pienter de party aankijkt. Hij heet iedereen welkom, in Hopi, Kokyanwuti vertaalt. Hij blijkt een ‘gewone’ sterveling, maar wel een echte leider. Men krijgt geen pijp, maar drinken, en eten (maispannenkoeken en sausjes). Men spreekt over de verwondingen en in grove lijnen over wat er gebeurt is. Over monsters en offers. Over totems en Coyote’s verhaal. Winawa kijkt hen aan en zegt: ‘Weet dat dingen gebeuren voor een reden om iets te leren. Jij (en hij kijkt Whipsaw aan) vertrouwede denk ik teveel op je snelheid en behendigheid, nu heb je last van je long. Jij (en hij kijkt Wolfgang aan) vertrouwende teveel op je techniek en geweren en nu kun je moeilijker schieten. Jullie moeten leren om het samen te doen en op elkaar te vertrouwen.’
Winawa knikt en vertelt het verhaal van de Spider Woman: deze heeft de uitverkoren mensen van de derde naar de vierde wereld gebracht. Zij gebruikte hiervoor een riet. Er wordt aangenomen (ook door Winawa) dit de waterplant is. De derde wereld is vernietigd. Als Coyote zegt, en de visioenen ook, dat het riet hier is, dan is het oud en krachtig. Winawa zegt dat ze morgen ochtend terug moeten komen, voor nu zijn ze welkom om hier te blijven. Ze morgen slapen in een van de ‘doorloop’ woningen, de woningen die verschillende plateau’s met elkaar verbinden. Ach, het is droog, uit de wind en veilig. De volgende dag staan er water en maispannenkoeken voor hun deur.
Bij Winawa zijn de volgende ‘hoofden’: Tuba, Chosovi, Kokyanwuti, en Atsila (zie personae dramatis voor beschrijving). Deze hoofden geven leiding aan een society en samen kiezen ze de chieftain. Het blijkt ook nu dat dit niet allemaal supernaturals zijn, maar ze hebben allemaal een diepe band met de spirituele wereld. In het debat mag iedereen zijn verhaal doen. Daarna neemt Tuba als eerste het woord, hij vindt het hun plicht (en hij haalt de bijbel aan) om hen te helpen. Chosovi kijkt Tuba vuil aan en is fel tegen: waar meot ze beginnen? Spoorweg, steden, bisons, ziekte, dood en verderf. Atsila wil een wederdienst zien. Na onderhandeling wordt besloten dat men de oude turquoise mijn weer toegankelijk gaat maken voor de indianen: ze hebben een maand. Turquoise is een belangrijke, en heilige, steen. Dan gaat Atsila akkoord en onder die voorwaarden ook Kokyanwuti. Ondanks dat Chosovi tegen is, wordt de motie aangenomen en werkt Chosovi mee. Winawa stemt niet, want zijn stem is niet nodig.
Het ritueel wordt klaargemaakt en de party wordt opgehaald en in de brandende zon staan ze boven op de rotsen. Er is een ruime rituele cirkel, waar de grond afgevlakt is. Ze mogen hierin gaan staan. Ze krijgen iets te drinken en er vindt een chant plaats, kruiden worden verbrand: een ghost dance. Winawa zegt: jullie zullen getest worden, bij het slagen zullen jullie krijgen wat je wilt, bij het falen zullen jullie he topnieuw moeten doen.’ De groep gaat langzaam in trance en ze staan in een witte, mistige omgeving. Ze zien in de verte de druipende, wanstaltige bane die Shameful heeft gedood. ‘Het is een illusie’ wordt geroepen. ‘Het maakt deel uit van de test.’ Ze grijpen naar hun wapens…maar die zijn er niet. De bane ziet hen niet, het effect van de cirkel. Ze gaan in de aanval. De bane is niet alleen behendig en snel, hij blijkt ook sterk en taai. De pijn en het gevecht is echt. Er wordt vergeten dat het een droombeeld is. De woede en frustratie van de afgelopen dagen komt eruit. Eerst wordt er gevochten als individuen, en de bane heeft de overhand. Dan wordt er steeds meer gecoördineerd aangevallen. Whipsaw en Wolfgang omarmen hun verwondingen en stellen zich dienstbaar op. En de balans slaat om naar de garou. Dan grijpt de bane Wolfgang en een zuigarm stoot naar voren uit de borst op Wolfgang. Zo is Shameful gedood. ‘Dit is het moment dat hij afgeleid is jongens!’, probeert Wolfgang nog. Ze hakken uit volle macht en hakken de zuigarm eraf. Maar het is te laat, Wolfgang ziet nog net een viezig wit topje onder zijn huis glijden. Hij valt op de grond.
Dan is het afgelopen en alles is normaal. Ze staan in het rond in crinos en Wolfgang ligt op de grond naar zijn borst te klauwen. De Indianen lachen vriendelijk. Ondanks dat het mortals zijn (op 2 na) lijken ze niet bang, helpen hun talismannen? Zijn ze kinfolk? Liz wil nog sparren met Atsila: maar hij stelt dat ze eerst haar belofte na moet komen.
De groep besluit er werk van te maken en vertrekt diezelfde dag nog. De 4 highwaymen, met maskers en pistolen, net buiten Oraibi zijn geen match voor de weerwolven: een goede snarl hier, een shot daar, en bite en claw. In een vloek en een zucht is het voorbij. Met vier paarden rijker en vier hoofden voor de sheriff gaat men terug naar Turquoise. Met vindt ook wat geld en horloge met inscriptie: alles wordt naar de sheriff gebracht.