We gaan slapen om 6 uur ’s morgens. In wolvengedaante onder een paar struiken op een begraafplaats in Brooklyn. Om een uur of 3 ’s middags worden we wakker. We merken dat onze spullen besnuffeld en doorzocht zijn, maar alles is er nog. Er zijn heel veel sporen van kakkerlakken. Die hebben alles schoon gemaakt en we zijn vrij van luis en vlo.

Met de Hummer rijden we naar het Chrysler gebouw, de motoren passen achterin. De wagen wordt herkend door het hek van de onder- grondse parkeer- garage en hij blijkt zelfs een vaste parkeer- plek te hebben naast de liften. Die Silver Fangs hadden hun zaakjes goed voor elkaar. Een van de liften opent zich automa- tisch voor ons. Op het knoppen- bord ontbreken een paar verdiepin- gen. De 13e natuurlijk, geen enkel flatgebouw in Amerika heeft een dertiende verdieping. Maar ook verdieping 38 heeft geen knopje. Na enig zoeken vindt Jim een wolvenhaar op het luik in het plafond van de liftkabine. Raadsel opgelost. We ‘parkeren’ de lift op de 37e en schroeven het luik los. Vanaf de top van de kabine is het gemakkelijk om de deur van de 38e verdieping te openen.

We komen in een fraaie gang, niet anders dan alle andere gangen in dit gebouw. Er zijn deuren aan beide zijden, maar die zitten op slot en onze sleutel past nergens. Als we door de gang lopen, neemt Jim een kijkje in de umbra. Gelukkig hebben indianen geen hoogtevrees, want we zitten zo’n 100 meter boven de grond en in de umbra staat hier geen gebouw. ergens op deze hoogte, naar schatting midden in het gebouw, ziet hij een schittering. Daar hangt een doorgang in de lucht. Die zal precies op de maanbrug uitkomen. Maar er is nu geen maanbrug: het is nieuwe maan en bovendien midden op de dag. We zien geen manier om via deze gangen op de plek te komen waar het portaal hangt. Als we sporen zoeken, ontdekken we dat er hier geregeld weerwolven komen en ook andere wezens. Alle deuren blijken fake te zijn! Dan bekijkien we de sleutelhanger nog eens. Er staat het symbol van Twice Born op, een muizengeest die door Uil is opgepeuzeld.

Juan heeft een spirit tracer, een soort wichelroede waarmee je geesten kunt vinden. Als hij zich afstemt op Twice Born, vindt hij ergens in de plint een piepklein deurtje. "Klop" Een oud, broos muizenskeletje met een wandelstokje doet open. "Uktena? Hier? Interessant," zegt het muisje. Juan vertelt dat we de doorgang naar de maanbrug zoeken. Als hij uitlegt dat de we de sleutel van de dode Silver Fangs hebben, reageert de muis geschrokken. "Dus Silabar is dood? Mag ik die brief eens zien?" Twice Born knabbelt aan de brief. "Ja dit smaakt naar hem. Ik vertrouw jullie. Volg me." En hij gaat het muizenhol weer in.

"Hoe?" vraagt Juan. Otaktay weet het wel. Hij steekt zijn neus in het muizenhol en op de Alice in Wonderland manier wordt hij opeens 5 cm groot. Jim lacht en trekt aan de treuzelende theurg. Maar die zegt het juist wijs is om de ahroun voorop te laten gaan. We komen in een enorm uitgestrekt gangenstelsel. De wanden hangen vol met portretten van muizen. Vervolgens lopen we door een buizenstelsel dat door werklui als kruipruimte gebruikt wordt en vervolgens weer in muizengangen vol portretten. Alle generaties muizen die in dit gebouw hebben gewoond. En een uil. Uiteindelijk komen we aan in een zaal met bureaus en een grote spiegel. Er is een hele wand vol wapens, waaronder een rek met twee zilveren Grand Klaves. Een andere wand bestaat uit boekenkasten met ontelbare boeken over esoterische onderwerpen, techniek, filosofie en wiskunde, met een hele sectie in een onbekende taal. En voor de rest hangen er portretten van zeven weerwolven. Er zijn ook oudere portretten van andere garou, uit de jaren ’30 en ’50 van de vorige eeuw. Een krantenknipsel met een foto van ‘Scarface’ Al Capone met daaronder handgeschreven "dat litteken heeft’ie van mij". Er is een groepsfoto waar Silabar en zeven anderen in mensengedaante op staan. Op die foto zijn ze dus met z’n achten. De jongste zal wel Agustine, de niet-deugende zoon van Silabar zijn. Hij straalt een soort zwakte uit, zoals iemand die aan TBC lijdt. De muis zet koffie voor ons. We laten hem de foto’s zien. Hij herkent dat het fomori zijn, mensen die bezeten zijn door Bane-spirits. Ze dragen uniformen van de energiecentrale.

Als we de spiegel bekijken zien we dat het geen normale spiegel is, maar een hoog-technologisch apparaat. De sleutel die aan Silabar’s sleutelhanger zit activeert het ding en er opent zich een poort naar de umbra. Dus eentje waar iedereen, ook gewone mensen, doorheen kan stappen!

In een van de bureau’s vinden we een lijst van alle garou in New York. Dat is nuttig. Er zijn 3 Black Furies, 10 Bone Gnawers, een heleboel Fianna en Glass Walkers en 1 Get of Fenris die een postadres in Albany heeft. Ook is er een file met doorgestreepte namen van Shadowlords. In het bureau van Silabar zit een lade op slot. Edna vraagt aan Twice Born wat er in zit. Hij neemt een kijkje en zegt dat er een goed slot en een brief in zit. Het blijkt een bonnetje van de Starbucks te zijn met op de achterkant "Jack Burton, 21st Street Corner Broadway". Bij het doorzoeken van de bureaus vinden we briefpapier van Wolverine Inc. en van Silabar persoonlijk. Er zijn geen namen van Silver Fangs te vinden en geen aanwijzingen dat Augustine hier ooit is geweest.

Otaktay staat intussen verlekkerd naar de wapens te kijken. Als de muisgeest hem ziet zegt hij "Jullie zijn door Silabar uitgezocht. Ik denk dat hij wil dat jullie goed materiaal hebben. Maar denk er aan, ze blijven wel eigendom van de Silver Fangs van New York. Ze zijn minstens duizend jaar oud." Otaktay pakt de Grand Klaves van de muur en geeft er een aan Jim. "Duizend jaar oud, toen was bleekgezicht nog niet besmet met de Wyrm. Deze zijn zuiver." De twee ‘gewone’ Klaves geven we aan Juan en Edna. We steken nog wat vuurwapens bij ons en Otaktay hangt ook een soort Super Soaker over zijn schouder. Het lijkt op een science fiction speelgoedwapen, maar het kan enorme stoten energie afvuren.

De muisgeest vertelt dat het Chrysler gebouw integraal vanuit de spiritworld naar onze wereld is verplaatst. Deze verdieping is een hotel voor spirits. De valse deuren zijn spirit-doors. Stoffelijke wezens kunnen hier alleen komen via zijn gangen. Als Joe aan Twice Born vraagt waarom Silabar ons heeft uitgekozen, vertelt de muisgeest dat hij buitenstaanders nodig had, die niet door de Shadow Lords kunnen worden opgespoord. Wat wij tegen gaan komen was ‘need to know’, de andere Silver Fangs hoefden hier niets van af te weten. Silabar wilde niet alles met iedereen delen en had daarom jonge buitenstaanders ingehuurd. Nu kan hij ons zijn plannen niet meer vertellen. Dus we kunnen het beste contact opnemen met de Get of Fenris. En met de man waarvan we de naam op het Starbucks bonnetje zagen staan.

Op het briefpapier van Silabar schrijven we een brief aan de Get in Albany. We gooien hem in de postgleuf en de staf van het Chrysler gebouw zal er voor zorgen dat de brief over drie dagen in diens postbus zal liggen. We vragen ons tussendoor af waarom Silabars zoon zo ziekelijk is. Hij is nog nooit in crinos of wolvengedaante gezien. Is hij wellicht metis ? Dat zou inderdaad een enorme schande zi
jn voor de Silver Fangs. Juan kijkt rond met spirit sense. Het hele gebouw is magisch, Mage-magie, net als de sleutelhanger, de spirit gate, de pasjes van de lift en de hummer. Maar de sterkste straling komt van Otaktay. Die super soaker is echt heel krachtige magie. Otaktay wil weten waar de maanbrug naar toe gaat. Twice Born vertelt dat het een snelweg is naar de Deep Umbra, waar Falcon, Grandfather Thunder en Cockroach hun planes hebben. Vanaf halve maan is hij begaanbaar voor garou. Hijzelf is de eerste en de laatste die hem kan gebruiken omdat hij zo klein en licht is. Waar het andere uiteinde naar toe gaat weet hij niet. Dat interesseert hem niet.

We verlaten het Chrysler Building en gaan naar Jack Burton. Van buiten ziet dit gebouw er helemaal niet spiritueel uit, terwijl het in de umbra thuis hoort en niet hier. Juan raakt er langzaam van overtuigd dat Manhattan een bijzondere plaats is. Na de plek in Central Park, die al oud was voor de scheiding van de stoffelijke wereld en de umbra, is dit al de tweede bijzondere plek op het eiland. Op de hoek van 51st Street en Broadway zit een Starbucks. We lopen de drukte in en omdat we geen idee hebben wie het is laat Jim de manager zijn omroep installatie gebruiken. Een man van een jaar of 65 in een tweed jasje kijkt op van zijn Apple. Het zou een engelse lord kunnen zijn. "Silabar stuurt ons, min of meer." Hij klapt zijn notebook dicht, drinkt zijn koffie op en zegt "Kom maar mee." We nemen de ondergrondse en onze onwennigheid met de metropasjes ontlokt hem de opmerking "Jullie zijn zeker niet van hier."  We komen ergens in Harlem uit op de 135th Street hoek Broadway. Hier is een klein koffietentje. Als we een dienstdeur doorgaan komen we in een leeg, steriel vertrek met een enkele stoelen. Hij gaat zitten. "OK, wat is de boodschap?"
"Silabar is dood."
"Houd dit voor je. Hoe minder dit bekend is, hoe beter. Hebben jullie bewijs voor wie je zegt te zijn?"
We laten de brief zien en hij onderzoekt hem door hem in een soort kopieerapparaat te steken.
"Ja. Dit klopt. Ik ben een vriend van hem. We kennen elkaar al heel lang."
Dan legt hij uit hoe het zit met het Chrysler gebouw.
"Het gebouw is nooit gebouwd. Het is van de Weaver, op een dag gewoon neergezet door de spinnetjes. Pattern Spiders kunnen ook door anderen aangestuurd worden."
Wij doen ons verhaal nog maar eens. Hij wil meer weten over de bom. Zijn reactie is "Het zijn echt twee verschillende dingen. Zo’n antigeluid- en antilichtbom die zijn heel interessant. Heel heftig, heel naar. Ik zou het moeilijk vinden om die te maken, het zou me 10 jaar kosten om het te ontwikkelen. De nagelbom is in vergelijking een simpel ding. En wie gebruikt dat? Terroristen. Iemand van de IRA, MacLimerick, kan jullie wel meer vertellen. Hij heeft altijd irritante grapjes over King John. Hij is de wapenexpert van de Fianna."
Zelf is hij een magier van een groep die zichzelf de Sons of the Ether noemen. Contact tussen magiers en garou is zeldzaam, eigenlijk komt het vrijwel alleen voor onder de ouderen van beide groepen.

Otaktay laat zijn science fiction apparaat zien. Burton blijkt hem zelf te hebben gebouwd. Hij vindt het prima dat we er mee rondlopen. Het is een ray gun van het rode type. Het geeft heel veel hitte, veel schade, maar komt niet verder dan 100 meter. Er is ook een blauw type dat weinig schade doet en heel ver kan schieten. De energie van dit apparaat is vol, het kan 30 schoten lossen. Daarna kan Burton het weer opladen.