Vandaag is Pia Beck overleden. In de jaren vlak na de tweede wereldoorlog speelde zij jazzmuziek in The Flying Dutchman, een kelder te Scheveningen. Men hing door de ramen heen te luisteren als zij optrad. Henk Bosch van Drakestein, mijn stiefvader, was in 1945 van zijn zoveelste school getrapt. Dus hij moest maar gaan werken. Hij hoorde dat Pia een bassist nodig had en dat er over twee weken audities zouden zijn. Dus toen heeft hij van een vriendje een contrabas geleend. Hij heeft twee weken lang acht uur per dag geoefend. Hij vertelde mij dat hij de blaren doorprikte en de huid eronder met jodium insmeerde om zo snel mogelijk eelt te krijgen. Toen heeft hij auditie gedaan als jongetje van 16, autodidact, tussen de groten van de toenmalige jazzwereld die allemaal minimaal conservatorium hadden gedaan.

Pia hoorde hem spelen en ze wist het meteen. Ze zei: "Die moet ik hebben, een betere bassist is er niet!" Ze kreeg gelijk. In de 10 jaar dat hij onder de naam Hank Wood in haar Combo heeft gespeeld, is hij driemaal uitgeroepen tot beste bassist van Nederland en zelfs van Europa. En hij heeft tot zijn dood in de Dutch Swing College Band gespeeld. Zonder Pia was was hij misschien niet eens musicus geworden. Zo klonk zij: