Vrijdagochtend. Het waait nog hard, maar het stormt niet meer. De drie demonen uit het Huys Amsterdam blijven nog even napraten. Negentien papt gezellig aan met Aia, Emine praat met Suzette en Suriboy met Mio. De laatste twee hebben een duidelijk doel. Hun chef wil weten waar we hier in Leiden eigenlijk mee bezig zijn (en die chef is niet Lux Eterna, maar Kali). Mio vertelt van de rare dingen die in Leiden gebeuren en dat wij willen weten hoe we daar beter van kunnen worden. Die uitleg pikt Suriboy. Suzette komt er door slim vragen en nadenken achter dat Lux teveel tijd in het andere Amsterdam doorbrengt en dat Kali nu bezig is om een overname voor te bereiden. Wanneer ze weg gaan blijft Negentien nog achter om met Simon te knutselen.

Philippe heeft een map en een laptop vol foto’s voor ons. Op de Noordzee heeft de verzamelde vloot van de NATO last gehad van een kraken. Hij laat foto’s zien van een fregat met een enorme tentakel ernaast. Een paar dagen eerder was er iets dat twee maal zo groot was als een walvis op de sonar verschenen. Daarom was de Noordzee afgezet en de vloot uitgevaren. Nu verschenen er plotseling honderd meter lange tentakels. Twee fregatten waren naar de kelder getrokken! Er waren maar een paar drenkelingen gered. Op de sonarbeelden was het totale monster zo groot als de hele vloot. En van het ene moment op het andere was het weer verdwenen. Er zit daar in de Noordzee vast een gigantisch portaal naar een andere wereld. Is dat waar de tovenaars van ElderG mee bezig waren? Het zit heel diep in de doofpot. De NATO is bezig een bemanning samen te stellen voor een duikboot. Maar het lukt Philippe niet om daar plek op te reserveren voor ons. We maken plannen om zelf een scheepje te charteren en met scuba uitrustingen de poort te gaan zoeken.

Dan gaan we weer terug naar de Leonardo kerk. Die is nu zo goed betoverd, dat Aia er gewoon langs loopt. Mio en Suzette hebben wel door dat hij er staat, maar er is werkelijk helemaal niets bijzonders aan te merken. Binnen is het een bouwput. Simon en Isabel hebben ruzie. Zij wil bovenin een danshal en hij wil onderin een geheim hoofdkwartier. Dus geven ze de werkers steeds tegenstrijdige opdrachten. Negentien maakt zich voor beide kanten ‘nuttig’. Suzette neemt hem apart om op subtiele wijze via hem Lux te waarschuwen. Hij snapt het niet helemaal, het is toch juist leuk dat we onze machtsbasis weer terughebben waar we als goden vereerd worden? Maar hij zal eens met Belle gaan praten.

Mio gaat bij zijn gelovige meneer langs. De gexc3xafmproviseerde kerk zindert van de geloofsenergie. Het doet nog net geen pijn, maar hij beseft dat als hij dit niet goed aanpakt, hij zometeen zelf de kerk van zijn eigen vazal niet meer in kan omdat die man te oprecht in god gelooft. Mio legt daarom uit dat engelen de middelaars zijn tussen de mens en het hogere en dat er geen wonderen meer gebeuren omdat mensen nu naar heiligen en zo bidden. Hij is heel overtuigend. Ze spreken af dat Mio zich aan de gelovigen zal openbaren wanneer die meneer zegt dat die er rijp voor zijn. De macht begint hem blijkbaar al een beetje naar het hoofd te stijgen. Maar dat vindt een demon niet erg. Mio’s commentaar: "Er moeten bloemen komen in de kerk, ik ben tenslotte de engel die ze bedacht heeft." Daar laat hij het bij. Aia speelt op dat moment wat met haar eigen nieuwe volgeling Jason. Het is een afgestompte libertijn en de demon vervult voor hem een onuitgesproken wens. Hij krijgt terug wat hij was verloren: het vermogen om de dingen weer te voelen zoals ze de eerste keer aanvoelden. Wie zou daar niet zijn ziel voor verkopen? Ook Suzette bemoeit zich weer eens met haar vazallen. De ene droomt van een filmcarrixc3xa8re en de andere zoekt politieke macht, maar dan vanuit de coulissen. Suzette helpt ze daar graag mee.

Daarna gaan Suzette en Aia samen een geheim hoofdkwartier regelen. Aia maakt Suzette wat ouder en samen gaan ze naar het Golden Tulip hotel. Suzette doet alsof ze een zakenvrouw is die in Nederland gedetacheerd is. ‘Voor de duur van haar verblijf’ huurt ze een hotelsuite voor haar drie kinderen. De platina card van pa doet wonderen. De kinderen hebben nu een eigen plek om bijeen te komen, te slapen en rare dingen te doen zonder dat iemand vragen stelt. Mio en Suzette gaan thuis eten en Aia bij Philippe in hotel Nieuw Minerva. Philippe heeft nog geen manier gevonden om de Noordzee op te komen. Eindelijk kunnen ze weer eens vroeg naar bed.

Op zaterdagochtend voelen ze tijdens het ontbijt een aardschok. Mio heeft er een heel slecht gevoel bij en hij belt snel de anderen. De schokken blijken beperkt te zijn tot Leiden. De TV noemt ze niet eens, maar heeft het alleen over de engel die boven de Sint Pieter in Rome is verschenen. De journaalbeelden zijn vaag, maar Philippe heeft beschikking over veel beter opnamen. De engel is een kwartier zichtbaar geweest. Het was een streng kijkende jongen van 7 of 8 jaar oud met zwart haar, adelaarsvleugels en volledig zwarte ogen. We herkennen het als een engel van het eerste huis: de boodschappers van god. Het Vaticaan ontkent in eerste instantie alles, maar even later komen ze met een officieel bericht dat Gabriel verschenen is en oproept tot terugkeer naar de moederkerk.

Wij hebben weer een aardschok gevoeld. Simon maakt snel een paar sensoren waarmee we de door stad reizen. De schokken zijn heel onregelmatig. Uiteindelijk – het is heel moeilijk en Simon moet op een gegeven moment betere sensoren maken – weten we het epicentrum te lokaliseren op zo’n 12 meter onder molen De Put. In de tussentijd maken we nog even kennis met het personeel van het Golden Tulip hotel. Dan zijn die maar vast aan ons gewend. Als Simon weet waar we moeten zijn, gaan we er op af. Er zitten scheuren in het fundament van de molen. Binnenin is weinig te merken en er is geen put te zien. De molen is pas 20 jaar oud. Maar diep onder de molen is iets wat de aarde verschrikkelijk doet beven. Mio voelt een portaal naar een andere wereld. Hij voelt iets ontzettend naars, iets ontzettend groots, diep onder zich. Iets enorms probeert de oude poort onderin de gedempte put open te beuken. Mio en Suzette rennen naar de Arsenaalpoort waar hun wapens liggen: Mio’s katana van Musashi en de magische scepter van Suzette. Onderweg krijgen ze een telefoontje: "Opschieten! Het is er! Tentakels in het water! Rijn en Galgewater zijn een kolkende massa, de molen lazert om!"

Als we terug zijn zien we enorme tentakels waar eerst de molen stond. Philippe’s mannen schieten er op. De centrale tentakel is enorm. Maar de wateren zitten vol met kleinere tentakels als alen en een kleine figuur zwemt er snel voor uit, de stad in. Mio slaat zijn vleugels uit en vliegt er achteraan. Als hij ziet dat de tentakels proberen de Burcht neer te halen, landt hij en begint te hakken. Aia probeert de Morspoort te redden, die wordt ook aangevallen. Suzette helpt Philippe’s manschappen en Aia versterkt de pijnsenatie van het dier. De luchtmacht komt eraan met straaljagers. Ze gaan de Put bombarderen. Mio wordt snel teruggeroepen, want hij is de enige die de doorgang kan sluiten waar de tentakels uit komen. Als het engeltje aan komt vliegen ziet hij drie raketten inslaan waar ooit de molen stond. Het is raak, want alle tentakels in het water van de stad vallen opeens leven
loos neer. Vanuit de lucht ziet hij diep onderin de modderige krater een wateroppervlak. Snelheid is belangrijk, de drassige bodem zal het niet lang volhouden. De engel is de 20e eeuw is vergeten, hij is weer de onversaagde strijder uit de oorlog tegen god. Zelfs het jongetje Mio heeft zijn angst overwonnen. Hij geniet van de adrenaline en de intense emoties van de strijd. Het monster is blijkbaar niet dood, want er komt nu alweer een tentakel omhoog. Hij voelt dat de waterspiegel de poort is en duikvlucht laat hij zich naar beneden storten met zijn zwaard in de aanslag. Hij vouwt zijn vleugels op het laatste moment uit zodat hij net boven het water tot stilstand komt en met een wilsinspanning sluit hij de poort. De tentakel steekt er nog doorheen en hij krijgt harde klappen. Met zijn zwaard hakt hij het ding door en dan maakt hij maakt een zegel om de put heen, dat alleen door hemzelf verbroken kan worden. Die is dicht! Maar hij heeft geen gelegenheid om op zijn lauweren te rusten want de spartelende tentakel heeft de weke grond verzwakt en de put is aan het instorten. Hij fladdert omhoog maar hij haalt het net niet. Aia trekt hem uit de modder. Het monster is uitgeschakeld, maar de Morspoort is kapot.

Nog is er geen rust. De mannen van Philippe hebben via de politieradio doorgekregen dat er nog steeds zwaar gevochten wordt bij de Zijlpoort. Iedereen springt in de Hummer van de commando’s. Onderweg geneest Mio zichzelf en hij kan twee van de vier gewonde commando’s genezen en eentje stabiliseren. De vierde overleeft het niet. Een dolle rit door chaotisch Leiden. We horen salvo’s schoten, rijden onder de brandende Zijlpoort door, en komen op de brug tot stilstand. Twee bollen water hangen in de lucht aan weerszijden van de ophaalbrug. Aan de overzijde heeft de politie zich verschanst. Ze vuren continu op de twee bollen. Er zitten een soort zeemeermin en -man in, maar dan met vissenkoppen. Die schieten bliksemflitsen op de politie. Suzette geeft de vlammen van de brandende poort opdracht om minder hard te branden en Aia laat het stortregenen om te blussen. Zodra ze onze krachten gewaar worden, beginnen de figuren ook op onze wagen te bliksemen. Suzette tracht de wezens te commanderen, maar dat lijkt geen effect te hebben. Mio brengt de brug tot leven en laat de ijzeren hefbalk tegen de vrouwelijke figuur slaan. Dat lijkt haar wel iets te verwonden. Ze roept een vloed op en die tegen de auto aanbeukt. Aia verandert in waterdamp en diffundeert de waterbol van de mannelijke figuur in. Door een beroep te doen op haar getormenteerde demonische krachten, verandert ze in een sterk zuur en ze begint het creatuur te verwonden. Deze heeft daar geen verweer tegen en na een tijdje gaat hij buiten westen. Dan valt de waterbol uiteen en ze belanden in het water. Aia, nu een bloot meisje van tien, trekt de figuur aan de kant.

Dan spreekt de meermin. Het is een onaards geluid, dat de kinderen alleen als taal herkennen en kunnen verstaan omdat ze engelen zijn. "Staakt het vuren!" roept Suzette. De politie en de commando’s stoppen met schieten.

"De poort staat nog" zegt het wezen, "en die moet om. Alleen dan krijgen wij hun geboorterecht terug."

"Welk geboorterecht? Wie zijn jullie dan?"

"De oceanen, die zijn van ons. De profetie zegt dat wij ze terugkrijgen als alle poorten gesloopt zijn, dat is gewoon het noodlot. Als de nieuwe goden met hun speeltjes verdwijnen, komen de oude goden weer terug."

In de loop van het gesprek ontdekken we dat zij de voorgangers zijn van de engelen van de diepte, oude goden van de vorige schepping. Geen spirituele wezens, maar onsterfelijke wezens van vlees en bloed. De kraken is hun poezelige huisdiertje. Het is een stand off. Ze is bereid om terug te gaan naar haar dimensie en weg te blijven zolang een van ons driexc3xabn op aarde is. Ze kan niet voor de ander spreken en geeft geen garanties. Maar dat accepteren we niet. Mio hakt het hoofd van de bewusteloze elder god af. De andere begint elektrische energie op te roepen voor een gigantische ontlading. Aia dringt weer in dampvorm haar waterbol binnen. Ze weet dat het zuur te langzaam zal werken om de meermin op tijd uit te schakelen, dus ze materialiseert weer als meisje met haar handen om de nek van het wezen. En ze begint de vissenvrouw te wurgen. Mio slaat zijn  vleugels uit. In een duikvlucht steekt hij zijn zwaard in haar zij, zodat hij zijn vriendinnetje niet raakt. De meermin sterft aan de gecombineerde aanvallen. Maar daarbij ontlaadt alle energie in een gigantische bolbliksem. Aia zit daar midden in, bewusteloos valt ze naar beneden, ze is stervende. Mio wordt ook geraakt, maar hij overleeft het ternauwernood. Snel duikt een van de commando’s achter Aia en Mio aan en trekt ze aan land. Inmiddels komt de politie over de brug aangesneld. Philippe’s mannen laten pasjes zien en dan mogen ze de gewonde engelen meenemen naar hun ziekenboeg. Onderweg gaat Mio weer genezen. Aia’s verwondingen zijn zo zwaar dat dit vandaag maar een klein beetje lukt. Op de Zijlpoort na zijn nu alle stadspoorten en de burcht kapot. Suzette belt haar vader om een " Redt de Zijlpoort " actie te starten, zodat de ruine niet gesloopt wordt. Want dan komt de profetie alsnog uit. " In de ziekenboeg gaat iedereen uitgeput slapen.

Dit is niet meer in de doofpot te stoppen. Duizenden mensen hebben de tentakels gezien. Tientallen politiemensen hebben engelen en zeemeerminnen met elkaar zien vechten. De veren die Mio in de strijd is verloren, worden voor onderzoek meegenomen naar het politiebureau en enkele agenten drukken er een paar achterover als trofee.