Vanuit het andere Amsterdam gaan de demonenkinderen een portaal maken naar het scoutingkamp in het Amsterdamse Bos. Zo hopen ze de barones en haar hofhouding hierheen te kunnen halen. Maar het Andere Amsterdam is niet groter dan de Singels. Dus het is een heel eind lopen naar de plek waar ze over kunnen steken.

Ze lopen door een oud- Hol- lands land- schap. Vervallen boerderijtjes in een wild landschap, zo tekende Rembrandt zijn omgeving en zo ziet het er hier nog steeds uit. Na een uur lopen komen ze aan een zijpaadje. Twee palen zijn aan weerszijden in de grond gedreven en daar zijn planken tegenaangespijkerd met waarschuwingen: "Gevaar" en "Niet betreden". Kees voelt dat er iets vreemds met het pad aan de hand is. Het is magie, maar geen demonische of engel magie. Nieuwsgierig gaan ze het pad op.

Het is een bochtig zandpad tussen de duinen. Voorbij de eerste bocht staat een manshoge spiegel naast het pad. Wie er in kijkt, ziet zichzelf in tormented vorm. En de kinderen uit de wereld van vuur en metaal zien de ziekste fantasie en de ergste nachtmerries die ze zich voor kunnen stellen. Een jongetje wordt zo bang dat hij van het pad af rent. Suzete holt achter hem aan en houdt hem tegen. Maar ze kunnen de weg terug niet meer vinden, hoewel ze helemaal nog niet ver zouden moeten zijn. Van de andere kant probeert Kees ze te vinden. Hij voelt dat het geen gewone duinen zijn, het is een plek tussen de werelden en als je verdwaalt ben je verloren. Mio maakt van zijn levende metaal een lange staalkabel en die wordt op het pad vastgehouden. Liselotte en Kees vinden de sporen. Als ze opletten zien ze de wereld met iedere stap veranderen. Met veel kronkels komen ze bij de twee verdwaalden aan en via de staalkabel komen ze daarna weer terug op het pad.

Verderop treffen ze een boerderijtje. Ze gaan naar binnen en opeens klapt de deur dicht. Het is helemaal geen boerderijtje, maar een enorm monster. Ze staan nu in zijn bek. Het plafond komt omlaag. Met messen en zwaarden proberen ze zich er uit te vechten. Dat lukt maar op het nippertje. Alweer een valstrik!

En dan komen ze aan het einde van het pad. Hier is het weer een echte wereld. Ze kijken uit op een sprookjeskasteel. De poort is gesloten, maar dat is geen probleem voor Kees. Die stapt via de geestenwereld naar binnen om de deur van binnenuit te openen. Als hij weer materialiseert, voelt hij zich plotseling heel erg slaperig worden. Zijn lichaam wil gaan slapen, maar de demon verzet zich en hij kan de deur openen. Hij waarschuwt de anderen. Ab versterkt hun lichamen, zodat ze niet gaan slapen.  Binnen liggen overal mensen op de grond en op de trap en hangend over plantenbakken. Een groep muzikanten is op hun instrumenten in slaap gevallen.

Op de eerste etage vinden ze een casino. Aan een tafeltje zitten mensen te kaarten. Ze verwisselen stiekem de kaarten. Mio pakt een fles schnapps en schenkt zich een stevige borrel in. In de zaal hiernaast is een rariteitenkabinet. Suzette steekt een kristallen bol bij zich met magische symbolen er op. Aan het einde van de zaal is een deur waarnaast twee soldaten met hellebaarden liggen te slapen. Liselotte neemt een hellebaard mee. Achter deze deur is de troonzaal. Hier ligt een koning te slapen. Liselotte kent haar sprookjes. Ze kruipt bij hem op schoot en geeft de koning een kus. Ja hoor, daar wordt die wakker van.

De koning is helemaal niet verbaasd dat er een meisje met een helebaard bij hem op schoot zit. Ook schrikt hij niet van de hoorns en vlammen van Suzette of van de engelvleugels van Mio. Koning Ludwig is namelijk een beetje getikt. Maar wel erg aardig. Verbaasd loopt hij met ze door het paleis. De klokken staan allemaal stil op middernacht, maar het is gewoon overdag. Ze gaan naar de hoogste toren. Maar daar is gewoon een rommelig vlierinkje. De  koning vertelt dat hij jarig was, zijn dertigste verjaardag. Hij had net zijn dochtertje van 10 voor de vierde keer naar bed gestuurd en het feest was in volle gang.  Ze besluiten naar de kamer van de prinses te gaan.

Daar is het aardeduister. Zelfs het licht van Suzettes vlammen komt maar een meter de kamer in. Ze zien een immens spinnenweb. Ze besluiten de draden door te hakken. En daardoor komt het kasteel langzaam tot leven. Ze horen vanuit de verte feestmuziek, verbaasde kreten en gelach. Als ze bij het bed zijn, ligt daar een stokoude vrouw. Het is de prinses. Als ze haar vader ziet, vraagt ze hem om vergiffenis en dan blaast ze de laatste adem uit.

Als engel des doods, kan Kees met de doden spreken. Hij vraagt daarom aan de geest van de overledene wat er is gebeurd. Wel, Toen ze naar bed gestuurd werd, heeft ze haar vader vervloekt. Dat hoorde de stenen heks en die heeft haar vloek doen uitkomen. Honderd jaar heeft het hele land geslapen en zij heeft van al die mensen de dromen gedroomd. Als enige is zij ouder geworden. Uit het verhaal blijkt dat de stenen heks niemand minder is dan Tara. Blijkbaar had het prinsesje haar ziel verkocht. De koning begrijpt dat zijn bezoekers ook een appeltje te schillen hebben met Tara, en stelt zijn leger ter beschikking. Ze spreken af aan het begin van het zandpad bij het Andere Amsterdam. De feestende hovelingen schrikken wel van de demonen en engelen die de koning omringen. Maar daar trekt deze zich niets van aan.

Dan gaat het gezelschap naar het Amsterdamse Bos. Ze weten het precies uit te kienen, Besertana snijdt een poort die precies uitkomt bij het grote vuur van de scoutingvereniging. Omdat er een groot verschil is tussen het verloop van de tijd in de twee werelden, hebben ze haast. Lux Eterna reageert even verbaasd, want vroeger liepen de twee Amsterdams synchroon. Blijkbaar heeft Tara macht over het verstrijken van de tijd. Dinges en de andere bewakers van het Huis Amsterdam worden gemobiliseerd. Er worden vuurwapens uitgereikt. Liselotte krijgt bijvoorbeeld een Kalashnikov die even groot is als zijzelf. Een klein meisje in een gescheurd jurkje met een hellebaard en een geweer op haar rug. Dat is wel een imposant gezicht. Kali en de joodse tweeling gaan ook mee. En dan stapt men terug door de poort.

Ludwig staat al aan het hoofd van zijn leger te wachten. Zijn soldaten zijn er van overtuigd dat hier gevochten wordt tegen de stenen heks die hun land heeft betoverd. En ze hebben verhalen gehoord over de ‘engelen’ die de koning hebben gewekt. Maar het zien van de strijdvaardige gedaantes van de Amsterdamse scouting is toch nog wat anders. Als Ludwig ze hartelijk begroet, worden ze (met enige argwaan) toch geaccepteerd. Een vreemd contrast: de ridders in hun mooie wapenrustingen en de kind-soldaten van Amsterdam.