Het is vrijdag 13 oktober. Precies 700 jaar geleden werden op deze dag de leden van de orde van de tempeliers op last van Paus Clemens en de Franse koning Filips de Schone van hun bed gelicht en opgepakt. Mio weet dat natuurlijk niet. Wat hij wel weet is dat de boomhut leeg is. Elise en Simon zijn verdwenen. Alle spullen van Sim onliggen er nog, maar Elise’s teddybeer is ook weg. De computer staat uit en het lukt Mio ook niet om hem aan te krijgen. Snel belt hij met zijn mobieltje de andere leden van de bende om ze op de hoogte te stellen en die komen er meteen aan. 
De kinderen zijn een tijdlang aan het experimenteren om de apparatuur weer aan de praat te krijgen. Dan zet Mio de omgebouwde motorhelm op zijn hoofd , concentreert zich en begint heel hard te geloven dat het werkt – en ja hoor: niet alleen verschijnen er in de helm beelden maar ook in de hut floepen er lichtjes aan, een beelscherm licht op en een menuutje verschijnt:
– Internet
– Leiden
– U heeft 1 bericht(en)
Mio steekt zijn virtuele hand uit en klikt op optie 3. Voor zijn ogen en op het beeldscherm verschijnt de volgende tekst: "Zoek me niet, jullie zullen me niet vinden en het is ook veel te gevaarlijk. Het spijt me wat ik gedaan heb, maar het moest en dit is waarschijnlijk de enige kans die ik heb om vrij te komen. Weeds voortaan voorzichtiger met wie je vertrouwt. Er staat teveel op het spel voor de deelnemers om eerlijk en open te spelen. En hoewel ik op zich betrouwbaar ben, is degeen die ik moet gehoorzamen allerminst te vertrouwen.
Ik weet dat jullie me nu niet meer zullen vertrouwen, maar toch heb ik iets voor jullie achtergelaten waar C. geen weet van heeft. Ik hoop dat het iets zal goedmaken. Zet de helm op en geloof in het netwerk, opdat je kunt zien wat voor gewone ogen verborgen blijft. Maar pas op voor de purperen garde, want zij hebben ook ogen en oren. Raak niet verdwaald tussen de werelden."
Dat laten ze een tijdje op zich inwerken. Dus Simon werkte al die tijd voor Celestine. Paranoide gedachten maken zich van Mio meester. Hij voelt zich nu dubbel verraden. Misschien was zelfs de demon die in de kinderen huist niet meer dan een onderdeeltje van haar plan om Elise weer in handen te krijgen? En wat was de rol van Ot? Als ze er verder niet uitkomen, wint de nieuwsgierigheid het. Mio klikt optie twee aan. Opeens zit hij alleen in de boomhut. Hij heeft geen helm meer op en als hij wil bewegen, merkt hij dat hij zweeft. De hemel is zwart en nergens zijn mensen te zien. Het is stil, niets beweegt. Als een gedachte kan hij door de stad zweven. Hij kan niet door muren heen, maar wel kan hij door ramen de huizen binnen kijken. Als hij terug wil, komt hij er achter dat hij niet weet hoe dat moet. Een lichte paniek maakt zich van hem meester. Wacht! Simon was een computerfreak en in de boomhut zag hij ook in deze verstilde wereld een toetsenbord en een scherm.
Hij drukt op de "[Escape]". Nee, dat doet niets. Dan typt hij "end program [Enter]", maar dat haalt ook niets uit. Gefrustreerd drukt hij op "[Control][Alt][Delete]" en opeens licht het beeldscherm op (ook in de echte wereld overigens). "Wilt u het programma verlaten?" Ja! Snel drukt hij op de "j" en dan verdwijnt de virtuele wereld om hem heen. Met een kreet rukt hij de helm van zijn hoofd en hij kijkt hijgend om zich heen.
"Ah toe, mag ik ook!" Ab zet meteen de helm op en logt in. Blijkbaar heeft hij meer kaas gegeten van computers dan Mio (Ab is ook vier jaar ouder), want hij vindt meteen de help-functie en begint met het systeem te experimenteren. De anderen kunnen op het beeldscherm meekijken en met hem praten, maar alleen degene met de helm op kan in de virtuele wereld rondvliegen. Ab stijgt boven de stad uit en met een mentaal commando laat hij alle poorten blauw oplichten. Dan ziet hij dat er ook een aantal knipperende lichtjes van een andere kleur oplichten. Drie daarvan zijn in de Koeliekerk en eentje op het Stationsplein. Hij zweeft naar de kerk en ziet iemand in een paarse mantel, die zijn aanwezigheid door lijkt te hebben en op hem afkomt. Snel logt Ab uit en dan gaan de kinderen naar school. Onderweg stopt Ab nog even op het Stationsplein en daar, op de plek van het ene lichtje, zit de oude Hieronymus te slapen.

Opeens schiet de zwerver wakker en begint tegen Ab te orakelen: "Maak je geen zorgen, ze is op een veilige plek. Wat gedaan moest worden is gedaan. Jullie rol is gespeeld, maar andere taken wachten jullie. Het einde der tijden is nabij en grote dingen staan te gebeuren … Nu het lam is verschenen, zullen de zeven sleuteldragers zich openbaren." Hij schudt eens met zijn hoofd en vraagt dan "Hebbie meschien een eurie voor me voor een koppie koffie?" Ab geeft de oude man een vijfje en gaat naar school. Onderweg probeert hij de orakelspreuk mentaal te herhalen, zodat hij het niet vergeet.

(Het stuk waar nu puntjes staan, ben ik kwijt – weet een van de andere spelers dat nog?)

Mio zit inmiddels voor het eerst op school sinds de gevallen engel Bilifor in hem woont. Zijn nieuwe look levert hem meteen opmerkingen op. "Wat zie jij eruit!" Laat ze maar praten, Mio is wel erger gewend. De engel vindt school erg saai, totdat de biologieles begint. Die evolutietheorie, wat een onzin. Bilifor, heer van glorie, weet precies hoe de schepping werkt, want hij heeft er tenslotte zelf aan meegewerkt. Hij heeft namelijk de bloemen bedacht en gemaakt. Helaas is de leraar niet gecharmeerd van de bijdehante vragen die Mio hem stelt. Het was al een raar joch met maffe ouders. En dan is hij ook nog eens creationist. Pff.

Na school vraagt Kees aan een verbaasde juf of hij mee mag doen met het schoolproject voor het bezoeken van eenzame bejaarden. "Goh Kees, ja natuurlijk! Dat had ik eigenlijk niet van je verwacht, wat leuk." Daarna gaat hij spelen met een paar jongens die graag net zo stoer willen zijn als hij, en die hij vroeger altijd links liet liggen.

Suzette neemt inmiddels een van haar vriendinnen mee uit winkelen en laat daarbij wat kleine dingen zien van haar demonische krachten. Het modegevoelige meisje blijkt wel genegen te zijn om haar ziel te verkopen in ruil voor schoonheid en charisma, waarmee ze later een gevierd fotomodel kan worden.

Ook Ab wil een pact sluiten, maar hij gaat heel anders te werk. Hij gaat naar Harry, een pedoseksueel die graag foto’s van Ab wil maken. Daar openbaart hij zich in engelengedaante, en houdt hem een spiegel van zijn diepste verlangens voor. "Je verlangens zijn tegennatuurlijk en je weet dat je ervoor zal branden in de hel wanneer je er aan toegeeft. Maar Allah is genadig. Je bent lang genoeg beproefd. Als je echt in mij gelooft, zal ik je helpen." Wenend valt de man op zijn knieen. Ab legt zijn hand op het hoofd van de fotograaf. De engel wroet wat in de psychologische opbouw en verschuift de seksuele voorkeur van twaalfjarige jongens naar jongens van achttien.

Mio gaat na school n
aar de dojo. Dit wordt zijn eerste les bij de gevorderden en hij doet extra zijn best. De oudere jongens kijken eerst nog de kat uit de boom. Maar de sensei is onder de indruk en nodigt hem uit om zich in te schrijven voor een toernooi. Aanstaande maandag komt een vriend van hem met een paar leerlingen uit Japan en dan mag Mio met de sensei mee naar Schiphol om ze op te halen, dan kan hij volgende week met ze trainen. Hij krijgt een briefje mee voor zijn ouders om daarvoor vrij van school te vragen. Als hij dat aan zijn moeder laat zien is ze helemaal onder de indruk. Een sporttalent! Dat had ze niet achter haar ziekelijke jongetje gezocht.

Inmiddels bezoekt Kees de geestenwereld. Als engel des doods is dat zijn ‘thuisland’. Maar in de dodenstad van Leiden zijn geen geesten te zien. Er staat een sterke wind de stad in en boven de stad ziet hij een vortex, een soort wervelwind met een slurf die uitkomt in het midden van de stad. Als hij er naar toegaat, zit hij dat de slurf uitkomt boven de Hooglandse Kerk en vlak daarnaast staa een immens hoge toren, het lijkt wel een fabrieksschoorsteen. De wind giert er omheen, maar de toren lijkt er helemaal geen last van te hebben. Hij staat ongeveer op het punt waar in de levende stad de Burcht staat. Hij gaat ook langs bij de Koeliekerk. In de dodenwereld is die omgeven door een rood-oranje flakkerend licht, een muur van vlammen. "Dit is de poort van de hemel" staat er op de kerk, herinnert Kees zich, en de hemel die is niet toegankelijk voor mensen maar alleen voor engelen. Vanuit de dodenwereld is deze poort volstrekt ontoegankelijk. Wat dat betreft is er dus niets veranderd. Verder rondwandelend komt hij op de plaats van het Kamerlingh Onnes gebouw en het Van der Werfpark. Twee eeuwen geleden zou hier een schip vol buskruit ontploft zijn, tot in Den Haag waren alle ruiten gebroken van de knal. In de onderwereld ziet Kees dat er op deze plek letterlijk een gat in de realiteit zit. Het gat moet ooit enorm geweest zijn, want hoewel de werkelijkheid zich aan het herstellen is, is het nog steeds indrukwekkend groot.

Die avond komen de kinderen weer bij elkaar in de boom van kennis, zoals ze de boomhut nu noemen. Ab zet de helm op. Hij gaat de optie ‘Internet’ eens uitproberen. In het nieuws valt op dat er de laatste weken vrij veel kinderen verdwijnen. Nu zijn er al zes vermist en twee weken terug waren het er nog maar twee. Bij het dorpluizen van alle lokale krantjes komt hij steeds weer dezelfde merkwaardige aninieme advertentie tegen: "Het koninkrijk Gods op aarde zal wederkeren". Misschien is het niks, maar misschien is er een verband met Celestine en hoe de gevallen engelen op aarde terug zijn gebracht. Ze besluiten dat ze het willen gaan onderzoeken. 

De volgende dag is het zaterdag. Ze gaan naar de krant om er achter te komen waar die advertenties vandaan komen. Ab blijkt het vermogen te hebben om zijn lichaam te veranderen. Bij Suzette thuis verandert hij zichzelf in een volwassen vrouw en hij leent een mantelpakje van Suzette’s moeder. Het voelt heel vreemd, alsof hij ‘high’ is van de volwassen hormonen. Als journaliste gaat hij naar de redactie van het Leids Dagblad en houdt een verhaal over dat hij met een artikel bezig is. In het begin gaat dat goed. Hij komt er achter dat de advertenties via een hotmail account worden opgegeven en betaald worden met contante stortingen op het postkantoor. Maar op de een of andere manier krijgt hij bij alles wat ook maar een beetje tegen zit enorme, onredelijke gevoelens van woede. Voordat het uit de hand loopt breekt hij het interview maar af.

Ze gaan snel naar Kees’ huis, dat is het dichtste bij. Als Ab weer kind wordt kalmeert de woede, maar heel langzaam en dan is hij doodmoe. Hij kleedt zich om in een oud trainingspak van Kees. In het lichaam van een volwassene werd zijn duistere kant blijkbaar heel sterk aangesproken. En dit gevoel is bekend: er is ooit iets heel ergs gebeurd met zijn engel. Dit leek op wat hem gemaakt heeft tot wat hij nu is: een demon.