Dingen van waarde zijn zelden vluchtig. Vaak openbaart deze waarde zich pas door de jaren. Musea verlenen de kunst daarom eigenlijk ook geen dienst. Mensen komen, turen enkele vluchtige momenten naar een kunstwerk en moeten het dan verder doen met de herinnering. Het individuele werk kan zich niet openbaren vanwege de overweldigende hoeveelheid meesterwerken bij elkaar. En wie neemt in een museum de tijd om een meesterwerk echt te bekijken? Alleen een enkele deskundige, zoals een restaurateur of een museoloog. Of een kunsthistoricus. En die doen dat beroepsmatig, vanuit een invalshoek of visie. Met een doel.

Het schilderij van het witte paard hing al bij mijn overgrootouders aan de muur, en daarna bij mijn opa en oma, en nu bij mij. Ik kijk er dus al zesenveertig jaar naar en het verveelt me nog steeds niet. Nog steeds ben ik op zoek naar de kleine details waar ik met oma naar keek. Nog steeds ben ik verwonderd over de compositie. Nog steeds geniet ik van de liefde waarmee het slapende schaap, de paarden en de ossen zijn geschilderd.
En dan vraag je je soms af. Is het wel eerlijk dat maar een of twee personen er van genieten? Hoort zo’n schilderij niet in een museum? Ik denk van niet, ik geloof dat het in een museum tussen de grote meesters in het niets zal vallen. Het is een mooi plaatje. Maar je gaat er van houden, het geeft zijn waarde pas af, als je iedere penseelstreek kent. En dat kost tijd. Die tijd krijgt een kunstwerk alleen maar als het bij mensen aan de muur hangt. Niet in een museum en al helemaal niet in een depot.

Kunst is niet bedoeld voor in het museum. Kunst hoort bij mensen thuis.