Gisteravond was de de laatste sessie van ons Demon the Fallen rollenspel. Het thema was “Is redemption possible?” We hadden om 12 uur kunnen besluiten volgende week door te spelen, maar een van ons kon die avond niet, daarom hebben we doorgespeeld tot half drie ’s nachts.

Vorige sessie is iedereen zijn host-lichaam kwijtgeraakt en we hebben allemaal nieuwe karakters gemaakt: een dysfunctionele familie. De opdracht was om in het reine te komen met wat deze hufters allemaal hebben uitgespookt voordat ze bereid waren hun ziel te verkopen. Dat was erg leuk om uit te spelen, verwijten van vader naar zijn kinderen, onderlinge rivaliteiten en ander intens rollenspel wat opeens een heel nieuw licht op je karakter werpt. Maar ze hebben dus maar 1 avond geleefd.

We hebben ons nu eens een keer goed voorbereid. We hebben magische voorwerpen gestolen uit diverse musea: een samuraiharnas en een katana uit het Sieboldhuis en een gezegende Spaanse karabijn uit de Lakenhal. En zelf hebben we charms gemaakt met genezende krachten. Zo uitgerust zijn we er uiteindelijk in geslaagd de Tempel te bereiken, die werd bewaakt door allerhande onderlingen van onze grote nemesis. Er is gevochten met midnight children, bane-spirits en met een andere demon. Het waren heftige gevechten, maar uiteindelijk wel te doen.

En dan de Tempel in. Onze tegenstander was bezig allerlei magische vierkanten te activeren om zo een poort te openen. Wij wisten intussen dat het geen goede zaak zou zijn als hij daarin slaagde omdat allerlei voorspellingen er voor waarschuwden dat dan de Wyrm, de grote godheid van verval en corruptie, onze wereld zou worden binnengelaten. Wij zijn direct naar de centrale hal gesneld. En daar hebben we, met hulp van de aantekeningen die we hadden gevonden, het centrale patroon geactiveerd, vlak voordat de grote slechterik binnenkwam.

En toen opende zich de hemel. De Apokalyps! Een stralend licht scheen door de Tempel en brandde langzaam alle ‘torment’ uit ons weg. De wereld werd beschenen en gerepareerd, de schepping werd hersteld en vrede keerde weer op de aarde. De geesten van de overledenen verlieten de onderwereld en stegen op naar de hemel. Armageddon was voorbij…

En diep, diep onder ons stonden de verzegelde poorten van de Abyss. Aan ons de keus: durf je het aan om alle demonen uit de hel los te laten op de nieuwe wereld? Je hoopt op redemption, maar houdt ook rekening met de mogelijkheid dat ze de wereld juist ten gronde richten. Of laat je ze opgesloten, terwijl je weet wat dat met jou zelf gedaan heeft?

We hebben het zegel verbroken en de poorten van de hel geopend. En alle demonen kwamen naar buiten, als creaturen uit een schilderij van Jeroen Bosch. Het laatste oordeel brak aan . . .