Gisteravond hebben we weer een sessie van het White Wolf spel Demon gespeeld. De speleider had al aangekondigd dat het een heftige ervaring zou worden en dat werd het ook. Het werd een sessie met hele extreme emoties: woede, afschuw, gruwel en teleurstelling.

Kort gezegd: er moeten vier offerrituelen uitgevoerd worden op vier verschillende plekken en we hebben een tegenstander die Armageddon in wil luiden door daar de gecorrumpeerde versie van uit te voeren. De offers voorkomen kan niet, daar is de tegenstander te machtig voor. Wat we wel kunnen doen is hem voor zijn en zelf het oorspronkelijke, zuivere ritueel uitvoeren. Een keer was hij sneller, twee maal waren wij hem te vlug af en dit was de vierde en laatste. Hij heeft de tijd gehad om alles voor te bereiden. Je weet dat je een valstrik ingaat en toch doe je het, omdat het zo belangrijk is.

Tot de tanden bewapend drongen we binnen in een laboratorium van een gecorrumpeerde afdeling van de Technocratie. Daar troffen we wreedheden aan die zelfs voor een stel demonen te erg waren. Eerst een cyborg, een stel volledig functionele menselijke hersenen gevangen in een uiterst beperkt robotje die alleen maar met pakketjes op een railtje heen-en-weer kon rijden. Het bleek een gepakte spion te zijn, een indringer die op deze manier werd gestraft. Dieper in het gebouw troffen we echte martelkamers, waar mensen tegen betaling andere mensen mochten folteren. (Daar is de score ‘Torment’ voor, dit is nooit de bedoeling geweest van de schepping. Om met de schepper te spreken: “Het spijt mij dat ik mensen heb gemaakt”.)
En daarna uiteindelijk het grote gevecht tegen een oude demon, heftig, heftig… Maar we hebben hem verslagen. Dit was nog niet de grote slechterik, maar wel een van zijn belangrijkste medewerkers. En hier heb ik mezelf en mijn party-genoten versteld doen staan. In een daad van woede heb ik zijn essentie opgeslokt. En nu zit deze oude demon diep in het onderbewuste van mijn personage. Wordt het ooit een geheel of zal er een strijd om de hegemonie komen, die ik best nog wel eens zou kunnen verliezen?

We komen bij de laatste zaal, waar de offercirkel al klaar ligt. Maar de zaal is verder leeg. En ja, het was een valstrik. Een van ons kan een beetje in de toekomst zien en roept “Wegwezen!” Maar 5 tellen later ontploft de hele zaak. We waren kansloos.
Het akelige is, dat als hij me niet had gewaarschuwd – of had gezegd dat we maar een paar seconden hadden – ik de cirkel was ingelopen en dan had ik het offer kunnen brengen. Dan waren we ook dood gegaan, maar hadden we in ieder geval gedaan waar we voor kwamen.

Gelukkig is dit nog niet het einde van het spel, demonen krijg je niet zo gemakkelijk kapot. Maar dat is een ander verhaal.