We bespreken Mio’s dilemma: Hakure Sinet, de Japanse demon. We besluiten te doen alsof het academiegebouw het hoofdkwartier van de Leidse afdeling van het Huys Amsterdam is en alsof Mio de thrall is van Suzette. Het magische zwaard wordt voorlopig opgeborgen in de geheime nazi-kelder achter de arsenaalpoort. Mio gaat met een mooie uitnodiging naar de dojo, waar hij wordt ontvangen door Hakure. De Japanner leest de brief en hij laat niets van zijn emoties zien. Hij gaat mee naar het academiegebouw. Daar wordt een fraai stukje toneelspel opgevoerd. Is het wel toneel? Hakure is onaangekondigd op ons gebied aanwezig. Hij moet zich inderdaad aan ons verantwoorden. Hakure complimenteert oins met de mooie lokatie en legt het hele verhaal nog eens uit. De demones die al sinds de tijd van Musashi over Japan heerst. Het zwaard dat naar Nederland is gestuurd om haar te verzwakken. Ze bleek niet aan het kasteel, maar aan het zwaard gebonden te zijn. De manifesteert zich als japans meisje of als zwarte demon. &tc. Het zwaard is de enige manier om haar aan te kunnen. Welwel. Als Hakure weg is, gaan we slapen. Het kost wel een beetje moeite om de ninja’s te ontlopen.

De volgende dag: in de virtuele wereld is een blauw puntje te zien in de Hooglandse Kerk, we gaan eens kijken wat dat is. ’s Morgens is de kerk nog dicht, maar we sluipen via een achterdeurtje aan de Hooglandse Kerkgracht binnen. In een hoekje van de kerk staat een japans meisje met de rug naar ons toe, ze heeft wit haar en draagt een blauwe kimono en houten trippen. Ze reageert niet op ons. Mio sluipt naar haar toe, maar hij komt vast te zitten in een stasisveld. De anderen sluipen er omheen. Met een kabelhaspel wordt het veld in kaart gebracht. Het hangt als een soort waaier achter haar. Als Suzette zich in haar blikveld begeeft, draait ze zich om. Dan  is Mio vrij en Suzette zit in het veld. "Dienen jullie de sleuteldrager?" vraagt ze. Mio denkt even na en reageert met: "Wij zoeken de sleuteldrager."  Dan richt ze zich tot Isabel: "Jij bent er een! Ben jij de sleuteldrager?" "Nee." "Breng de sleuteldrager bij mij. Hij moet weten wat er moet gebeuren."

We vertellen over de Japanner en het zwaard. Haar reactie is gelaten: "De zwaarddrager. Als het zo ver is, dan moet het maar." En op de herhaalde vraag of we de sleuteldrager dienen, antwoordt Mio met "Non serviam". "Zo dicht bij de plek waar het begon…" zegt ze. Dan verstilt ze weer, kijkend naar de Burcht.

Wie is de sleuteldrager? Is dat de eigenaar van de sleutels van de burcht? We gaan op zoek. In de Lakenhal, het stadsmuseum, liggen veel oude sleutels. Maar niet de sleutels van de stad. De suppoost vindt het wel leuk dat een paar kinderen er naar op zoek zijn. Hij vertelt dat Leiden niet de maar een sleutelstad is, alle steden met een Pieterskerk zijn sleutelsteden. De stadssleutels werden vroeger op de Dies van de universiteit de Pieterskerk binnen gedragen door de rector magnificus. Dus adviseert hij ons om het eens in het academisch museum te proberen. Dat zit in een keldertje onder het academiegebouw. De portier van het academiegebouw is vriendelijk. Hij zegt dat de burggraaf vroeger de ‘sleutels van de wijsheid’ had, maar tegenwoordig heeft de rector ze. "En waar woont die?" vraagt Suzette (ze gebruikt daar haar demonische krachten bij)."Die woont tegenover de Pieterskerk." Maar als we daar aankomen, bestaat het huisnummer niet. Er is iets vreemds met de school daar aan de hand. Terwijl we zoeken, voelt Ab de toren van de kerk op zich neerstorten. Doodeng! Isabel voelt dat er nog een huis verstopt zit, net zoals in die film van Harry Potter. Op de tast vinden we een deurklopper. Zodra Mio aanklopt, is de illusie verbroken en dan zien we opeens een stokoud, gammel huisje. Een gebochelde oude man met een scheef gezicht doet open. "We zoeken de sleuteldrager, meneer." "Ah, jullie zijn sleutels kwijt. Dan ben je aan het goede adres. De meester is thuis." Hij gaat ons voor. Het huisje is van binnen veel groter dan van buiten en het is een doolhof van gangetjes, kamertjes en trappen. Overal liggen boeken en alle wanden hangen vol met sleutels. Uiteindelijk komen we in een keldertje met nog veel meer sleutels. Het zijn er miljarden. Een stokoude dwerg zit aan een werkbank een klein sleuteltje bij te vijlen. Hij is heel vriendelijk en vindt het leuk om visite te krijgen. Normaal komt alleen de portier van het academiegebouw af en toe op de thee.

Het mannetje blijkt De Rector Magnificus te zijn; dus niet prof. Van der Heijden, die leiding geeft aan de Leidse unief, maar een onsterfelijk wezen die ouder is dan de schepping zelf. De gebochelde is De Decaan. En samen maken ze alle sleutels die er bestaan. Ze waren er zelfs eerder dan wij engelen. "En die baas van jullie, dat is een herschepper, geen schepper." Zijn volk (trollen, kabouters, feeen, etcetera) was het indertijd helemaal niet eens met het herscheppen. De meesten hebben de herschepping niet overleefd en de rest is uitgemoord door mensen. We beloven om geheim te houden dat hij nog bestaat.

Ab laat het perkament zien dat we hebben gevonden. Dat vindt de rector erg interessant. De tekst die we hebben ontcijferd is nog steeds heel obscuur. Hij legt uit dat hier de sleutels worden beschreven die nodig zijn om de Gouden Vlam te ontsluiten. "De Gouden Vlam is de bron van de zielen van alle mensen. De  muziek zal het slot zichtbaar maken. Vier van de raadsels zijn sleutels, en eentje is de sleuteldrager. ‘Bloed moord’ moet de schedel van Abel zijn, ‘deel van de man’ is een rib van Adam (sleutel van de burcht?), ‘oprecht berouw’ staat voor Lilith (die herinnert hij zich nog wel), ‘hemelse wraak’ kan op een demon slaan en ‘gevederd woord’ is wellicht een engel. Maar de laatste twee raadseltjes kunnen allebei op Michael slaan. De vijf namen van aartsdemonen zijn de vijf die nee hebben gezegd tegen die meester van jullie."  We nemen vriendelijk afscheid van hem en beloven om op 3 oktober, als de wereld dan nog bestaat, haring en wittebrood langs te brengen.